Ανθρώπινο κρέας μυρίζει...
Το θέμα βέβαια δεν το ξέρω στις λεπτομέρειές του, αλλά μπορώ εύκολα να γράψω χίλιες λέξεις και να μην πέσω έξω ούτε κατ’ ελάχιστο.
Είναι γιατί –ας μου επιτραπεί να παραφράσω τον ποιητή- όταν ακούω Μ ε γ ά λ α Έ ρ γ α Α ν ά π τ υ ξ η ς στα μικρά μας νησιά εδώ γύρω, ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει!
Τόλμησαν κάποιοι πολίτες της Νάξου να διαφωνήσουν με ένα μεγάλο έργο που φέρει τον τίτλο Νέο Λιμάνι Νάξου. Πρόσέφυγαν προς τούτο στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με σκοπό την ακύρωσή του. Αυτόν τον δρόμο τους δείχνει πάντα η «συντεταγμένη πολιτεία».
Τί το πιο καθαρό, τί το πιο έντιμο; Στα ίσια κάποιοι πολίτες χάριν και των οποίων γίνεται ένα έργο, απλά διαφωνούν. Το θέλουν σε μια άλλη κλίμακα, σε πιο ανθρώπινα μέτρα βρε αδερφέ και βάζουν γι αυτό το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη.
Τί ακολουθεί; Ένα όνειρο που το ‘χουμε ξαναδεί. Στη Μύκονο, στην Τήνο, στη Μήλο, στην Πάρο, στη Σύρα. Ένα κακό όνειρο...
Μια «εκστρατεία διαπόμπευσης από εμφανείς και αφανείς φορείς και πολίτες, [...]απόπειρες εκφοβισμού (έκδοση ονομαστικών ανακοινώσεων, προτροπή σε προπηλακισμούς, υπονόμευση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων κλπ.) εναντίον των συγκεκριμένων πολιτών, που άσκησαν αναφαίρετα δικαιώματα τους» (σύμφωνα με ανακοίνωση της Συνκυκλαδικής Πρωτοβουλίας).
Η ίδια πάντα επωδός, η ίδια κατηγορία:
«Θα χαθούν τα λεφτά».
Ε, και;
Το ‘χουμε ζήσει, το ξέρουμε πια.
Το παιχνίδι της δημοκρατίας δεν παίζεται με καθαρούς όρους.
Φτάνουμε στις μικρές κοινωνίες να μιλάμε εν έτει 2007 για τα αυτονόητα. Για όλα εκείνα που ως να προκύψει θέμα στην πόρτα μας θεωρούσαμε κεκτημένα.
Το δικαίωμα των πολλών (είτε φορέων, είτε πολιτών) είναι κατοχυρωμένο. Το δικαίωμα των λίγων είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση. Λες και ήρθαν από τον Άρη. Λες και είναι πολίτες άλλου τόπου.
Εμείς θα είμαστε πάντα με τους πολίτες αυτού του άλλου τόπου.
Αυτούς που δεν αδιαφορούν, που πονάνε τον τόπο τους.
Αυτούς που είναι πάντα έτοιμοι να φυλάττουν ουσιαστικές Θερμοπύλες στη ζωή τους.
Αυτούς που τολμούν «μπρος στο χαμό στον χαλασμό» και πληρώνουν το τίμημα της αυτογνωσίας τους.
Είναι γιατί –ας μου επιτραπεί να παραφράσω τον ποιητή- όταν ακούω Μ ε γ ά λ α Έ ρ γ α Α ν ά π τ υ ξ η ς στα μικρά μας νησιά εδώ γύρω, ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει!
Τόλμησαν κάποιοι πολίτες της Νάξου να διαφωνήσουν με ένα μεγάλο έργο που φέρει τον τίτλο Νέο Λιμάνι Νάξου. Πρόσέφυγαν προς τούτο στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με σκοπό την ακύρωσή του. Αυτόν τον δρόμο τους δείχνει πάντα η «συντεταγμένη πολιτεία».
Τί το πιο καθαρό, τί το πιο έντιμο; Στα ίσια κάποιοι πολίτες χάριν και των οποίων γίνεται ένα έργο, απλά διαφωνούν. Το θέλουν σε μια άλλη κλίμακα, σε πιο ανθρώπινα μέτρα βρε αδερφέ και βάζουν γι αυτό το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη.
Τί ακολουθεί; Ένα όνειρο που το ‘χουμε ξαναδεί. Στη Μύκονο, στην Τήνο, στη Μήλο, στην Πάρο, στη Σύρα. Ένα κακό όνειρο...
Μια «εκστρατεία διαπόμπευσης από εμφανείς και αφανείς φορείς και πολίτες, [...]απόπειρες εκφοβισμού (έκδοση ονομαστικών ανακοινώσεων, προτροπή σε προπηλακισμούς, υπονόμευση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων κλπ.) εναντίον των συγκεκριμένων πολιτών, που άσκησαν αναφαίρετα δικαιώματα τους» (σύμφωνα με ανακοίνωση της Συνκυκλαδικής Πρωτοβουλίας).
Η ίδια πάντα επωδός, η ίδια κατηγορία:
«Θα χαθούν τα λεφτά».
Ε, και;
Το ‘χουμε ζήσει, το ξέρουμε πια.
Το παιχνίδι της δημοκρατίας δεν παίζεται με καθαρούς όρους.
Φτάνουμε στις μικρές κοινωνίες να μιλάμε εν έτει 2007 για τα αυτονόητα. Για όλα εκείνα που ως να προκύψει θέμα στην πόρτα μας θεωρούσαμε κεκτημένα.
Το δικαίωμα των πολλών (είτε φορέων, είτε πολιτών) είναι κατοχυρωμένο. Το δικαίωμα των λίγων είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση. Λες και ήρθαν από τον Άρη. Λες και είναι πολίτες άλλου τόπου.
Εμείς θα είμαστε πάντα με τους πολίτες αυτού του άλλου τόπου.
Αυτούς που δεν αδιαφορούν, που πονάνε τον τόπο τους.
Αυτούς που είναι πάντα έτοιμοι να φυλάττουν ουσιαστικές Θερμοπύλες στη ζωή τους.
Αυτούς που τολμούν «μπρος στο χαμό στον χαλασμό» και πληρώνουν το τίμημα της αυτογνωσίας τους.
~~~~~~~~~
Υ.Γ. Γράφαμε μόλις πριν από έναν χρόνο:
"Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος. Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους".
Απλά επιβεβαιωνόμαστε. Είμαστε άλλωστε κομμάτι αυτής της αλυσίδας που ενώνει τα νησιά μας, που κουβαλούν τα ίδια προβλήματα, κι έχουν τους ίδιους "βαρβάρους" και τους ίδιους Εφιάλτες απέναντί τους.
~~~~~~~~
Η Ανακοίνωση της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Νάξου περιέχει και τούτο το εύγλωττο απόσπασμα:
"...Εδώ στη Νάξο, η συκοφάντηση κατά ατόμων και συλλογικοτήτων που αντιστέκονται είναι μια διαμορφωμένη πραγματικότητα εδώ και χρόνια. Οι τελευταίες εξελίξεις όμως έχουν πάρει μια τροπή άκρως ανησυχητική για τον πολιτισμό, το ήθος και την πολιτική που πριμοδοτούν οι αρχές. Έτσι η αρχή έγινε σε επίσημη σύσκεψη που συγκάλεσε ο δήμαρχος με τους φορείς πριν ένα μήνα περίπου όπου οι πρόεδροι του Εμπορικού και του Επισιτιστικού Συλλόγου πρωτοστάτησαν σε απειλές και απαίτησαν την απομόνωση των διαφωνούντων, τόνισαν ότι πρέπει να εντοπιστούν οι αδυναμίες τους και να τους χτυπήσουν σ’ αυτές. Το έδαφος είχε πλέον στρωθεί. Με πρωταγωνιστές αντιδημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και τα τσιράκια τους και μέσα από την τουριστική επιτροπή του δήμου προτάθηκε η δημιουργία λίστας προγραφών που θα αναρτηθεί μάλιστα σε διάφορα σημεία της πόλης ώστε να εξοβελιστούν οι αντιρρησίες στο πυρ το εξώτερο, να στιγματιστούν τα μαγαζιά τους και να μποϋκοταριστούν επαγγελματικά..."
"Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος"... στα Γκουαντανάμο των Κυκλάδων!
Labels: παραμιλητά, πολιτική
16 Comments:
Σε ποιάς ακριβώς απόχρωσης δημοκρατία αναφέρεστε? Την πράσινη, τη γαλάζια, τη γαλαζοπράσινη ή εκείνη την πολύχρωμη? Διαφωνώ με τη λογική της πλειοψηφίας. Θα συμφωνήσω μόλις ανακαλυφθεί το βλακόμετρο.
Στην αρχή νόμιζα ότι πρόκειται για το κόμπλεξ αιώνων υπανάπτυξης, φίλε Δημήτρη. Οτι, δλδ, οι νησιώτες λαδώσαν επιτέλους με τον τουρισμό το αντεράκι τους και πάνε να χτίσουν ολάκερο το νησί τους για να εκτρέφουν τουρίστες.
Η εμπειρία μου, όμως, από τη Φολέγανδρο με έπεισε ότι δεν είναι τόσο οι ίδιοι οι νησιώτες (οι οποίοι περιορίζονται σε ένα ρόλο μπετατζή, εστιάτορα, καμαριέρας, καμακιού) αλλά οι Αθηναιο-Πειραιώτο-Θεσσαλονικιοί, που πάνε για την αρπαχτή, εκμαυλίζουν τους ιθαγενείς με καθρεφτάκια και χάντρες και στο τέλος, όπως ο ασβός, αποκτούν φωλιά όχι σκάβοντας μια δική τους αλλά λερώνοντας τη φωλιά κάποιου άλλου ζώου,
Γκρρρρρ....
Να σου πω, για μια ακόμα φορά, πως γράφεις πολύ καλά... Και πως νομίζω ότι όταν θυμώνεις, γράφεις ακόμα καλύτερα.... :-)
@beehappy.
Εμένα, να σου πω την αμαρτία μου, μ' άρεσαν πάντα εκείνες οι εμπριμέ, είναι δεν είναι της μόδας.
@ο σκύλος της βάλια κάλντα.
΄΄...σ' όποιον τόπο "πάει" ο "τουρισμός" τις πιο πολλές φορές είναι για να χαθεί ο τόπος, δηλαδή για να χάσει την ιδιομορφία του, το κάλλος του, την αρετή του...
Κι όταν ακόμα, σε πολλές περιπτώσεις, ο "τουρισμός" δεν "χαλά" μονάχα τα τοπία και τα μνημεία και την ιστορική παράδοση, αλλά χαλά και τους ανθρώπους. Γιατί με τους πιο πολλούς, συμβαίνει τούτο: Όσο πιο πολλά τους δίνεις, τόσο πιο πολλά ζητάνε. Κι όσο πιο καλά και πολλά κερδίζουνε, τόσο κι ακόμη περισσότερα θέλουνε. Και βιαστικοί για να πλουτίσουνε στο άψε-σβήσε (κι όμως έχουνε πεινάσει πολύ, αυτό είναι αλήθεια) ξεχνούν το βαθύτερο είναι τους, πως είναι δηλαδή άνθρωποι, σε έναν τόπο με υψηλά νοήματα ηθικά, πνευματικά και καλλιτεχνικά, ξεχνούν πως ζουν σ' έναν τόπο που με την ιστορική και πνευματική του παράδοση τους γεννά για να στέκουν με υψηλό φρόνημα, με ελεύθερο πνεύμα, με καλλιτεχνική ωριμότητα και σωφροσύνη...΄΄
Εγώ δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Μεγαλώνω μ' αυτές τις μεστές κουβέντες του Άρη Κωνσταντινίδη, από τα 1967 ακουμπισμένες στην επιθεώρηση "Αρχιτεκτονικά Θέματα" με τίτλο: Αρχιτεκτονική και "Τουρισμός".
@fevis.
Τέτοια λες κι ανεβαίνει το κασέ μου κι ύστερα θα με ψάχνεις στα όρη και στα ψηλά βουνά (της νήσου).
Που μπορούμε να βρούμε την ανακοίνωση της Συνκυκλαδικής Πρωτοβουλίας φίλε;
@alzap.
Στο mail σου αγαπητέ!
Λίγο αργότερα όμως, γιατί πάω για κούρεμα! Πρέπει να σουλουπωθώ λιγάκι γιατί καταθέτει η πεντάχρονη στεφάνι στη Μαντώ μεθαύριο.
Και θα πρέπει με καθαρό κεφάλι να της εξηγήσω μερικά πράγματα, που πιθανόν κανένα βιβλίο Ιστορίας δεν θα της μάθει.
Για των Ελλήνων τις κοινότητες... ξέρεις εσύ!
Προσφιλής η μέθοδος λασποεκτόξευσης προς κάθε "αντιφρομούντα" αν δεν το ..."βουλώνει"..και αν δεν πιάνουν όλα τα άλλα κόλπα της φαρέτρας..
Εσύ Δημήτρη το έχεις νοιώσει στο πετσί σου με τα "γελαστά παιδιά"..ε;
Δημήτριε,
για δείτε σήμερα την «Ελευθεροτυπία» τη στήλη του Ιού...
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=89594324,2163092,83669076
(όχι τα περί γερμανικών ΜΜΕ, λασπομαχιών και στρινγκ, παρακάτω!)
Ακριβώς "σκύλε"..όπως τα λέει το άρθρο εκεί είναι.. Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς ή οχι με την γνώμη μιας "μειοψηφίας" όπως αποκαλούνται οι κάτοικοι που αντιδρούν.. Σημασία μεγάλη έχει οτι ΔΕΝ τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα να μην συμφωνούν, να διαμαρτύρονται αναρτώντας πανώ και φυσικά να εξασκούν το δημοκρατικότερο προνόμιο ενός πολίτη, να προσφεύγουν στο Σ.τ.Ε..
Αυτά είναι ένα από τα "κακά" να ζεί κανείς σε μικρούς τόπους..
Και όταν παρ'όλα αυτά κάποιος επιμένει, να τον δείχνουν με το δάχτυλο σαν "προδότη" της ..πατρίδας .."τους"!
Αχ, φίλε αχταπέ!
Λες «Αυτά είναι ένα από τα "κακά" να ζεί κανείς σε μικρούς τόπους». Γιατί, στους «μεγάλους» τόπους είναι ευκολότερο; Σε βαφτίζουν «μειοψηφία», σε ψεκάζουν (με CN, CS) και τέλειωσαν! Μειοψηφία αποκαλούνταν τους φοιτητές όταν ήταν κατειλημμένο το 90% των σχολών. Από ποιούς αποκαλούνταν μειοψηφία; Από αυτούς που είχαν εκλεγεί με το 40% των εγκύρων ψήφων, οι οποίες ήταν το 80% του εκλογικού σώματος...
@axtapos.
Ποτέ δεν μ' "άγγιξαν" τα δάχτυλα που μ' έδειχναν.
@σκυλος της βάλια κάλντα.
Συγκλονιστικές λογιστικές!
Μου μύρισε "Μυκονιάτικη" στην κατσαρόλα σου και ομολογώ πως συγκινήθηκα. Μπράβο ρε Δημήτηρη μπράβο! Αξίζει τον κόπο και να τα λες και να τα διαβάζουμε και να αγανακτούμε και προ πάντων να αντιδρούμε με οποιονδήποτε τρόπο.
"Αιμοραγώ, κύριε, αλλά δεν σκοτώνομαι".*
Αιμοραγία, λοιπόν, τι άλλο περιγράφει πολιτιστικές αξίες και ιδανικά, το παρελθόν και το μέλλον μας, εδώ και παντού...
Αντιγράφω από το Κύριο Άρθρο της "Μ", φύλλο 37, Φεβρουάριος 1992, σελ. 1.
~~~~~
*Για τον τίτλο βλ. "Οθέλλος", του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Και δυστυχώς όλα αυτά είναι μικρογραφίες όσων συμβαίνουν στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας. Έχεις μάθει π.χ. για την εργολαβεία Βωβού στο υπό ανέγερση γήπεδο του ΠΑΟ, που προβλέπει διπλασιασμό του συντελεστή δόμησης της περιοχής.
Δεν ξέρω ρε γμτ. Είναι θέμα νοοτροπίας κι αυτό με τρομάζει, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι υποβαθμίζουν τον τόπο που θα μεγαλώσουν και θα ζήσουν τα παιδιά τους. Δεν μπορώ να μπω στην λογική τέτοιων αρπακτικών...
Την καλημέρα μου Δημήτρη.
@mpampakis.
Τί να πω εγώ ο ...επαρχιώτης για την Αθήνα;
Βωβαίνομαι!
Ναι, Πάνο, στις μεγάλες πόλεις, τέτοιες "ιστορίες" είναι μια ...μικρογραφία των όσων συμβαίνουν στις μικρές.
Στις μικρές η Κόλαση είναι συμπυκνωμένη. Ακόμα κι αν παίρνουμε τα ίδια mg ηρεμιστικού ξύλου, δεν έχουμε τρόπους διαφυγής, δεν έχουμε βαλβίδες εξαέρωσης. Kι αν προσέξεις κι εδώ ακόμα, ούτε μια τύπου μεταμπλόγκινγκ αναφορά δεν εμπνέει η ιστορία... ούτε καν δυο σχόλια προς τους μαχόμενους στην άγονη γραμμή για τα στοιχειώδη.
Θυμήσου, το "δάχτυλο που δείχνει" και πόσο ενοχλεί αυτό, ακόμα κι αν είναι τυπωμένο σε άψυχα εξώφυλλα περιοδικών, πόσω δε μάλλον όταν πονάει η πλάτη σου, το σήμερα και το αύριό σου...
Καλημέρα!
Post a Comment
<< Home