Να 'ναι καλοφέγγου σαν πεθυμήσεις αχινό

Όσο γεμίζει το φεγγάρι, συντελούνται τα μύρια όσα στη φύση γύρω. Ακούγεται, πως και μέσα μας συντελούνται διάφορα, μάλιστα δε εντοπίζονται σε κορύφωση τη βραδιά της Πανσελήνου.
Δεν ξέρω. Κι αφού δεν ξέρω δεν θα το συζητήσω. Για όσα «φταίνε τα φεγγάρια», και για όσα ακόμα δεν έχουν φταίξει, αφήνουμε συχνά να μιλάνε οι ποιητές. Αυτοί συχνά έχουν καλύτερη γνώση και της αστρονομίας και της ενέργειας που εκλύουν τα ουράνια σώματα.

Το δικό μου θέμα είναι γαστρονομικό. Η σκέψη μου γυρίζει σ’ ένα γεγονός που από τότε που μπουσούλησα τον κόσμο γνωρίζω σαν δεδομένο. Σαν μια σταθερά που επιβεβαιώνεται αδιαλείπτως. Όσο γεμίζει το φεγγάρι, τόσο γεμίζει κι ο αχινός κουλούρα. Αυτό από μόνο του αρκεί για να πεισθούμε ότι υπάρχει κάποια συνάρτηση ανάμεσα στα επίγεια και στα επουράνια. Δεν είμαστε τέλεια αποκομμένοι. Δεν σημαίνει όμως αυτό υποχρεωτικά ότι γεμίζει και το δικό μας σαρκίο «κουλούρα» σαν όπως γεμίζει το καυκί του αχινού.
Όλα αυτά τα προλογικά για να πω απλά ότι τρελαίνομαι κάθε που ακούω για ερωτισμό που πηγάζει από την κατανάλωση διαφόρων τροφών και ματζουνιών. Ιδιαίτερα για τα θαλασσινά για τα οποία πολλά ακούμε να λέγονται. Το πιο σίγουρο πάντως είναι ότι ευθύνη έχει πρώτα το σχήμα της τροφής και δευτερευόντως η ουσία. Αρκεί να δούμε π.χ. τα όστρακα: κυδώνια, στρείδια και κυρίως γυαλιστερές, με την υγρή τους σάρκα και την προσομοίωση θηλυκού –τα «διεγερμένα πέταλα ροδαλής θηλύτητας»- ή τη ρίζα του τζίνσενγκ, το κέρατο ρινόκερου, τ’ αμελέτητα, τα φαλλόσχημα μανιτάρια, τα πέη και τα κλέη αλόγων, φαλαινών και άλλα τέτοια γαργαλιστικά, των οποίων η «δύναμη» πολλά υπόσχεται.
Ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη στον μύθο έχουν οι πωλητές όλων αυτών των προϊόντων. Θυμηθείτε αυτά που πουλάνε οι πονηροί Τούρκοι στο Μισίρ - παζάρ σαν «Turkish Viagra», μέλι, καρύδια, σύκα κι άλλα μαγικά για Αμερικανάκια.
Όσοι την πέφτουν στα μαγαζάκια της Χαραυγής, του Αιγάλεω, της Χαλκίδας, της Νέας Αρτάκης, της Λαμψάκου, της Κρήνης, του Καλοχωρίου, ας μην ελπίζουν ότι σώνει και καλά ανεβάζοντας τον λογαριασμό σε κυδώνια και γυαλιστερές, ανεβαίνει και η libido. Κυρίως μην ελπίζουν πως αυτό μπορεί να προκύψει μ’ ένα πιατάκι λειψής αχινοσαλάτας, πολλές φορές μάλιστα από κονσέρβα εισαγωγής, αδιάφορο αν από την Κίνα ή τη Χιλή βαστά η σκούφια της.

Αύριο λοιπόν θα πάρω ένα πιρούνι, ένα μποσάκι λαδόξιδο, έναν πούλο ψωμί ψημένο στα ξύλα, ένα μπουκαλάκι ούζο και λίγες ντομάτες. Θα πάρω τον Αντώνη μαζί μου, τη Μάρω και τη Φρατζέσκα.
Θα βουτήξω σε μια ερημική της νήσου παραλία και μην περιμένετε από μένα να μαρτυρήσω τον τόπο (θυμάμαι τον Πανάγο):

«Σταβέντο του Κάτω Μύλου,
στα ρηχά,
είν’ ένα βραχάκι που κάνει κιοχλιό.
Δεν θα σου το δείξω,
για να μη με ψαρέψεις».

Πανάγου Αξιώτη, «Ποιήματα και ρίμες»
εκδ. Η Μυκονιάτικη, 1993

Ο καλός αχινός αλιεύεται με βουτιές. Πολλές βουτιές - πολλοί αχινοί. Αρκεί ένα πιρούνι ή ένα απλό θαλασσόξυλο για να τον ξεκολλήσεις απ’ τον βράχο και μια σακούλα, η οποία οφείλει να γεμίσει ως απάνω για να φτουρήσει το γεύμα. Με το πιρούνι ανοίγουμε σαν κονσέρβα τον αχινό κρατώντας τον με το στόμα προς τα πάνω. Στόμα είναι το τμήμα εκείνο που είναι γνωστό σαν λύχνος του Αριστοτέλη. Τινάζουμε καλά να αδειάσει από τα διάφορα υπολείμματα της τροφής του γιατί είναι πικρά και αφήνουμε μόνο τα αβγά –την κουλούρα του- ξεπλένουμε στη θάλασσα και πιάνουμε τον επόμενο. Τους ανοίγουμε όλους, λαδοξιδιάζουμε και αρχίζουμε τις παπάρες.
Αν βέβαια έχουμε αποκλειστικά δικό μας ένα καβάκι αχινούς και κυρίως την όρεξη και τον χρόνο να τους αλιεύσουμε, μπορούμε ή μάλλον επιβάλλεται χωρίς λαδόξιδο να απολαύσουμε τους αχινούς. Το λαδόξιδο δεν μπαίνει σαν ενισχυτικό γεύσης, αλλά για να φτουρήσει ο μεζές.

Αύριο «θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό», όχι ακριβώς νερό, αλλά εκείνο που κρύβει μέσα του ο αχινός, τη νότα υψηλής γευστικής απόλαυσης που πίνεται από τη φούχτα και δεν συναντάται σε καμιά αχινοσαλάτα εστιατορίου ευτυχώς.
Αύριο το φεγγάρι του Αυγούστου θα ‘ναι γεμάτο για τα καλά, κι εγώ θα πιστοποιήσω πάλι του λόγου το αληθές, το σχετικό με του αχινού την κουλούρα, με πολλές βουτιές και κλειστό κινητό. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά καθώς λένε στο νησί, από μεθαύριο που έχουμε κακοφέγγου, άμα επιθυμήσει η γούλα μου αχινό:

«α, δε βρω την κουλούρα του
θα φάω τη σκατούλα του»

Ο αχινός είναι από τις γεύσεις που σε σημαδεύουν. Δεν έχω νοιώσει το ίδιο με καμιά άλλη τροφή στη ζωή μου. Γευστικός σαν τον έρωτα, χυμώδης σαν ώριμο ροδάκινο, μέσα κι έξω όμορφος σαν κορίτσι, πικρός σαν το δάκρυ, σφύζων σαν ψαριού μυαλό, απαλός σαν "της ποίησης το θαλασσινό μετάξι".

Με ποίηση λοιπόν του Χάρη Βλαβιανού, από τις «Θαλασσινές περιπέτειες», εύχομαι τα καλύτερα για τα φεγγάρια που θα‘ρθουν:

"Η ποίηση
Είναι ένας ωραίος
Μαύρος αχινός
Κάτω απ’ τη γλώσσα σας.
Δεν έχετε παρά να τον πατήσετε
Για να νιώσετε τη γλύκα."

Υ.Γ. "Κούντηξεν ο λύχνος την εσπέρα" κι ήρθε κιόλας το αύριο. Ώρα μεσάνυχτα. Ξημερώνει η 9 Αυγούστου του 2006. Να πω καλημέρα.

Καλημέρα!