Λάθε βρώσας!

Το κοκορέτσι στον «Τηγανέλο» στα Καμίνια…
Οι καλόγνωμες στα «5φ» στη Χαλκίδα…
Οι φυσαλίδες του prosecco στο «Bacaro»...
Η αποκαθήλωση των φωτογραφιών της Αλλονήσου στο «Δελφοί». Τριάντα χρόνια πάντα η ίδια παραγγελία: μακαρόνια φρέσκο βούτυρο παρμεζάνα, πιλάφι μιλανέζα…
Το εκμέκ με κρέμα καϊμάκι του Gulluoglou…
Το χύμα Αγιωργήτικο του Οινότυπου…
Το ψητό της Θάλειας, οι κουραμπιέδες της μαμάς της…
Η χάρη του Αντώνη, στο κόψιμο της λούζας…
Τα ντολμαδάκια, ένας κόκκος αλάτι και μια σταγόνα λάδι στο Αλάτσι…
Το ριζότο με άγρια μανιτάρια κι αρωματικά χόρτα στο σπίτι της Σίσσης…
Το τριανταεπτά χρόνια αναλλοίωτο στη γεύση κεμπάπ του «Θανάση»…
Το σουτζούκι στο «Μετά Χαράς» μουσικό μεζεδοπωλείον στη Νίκαια…
Ο κακουλές του «Ελιξίριον»…
Το αρνάκι φρικασέ της Πάολας, η παστουρμαδόπιτα…
Ο Καραμπέτ Μπατανιάν του οποίου γίγνονται παίδες δύο: Αράμ και Κασπάρ, στης Καλλιθέας την εκμαυλιστική ανατολίτικη Αγορά…
-
Οι περασμένες …γεύσεις πίσω μένουν, μια ομορφιά που σηματοδοτεί μέρες γιορτής.
Συνεχίζουμε και φέτος στα βήματα που ήδη πατήσαμε αργά πλην σταθερά επί ένα εξάμηνο στο 2006, με φαγάκια λυτρωτικά και σπονδές για την ευζωία και το μέτρο, φορές ξεφεύγοντας, φορές με πάθος, αλλά πάντα στο πλαίσιο που ορίζουν η εμπειρία και το ψάξιμο ενός αγαπημένου αντικειμένου, ψήνοντας στα κάρβουνα λέξεις σκέψεις, βιβλία και μαγειρικές και γεύσεις.
Βιβλία!
«Και δεν μπορώ να μη συνδέσω τις επιθυμίες για δόξες και τιμές με τη νεόπλουτη έκφανση της γκλαμουριάς που εν μέρει χαρακτηρίζει τη γαστρονομία στην εποχή μας. Ένα απομεινάρι από την εποχή του Τριμαλχίωνα, το οποίο ανθεί ιδιαίτερα στη χώρα μας. Αυτή τη γαστρονομία της βαβούρας, του κλαμπ-ρέστοραν, της μπιτάτης μουσικής, του δηθενισμού, του στρας, του φιλέτου σος ντε και καλά ντε Παρί συνοδεία μολτ από την Ιαπωνία, αυτή τη γαστρονομία της επίδειξης, της υπερβολής, της αμετροέπειας, της μόδας και της ματαιοδοξίας δεν την ήθελε ούτε ο παλιός αυθεντικός Επίκουρος ούτε ο νέος ψευδώνυμος. Διότι ούτε φυσική είναι ούτε αναγκαία. Η καλώς εννοούμενη γαστρονομία όμως, αυτή του επικούρειου μέτρου και της σύνεσης, η οποία αποσκοπεί στον γαστρονομικό στοχασμό, στο συγκερασμό των αισθήσεων, στο ραφινάρισμα των ηδονών, στην υπαινικτική αφαίρεση και στην εναρμόνιση νου και σώματος, στοιχείο σημαντικό για την ολιστική φιλοσοφία του Επίκουρου, είναι και φυσική και αναγκαία. Αν ο Επίκουρος ζούσε σήμερα και δοκίμαζε την αναβίωση της νεόπλουτης και πληθωρικής γαστρονομίας, θα συμβούλευε, μαζί με το «Λάθε βιώσας», και το «Λάθε βρώσας», δηλαδή να τρως ήσυχα και με σοφία, δίχως υπερβολές και ματαιοδοξία».

Τάδε έφη ο σύγχρονος Επίκουρος στο εστιατόριο «Σελήνη» της Σαντορίνης. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό φιλοσοφίας “Cogito” εκδ. Νεφέλη και σήμερα αποτελεί το πρώτο κείμενο του βιβλίου του Επίκουρου: «Κριτική του γευστικού λόγου» (Δοκίμια πάνω στη φιλοσοφία, τέχνη και κουλτούρα του φαγητού) που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος.
Το απόσπασμα δεν είναι θέμα αν μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους ή όχι. Δίνει όμως την αίσθηση και συμπυκνώνει όμορφα όλα αυτά που θα ήθελα σήμερα να πω, ενώ τελειώνει σε λίγες ώρες το δεκαήμερό μας στην πρωτεύουσα.
Πέφτω με τα μούτρα στη μελέτη κι εν ευθέτω χρόνω …η συνέχεια επί της οθόνης. Τυχαίνει να είναι ένας από τους τέσσερις αρχαιώνυμους της ελληνικής γαστρονομίας που όχι τυχαία μ αρέσει να διαβάζω:
Δειπνοσοφιστής, Επίκουρος, Αθήναιος, Απίκιος.
-
Λάθε βρώσας λοιπόν και το πνεύμα εν είδει περιστεράς ας βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές!

Υ.Σ. (Βράδυ αργά)

Home sweet home!

Στο τραπέζι ένα πιάτο σφιχτοί λαχανοντολμάδες (λάχανο κρατσανιστό στο δάγκωμα, κιμάς χοντροκομμένος χοιρινός) κι ακόμα ένα με γαλακτομπουρεκάκια τυλιχτά σαν σαρμαδάκια και μια πιατέλα μανταρίνια κι ένα σημείωμα:

"Στο ψυγήο σας έχω ένα ταψάκι παστήτσιο άψητο και ραδίκια του φρυ'άνου. Καλή Χρονιά! Φιλιά στα παιδιά και καλή τους φώτιση".

Α! ρε μάνα... κείνο το πλαστικό ποτηράκι με το διάφανο υγρό και το κλωναράκι βασιλικό δεν ήταν τελικά Mohito ε;