Το εαρινό πήγαιν’- έλα των υδραυλικών.

Ο Μήτσος ήτανε ο δεύτερος -κατά το εαρινό πήγαιν’ έλα των υδραυλικών- που έμπαινε στο μπάνιο της Χαρούλας. Και να πεις πως έγινε τίποτα; Τζίφος! Μουζωμένος μπήκε, μουζωμένος βγήκε. Κι έκανε και το μπάνιο χάλια.
Ο πρώτος τουλάχιστον ήτανε πιο διακριτικός. Είπε δεν αγγίζω εγώ, έχω γυναίκα, έχω παιδάκια, δεν είμαι για ν’ ανοίγω μερεμέτια πασχαλιάτικο. Κι έφυγε, σαν ξέγνοιαστος καβαλάρης. Ωραίος ο Ντίνος! Άκου δεν αγγίζει! Και τί ήρθε να κάνει δηλαδή; Υδραυλικό ζήτησε η Χαρούλα. Δεν ήξερε πως πρέπει να ψάξει και στο Ληξιαρχείο για άγαμο υδραυλικό να της σφίξει το ρακόρ.
Στον τρίτο, είδε κι απόειδε. Του μίλησε στα ίσια. Στο τηλέφωνο βέβαια, γιατί μούρη με μούρη δεν θα ‘βρισκε πάλι το θάρρος.

-Έχω κουραστεί με το σινάφι σας. Χωρίς παρεξήγηση, άχρηστοι. Πήρα τον Ντίνο ...τζίφος, πήρα τον Μήτσο ...μια απ’ τα ίδια. Την αλφα-βήτα της υδραυλικής την έμαθα, αλλά από ουσία τίποτα. Αρχίζουν μια δουλειά και δεν ξέρουν πως να την τελειώσουν. Μόνο λόγια. Αν ζούσε ο άντρας μου τουλάχιστον...
-Αν μπορούμε κάτι να κάνουμε για να βοηθήσουμε εμείς θα το κάνουμε να είστε σίγουρη, είπε ο Βαγγέλης, που δεν του καλάρεσε η αμφισβήτηση των ικανοτήτων του σιναφιού του.
-Ελάτε κι έχω ανάψει...
Ίσα που τ’ άκουσε αυτό καθώς κατέβαζε το ακουστικό, ο Βαγγέλης, ο «Σώμα μου πλασμένο από πηλό», παρατσούκλι κτηθέν από το άσμα που συνήθιζε να τραγουδά κάθε που έβλεπε απ’ την οικοδομή να περνά θηλυκό στο δρόμο. Σώμα μου... φωνή για ωδείο!
Αν είχε προλάβει ωστόσο τη συνέχεια της κουβέντας της Χαρούλας θα άκουγε τούτο:
-...τον φούρνο, να ψήσω αρνάκι μπούτι.
Όταν ξανάβαλε σαστισμένος το ακουστικό στ’ αυτί μόνο μια λέξη έπιασε κι ήταν σειρά του τώρα ν’ ανάψει: «...μπούτι»!
-Έρχομαι, είπε, και στο φτερό χάθηκε βγαίνοντας από την πίσω πόρτα του εργαστηριού του κι ο παραγυιός θα ορκιζόνταν πως τον άκουσε να λέει:
-Ετούτη τη φορά δεν θα μου γλυτώσει!
Όταν χτύπησε το κουδούνι, η Χαρούλα απόσωνε μια γαβάθα γιαούρτι με φράουλες, η σκέψη της ταξίδευε σε ανθισμένα ανοιξιάτικα χωράφια ...μαργαρίτες, παπαρούνες, ενώ ξεφύλλιζε μάλλον βαριεστημένα ένα περιοδικό μαγειρικής με αφιέρωμα στα Πασχαλιανά: μαγειρίτσα, αρνήσιο πατσαδάκι και χορδιά, τσουρέκια, κόκκινα αβγά, κουλούρες...
Με το που μπήκε στο χωλ, ο Βαγγέλης, κρέμασε το μπουφάν στην πρόκα που κρέμονταν το κάντρο του μακαρίτη. Να μη βλέπει σκέφτηκε... Κύτταξε τη σπιτονοικοκυρά με νόημα. Εκείνη σα να κατάλαβε (έτσι του φάνηκε), τον πήγε κατευθείαν στο μπάνιο. Αλλά κι εκείνος κατάλαβε. Έκλεισε την πόρτα κι άρχισε να γδύνεται. Φόραγε μια από κείνες τις φαρδιές σαλοπέτες και τίποτ’ άλλο παρά σώβρακο-φανέλλα από μέσα. Ετοιμάστηκε να μπει για ένα καλό ντουζ όταν είδε το ρακόρ να στάζει. Το κύτταξε με προσοχή, μ’ εκείνη την παροιμιώδη επαγγελματική του διαστροφή. Ο κάβουρας στον εργαλειοφορέα ήταν η επόμενη σκέψη του πριν τη θυμηθεί, μέσα στη σύγχισή της, να του μιλάει για το ...ρακόρ. Κάτι δεν του πήγαινε καλά. Κάτι άρχισε να μη δένει.
Άρχισε να ντύνεται. Τουλάχιστον να γλυτώσει την ξεφτύλα, σκέφτηκε. Στο φινάλε, ας κάνει η χήρα την πρώτη κίνηση. Γιατί άμα πιαστεί ο Βάγγος σαν τον χάνο, άντε να βρει άκρη για ξαγκίστρωμα.
Κύτταξε πάλι το ρακόρ. Είχανε δίκιο που δεν το πιάνανε οι συνάδελφοι. Ετοιμόροπα πράματα, λίγο να σε ξεγελάσει, λίγο σφίξιμο παραπάνω κι ανοίγανε δουλειές. Τότε ναι ίσως και να χρειαζόταν ξήλωμα το σύστημα και θα μίλαγε το κομπρεσέρ.

Αλλά ...πασχαλιάτικο, ποιος τη γαμεί τη κυρία και το ρακόρ της;
Βγήκε, την βρήκε στην κουζίνα να στύβει λεμόνια στις πατάτες.
-Θα τρίψω και φρέσκια μυρωδάτη ρίγανη, του λέει και θα τ’ αφήσω να σιγοψηθεί ως το βράδυ. Κόπιασε απόψε μετά την Ανάσταση. Δεν κάνω μαγειρίτσα φέτος, ούτε αντεράκια τυληχτά χορδιά, ...μια γυναίκα μονάχη δεν αξίζει ο κόπος. Όμως σαν έρθεις...
-Δεν ξέρω! Από βδομάδα, ίσως, που θα ‘ρθω για το μπάνιο... Από βδομάδα ναι... Και βλέπουμε! Α, και να σου πω, βολεύομαι και με αβγά τηγανητά εγώ!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1:
Άργησε λίγο να ψηθεί το φαγάκι των πέντε λέξεων και μάζεψα προσκλήσεις από καλό κόσμο. Τελειώσαμε χτες λοιπόν το διήμερο του κρασιού και να 'μαι που δηλώνω παρουσία. Τρια σε ένα και δεκαπέντε οι λέξεις εντέλει.

Κλέβω; Μάλλον!

Έλαβα υλικά:

βήτα - πρόκα - φαρδιές - κάβουρας –γλυτώσει από: Λουΐζα.

αμφισβήτηση, μαγειρίτσα, παπαρούνες, παιδάκια, φράουλες από: Καθημερινή τρέλλα,

γαβάθα – εαρινό – καβαλάρης – ωδείο - ξαγγίστρωμα, από: Άσπα.

Με τις υγείες σας κορίτσια!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2.

Οι δικές μου λέξεις που δίνω είναι:

παιδιά είχε διάολος γαμούσε δουλειά

και καλώ σε συμπόσιο τους:

alzap

πεφταστέρι

κορμοράνος

ζέπος

ανάδελφος