Αέρας κοπανιστός

Του κάνω τον πονηρό πότε-πότε. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε ως τώρα. Πλέον, ολοένα και συχνότερα, η τάπα που τρώω κλείνει το σκορ υπέρ του.
Έχει αρχίσει και δεν μ’ αρέσει!
-Το ξέρεις ότι πρέπει να τρώμε φυτικές τροφές για να παράγουμε την απαραίτητη ενέργεια που θα μας κρατήσει ζωντανούς;
-Μπα κι εσύ που το ξέρεις;
-Το γράφει ο Γραμματικάκης στην «Αυτοβιογραφία του φωτός».
-Για να δώ!
-Ορίστε (σελ. 295):
«...Με τη φωτοσύνθεση τα πράσινα φυτά μετατρέπουν το ηλιακό φως σε χημική ενέργεια. Η ενέργεια αυτή αποθηκεύεται και προσλαμβάνεται από τα ζώα (κι εμάς μαζί αν δεν το κατάλαβες) μέσω της τροφικής αλυσίδας: είτε κατευθείαν από τα φυτά είτε έμμεσα, αφού η τροφή τους αποτελείται από άλλα, φυτοφάγα ζώα...»
-Ωραία, ψήσε μου τώρα μια μπριζόλα!
-Φασολάκια πράσινα γιαχνί παραγωγή του παππού, δίχως λιπάσματα και αηδίες, μπόλικο κρεμμυδάκι χοντροκομμένο όπως σ΄αρέσει, πατατούλες Νάξου και μυρωδάτο μπελτέ του συνεταιρισμού της Σαντορίνης. Θα φας και τυρί φέτα βαρελίσια όση θες, με αγουρόλαδο Μεσσήνης και ρίγανη από το Μόδι... και μανταρίνια «Κλημεντίνη» στο τέλος.
-Βρε βάλε μια μπριζόλα, το λέει κι ο Γραμματικάκης, ή μήπως θα μου πεις πως είναι σαρκοφάγο το μοσχαράκι; Τίγκα στην αποθηκευμένη ενέργεια είναι... Ξέρω εγώ που σου λέω.
-Όχι θα φας φασολάκια. Να, δες και η Μάρω κι εγώ κι η μάνα σου φασόλια τρώμε!
-Αέρα κοπανιστό τρώτε!
-Μπα; Κι από πότε το γιαχνί παρακαλώ, ένα τέτοιο γιαχνί... «αέρας κοπανιστός»;
-Και να ‘τανε μόνο το γιαχνί; Όλα γύρω μας εν τέλει «αέρας κοπανιστός» είναι!
-Εμ, βέβαια για σας τα σαρκοφάγα, ό,τι δεν είναι κρέας είναι «αέρας κοπανιστός».
-Μα και η μπριζόλα μια από τα ίδια είναι.
-Δηλαδή; Για ξηγήσου:
-Να ξηγηθώ! Βλέπεις την οθόνη του υπολογιστή;
-Τη βλέπω...
-Αν η οθόνη είναι ο πυρήνας ενός ατόμου σε μεγέθυνση, τότε ξέρεις που πρέπει να βρίσκονται τα ηλεκτρόνια;
-...
-Ίσα με τη Σύρο! Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό;
-...
-Ότι από δω ως τη Σύρο, είναι κενό όπως κι όλο το γύρω-γύρω. Το 85% όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν είναι κενό... Το απόλυτο κενό! Κατάλαβες τώρα γιατί και τα φασολάκια είναι αέρας; «Αέρας κοπανιστός» όπως και η μπριζόλα βέβαια, αλλά κι εσύ και η μάνα μου κι η αδελφή μου... όλα!
-Άρα κι εσύ!
-Ναι, με τη μόνη διαφορά ότι εγώ το ξέρω, ενώ εσύ κακομοίρη μου τρως αέρα κοπανιστό και το παίζεις και πολύ γκουρμέ τύπος!

Η αλήθεια είναι –να το ομολογήσω εδώ- ότι δεν κατάλαβα αμέσως την μπηχτή. Ούτε κι όταν ξεσκόνισα το βράδυ τη Χημεία της Β’ Γυμνασίου των κ.κ. Γεωργιάδου, Καφετζόπουλου, Πρόβη, Σπυρέλλη. Χηνιάδη του Ο.Ε.Δ.Β.
Για ένα ωστόσο ήμουν σίγουρος: όσο έχανα εγώ, τόσο κέρδιζε έδαφος η αναγκαιότητα της γνώσης μέσα από το σχολείο -που πέρασε φεγγάρι απαξίωσης- κι ας είναι ο λόγος προσώρας για να ...ταπώνεις τον πατέρα σου.
Κι αυτό λίγο δεν είναι!