Να με παίρνανε τα κύματα

Ο Μιχάλης ήταν μπουζουκτσής. Ο Μιχάλης «ο μπουζουκλής» με τ’ όνομα.

Οι χειμώνες στο νησί είχαν κάτι από τον ήχο του μπουζουκιού του.

Όχι να πεις lead μπουζούκι στις ζύ’ες... Μάλλον όργανο συνοδείας.
Σε γάμους και χαρές πλάι στο σαντούρι και τ’ ακορντεόν.
Ακολουθούσε.
Ήταν όμως αγαπητός. Πρόθυμος, καλός και αγαθός.
Ψυχούλα!
Μας έπαιζε τραγουδάκια για ένα πενηντάρικο, λίγο κρασί, λίγη παρέα... Κάθε που τύχαινε είχαμε μια στάνταρ παραγγελιά για τον Μιχάλη, ένα τραγούδι του παλιού καιρού. Η ασκητική του μορφή, βγαλμένη θαρείς από φωτογραφία στις Τζιτζιφιές δίπλα στον Παπαϊωάννου, ο τρόπος που το τραγουδούσε, δεμένος με τον ήχο του μπουζουκιού, ήταν πολύ cult για τα τότε (1975-76-77) ακούσματά μας.
Ένα ελαφρό τραγουδάκι λοιπόν, θαρρείς και το ‘φερε χτες η πρώτη φετινή βροχή και μια φωτογραφία:

Σε πνίγουν κάθε στιγμή

δίχως αφορμή,

στρατιές θυμοί,

ζήλιες και στεναγμοί.

Ενώ η σκιά σου είμαι εγώ,

που σε κυνηγώ,

με το μυαλό μου θολό

παρακαλώ:

Να με παίρνανε τα σύννεφα
οι άνεμοι, τα κύματα,
να με πάνε σ’ ένα έρημο νησί...