The return of likourinos

Update: Είναι φορές που η ζωή μας επιβάλει μια άλλη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Το όνομα πλέον δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν είχε. Πολύ περισσότερο όταν δεν είναι πια μαζί μας και ήδη εκεί που βρίσκεται απέκτησε την αιώνια δικαίωση. Με σεβασμό λοιπόν στον ανθρωπο και στην σημαντική προσφορά του στο χώρο, αφαιρώ σήμερα το όνομα. Ήταν κάτι εξάλλου που ήθελα από καιρό να το κάνω. Ζωή σε λόγου μας.

Όταν βλέπουμε σε μόνιμες συνήθως στήλες «Αρνάκι καπαμά» του ..... είναι λάθος να λογίζουμε αυτό το «του» σαν κτητικό. Δεν είναι δεδομένο ότι είναι δικό του το αρνάκι .Πολύ περισσότερο δεν είναι δικός του ούτε ο καπαμάς.
Εμ, τότε, τί είναι δικό του;
Μπορεί και τίποτα.
Ούτε καν η συνταγή;
Ούτε!
Διαβάζοντας χτες τον «Γαστρονόμο» συνειδητοποίησα κάτι που εδώ και χρόνια εσφαλμένα μέτραγα διαφορετικά.

Τον κύριο ... τον διαβάζω πάντα με προσοχή και ενδιαφέρον. Στα περιοδικά, στα βιβλία του, στην ιστοσελίδα του. Θα μου επιτρέψει λοιπόν να διαμαρτυρηθώ (όσο πιο ευγενικά μπορώ), γιατί οικειοποιήθηκε συνταγή μου (εδώ το μου είναι κτητικό), την οποία και δημοσιεύει στο τελευταίο τεύχος (Γαστρονόμος τ.10, Φεβρουάριος 2007, σελ. 24).
«Λικουρίνος με (αγριο)σπαράγγια» ο τίτλος και να πω την αλήθεια κατά βάθος χαίρομαι ιδιαίτερα που άρεσε τόσο πολύ εκείνο το πιάτο. Το έχω φτιάξει τρεις φορές με τρεις διαφορετικές πλην παραπλήσιες εκδοχές: με σπαράγγια, με κουκιά, με σταφύλι συν όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Συμπίπτουν όλα μας τα υλικά, συμπίπτει ο τρόπος στησίματος, συμπίπτουν ακόμα και οι οδηγίες φιλεταρίσματος. Παραλίγο δηλαδή να ήταν ίδιος κι ο τίτλος: «Κονσέρτο για λυκουρίνο σε αγριοσ(Fa)ράγγια μείζονα» που κρίθηκε πολύ τραβηγμένος για να αντιγραφεί αυτούσιος.

Η συνταγή είναι δημοσιευμένη ως ανοιξιάτικη στην ιστοσελίδα Hungry στις 22/03/06, στο blog μου στις 31/07/06 σαν καλοκαιρινή και τελευταία σε μια χειμωνιάτικη εκδοχή στο περιοδικό Sound Park (τ.08 Ιαν. Φεβ. 2007) με το οποίο συνεργάζομαι.

Τον Μάρτη του 2006 στο hungry.gr έγινε πολλή κουβέντα. Μάλιστα απαντώντας κάποια στιγμή περιέγραψα τη συνταγή μου σαν:

«...μια απλή ρακοσύλλογή από τα σώψυχα ενός ψυγείου, την κλοπή τεσσάρων κουκιών απ` τη σακκούλα του πατέρα, το λίγο κρίταμο που πρέπει να τελειώνει `τι έρχεται το καινούργιο στον βράχο, τα τρία μόλις κλαράκια σέλινο που φύτρωσαν στη γλάστρα από ανακύκλωση ζωής μιας ρίζας σέλινου του μανάβη, τα δυο καρότα που επόμειναν στο συρταράκι των λαχανικών...
Μα άμα είναι έτσι να προχωρήσω στις χίλιες και μια του λικουρίνου τύψεις για όσες νύχτες δεν κατεγράφη η συντροφιά του στα τσίπουρά μας.
Ένα είναι μόνο που θα ήθελα να προσθέσω, που το θεωρώ και σημαντικότερο:
Το μμμμμμμμ! εκείνης για την οποία παίζει με τα υλικά του ο γράφων, που αν δεν είχε προϋπάρξει, τότε τα γραφόμενά σας θα ήταν η μόνη αιτία για την οποία το καλοακονισμένο μου opinel σουγιαδάκι θα καθάριζε το καλάμι από τις ακίδες μη μου πληγώνει τα σκέλια κατά την πτήση...»

Σήμερα, οφείλω να ομολογήσω, η αυθαίρετη οικειοποίηση της συνταγής, με κάνει να πετάω πιο ανάλαφρα καβάλα σε κείνο το καλάμι. Χαλάλι του. Όταν όμως περάσει από το λογιστήριο να πληρωθεί τη σελίδα 24, να θυμηθεί ότι μου ανήκει στο ακέραιο .

Υ.Γ. Το μεσημέρι είχαμε με τον 14χρονο ακόμα μια -πατέρας vs γιος- αντιπαράθεση. Σε σχολική εργασία με θέμα τα ιχνοστοιχεία, είχε δουλέψει εν πολλοίς copy paste, από το διαδίκτυο. Του εξήγησα ότι τις εργασίες του πρέπει να τις δουλεύει ο ίδιος κι αν κάνει χρήση υλικού να αναφέρει τις πηγές του. Εκείνος βέβαια ανταπάντησε: «άρχισες πάλι το κήρυγμα». Κι εγώ δεν είχα άλλο ν’ ανταπαντήσω πλην του ότι θα μάθει από μένα μικρός όσα πρέπει, για να μη γίνει ρόμπα μεγάλος. Το απόγευμα, με τον Γαστρονόμο στο χέρι, είχα και τη δυνατότητα χρήσης του «κακού παραδείγματος» εκείνου του ...προς αποφυγήν.
Αυτή την απαίτηση που έχω από τον έφηβο, έχω κάθε δικαίωμα να την έχω κι από τις παλιοσειρές!