Στάζουν τα μέλια...

Περασμένες 12.
Πάει κι αυτό...
Πέρασαν πάλι μπρος μου χίλια ταξί. Κενά επιβατών. Απουσία ανθρώπων. Με συνθέσεις λουλουδιών παραδοτέες κατ' οίκον.


Όση αγάπη δεν έσταξε 365 μέρες, μαζεμένη ξεχύθηκε σαν όπως οι λουκουμάδες του Κ.Κ.Μοίρη ανθοβολώντας.
Μ' ένα κείμενο εορταστικό έδωσε με τον τρόπο του την καλύτερη συνέχεια στο προηγούμενο ποστ.

Με Ζέτα Φαγκροπούλα, Γωγώ ( τι “ποια Γωγώ;”), Clara της Νύχτας κι άλλα φωτεινά κορίτσια.

Α, και καμιά δυσκολία στο να δέσει το γλυκό αρκεί το μέλι καθώς ορίζει ο συγγραφέας να 'ναι μπόλικο, τόσο που να "χύνεται στο πάτωμα".
Αυτή είναι αναφορά στην πηγή. Εντάσσεις την πληροφορία στον προβληματισμό σου, στη σκέψη σου και την πας ένα βήμα παραπέρα. Και δεν είναι ανάγκη ούτε η πηγή να είναι φλέβα χρυσού, ούτε και η κατάθεσή σου αρκετή για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Συνταγή:
Μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή, φιλετάρουμε "με φορά σβέρκος-κοιλιά".
Δαγκώνουμε σβέρκο δηλαδή, σαν όπως ο χήνος τη χήνα σε παροξυσμό κι αφηνόμαστε στο μαλακό υπογάστριο της κοιλιάς σαν παιδιά.
Καληνύχτα!