Μ' ένα σουγιαδάκι opinel

Πίνω πρωί τον καφέ μου, τον δεύτερο της μέρας, στο Γιαλό. Και βέβαια ξέρω πως αυτό είναι μια τύχη εξαιρετική. Έτσι το μετράω κι ας είναι αυτή η καθημερινότητά μου.
Περισσότερο όμως είναι η «Μπάγκα» των ψαράδων, σαν γεμίζει ψάρι, που με τραβάει.
Εκεί δεν χρειάζεται να ξέρεις και πολλά από ψάρια. Σαν βρεθείς κοντά θα το καταλάβεις, πως αν διαλαλείται σμαριδάκι είναι στην εποχή του, κι αν βαρελάκι, τουλινάκι, σκάρος, το ίδιο. Κάθε πράμα στον καιρό του είναι σε ποσότητα. Και διαλαλείται! Σαν όπως ο κολιός τούτες τις μέρες τις προ-Αυγουστιάτικες. Κι εδώ γύρω από αυτή την Αγορά του Δήμου, όπου μαθαίνεις για θανάτους, για τα σημαντικά κι ασήμαντα που τρέχουν στο νησί, εδώ, όπου συγχρωτίζονται άνθρωποι, ψάρια, γάτες, πελεκάνοι, το πράμα σπαρταράει. Δεν χρειάζεται να πιστοποιήσεις με τεχνάσματα τη νεκρική ευκαμψία ή ακαμψία, το γυάλινο μάτι, τα κόκκινα σπάραχνα. Εδώ το ιώδιο είναι που σε κάνει να σπαρταράς με την ίδια λαχτάρα που το κάνει η σκορπίνα, η γόπα, το φαγκρόπουλο, ο κιοχλιός, ο πελαγίσιος κέφαλος. Με την ίδια λαχτάρα μα όχι με τον ίδιο πόνο.
Εδώ από πάντα οι ψαράδες τραβούν την άκρια του πλοκαμού και τη μασούν σαν τσίχλα. Το ίδιο ωμές και ζωντανές οι πατελίδες, οι πίνες, οι φούσκες, με το λεμόνι κι οι αχινοί με το λαδόξιδο.
Στα βραχάκια στριμώχνουν διάφανα γαριδάκια οι πιτσιρικάδες με τις φούχτες ενωμένες αντί γι απόχη, το ίδιο και τα καβουράκια στις εσοχές των βράχων και στην άκρια του μόλου.
Στη θάλασσα ότι κινείται τρώγεται. Ενίοτε ωμό κι ακόμα καλύτερα ζωντανό.
Εδώ, μ’ ένα ειδικό μαχαίρι φιλεταρίσματος, ένα σουγιαδάκι opinel δηλαδή, κρατάει χρόνια αυτό το μουρέλιασμα σε ικανές μερίδες για το σπίτι. Το υπόλοιπο απαλλαγμένο απ’ ότι περιττό, σάρκα λευκή, λαχταριστή, πλυμένο στη θάλασσα, κουκκισμένο αλάτι, θα πνιγεί εν τέλει στο λεμόνι κι αργότερα στη σούμα, με το λίγο λάδι που του επιτρέπει (αναλόγως) η λιπαρότητά του.
Στο λίγο ψήσιμο που θέλει το ψάρι, ήδη το αλάτι, το λεμόνι, η σούμα καλύπτουν και με το παραπάνω την ανάγκη της φωτιάς.

Έτσι απλά ψάχνοντας για σπίρτα θυμήθηκα πως οι χτεσινές σαρδέλες –κάθετη δοκιμασία την αποκάλεσε ο κύριος Γιώργος χαριτολογών- δεν είχαν περάσει από φωτιά. Ούτε εκείνες των οκτώ ημερών στ’ αλάτι, με τα μεστά τους αρώματα και την κραυγάζουσα για σβήσιμο στο ούζο γεύση, αλλά κυρίως ούτε εκείνες που είχαν δεν είχαν ένα εξάωρο στο αλάτι, με τη βουτυράτη αμαρτία της στεκάμενης σάρκας τους να βοά για πνίξιμο στην παγωμένη σούμα.

Και που δεν βρήκα ακόμα σπίρτα τι μ’ αυτό;
Μ’ αρέσει το πρωινό στο Γιαλό όταν η σκέψη αγκαλιάζει κι αγκαλιάζεται και σπαρταράει. Όταν ο opinel ακονίζεται πρόχειρα στη Δηλιανή πλάκα. Όταν ξεπλένω, καθαρισμένα πια, τα ψάρια στη θάλασσα στ’ Άι Νικολάκι της Καδένας. Όταν, τέλος, όλα «τ’ ανομήματα», είναι καλώς τακτοποιημένα, «μη μόναν όψιν» αλλά και καρδία.