Απανεμίδες

Την Τσικνοπέμπτη στο νησί δεν την γιορτάζαμε.
Σαν γιορτή την έμαθα στο Πανεπιστήμιο από συμφοιτητές μου.

Τότε πήγαμε σε ταβέρνα ως εξ επιτούτοις. Τσικνίσαμε ή μάλλον τσικνιστήκαμε. Αυτός είναι ο σωστός όρος. Μέχρι δηλαδή τα δεκαεννιά μου την γιορτή -με τη σημερινή έννοια του "βγαίνω έξω και τρώω παϊδάκια"- δεν την ήξερα. Την είχα δει πάντως στον "καζαμία" της γιαγιάς μου.

Πιστεύω πως και η Τσικνοπέμπτη όπως και η επερχόμενη Valentine's day οφείλουν την δημοφιλία τους σε συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις.

Για την τάξη των πραγμάτων τσικνίσαμε το μεσημέρι κάτι μπαρμπούνια που βρέθηκαν στην πλώρη μας. Οποία δηλαδή έκπληξις για το Ολαστακαρβουναίϊκο ...ψάρια!

Για μια ακόμα φορά απεδείχθη χρήσιμος ο εφήμερος Τύπος μετά των ενθέτων του. Διεκπεραιώθηκε στο ακέραιο η αποστολή του και το κοινωνικό έργο που επιτελεί. Εν προκειμένω, πιστέψτε με, δεν έχω λόγους να σταθώ ενάντιος. Κοινώς το διασκεδάζω. Έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας χρησιμοποιεί το μέσον που έχει στη διάθεσή του -κάθε φορά- με τον τρόπο που πιστεύει καλύτερο.

Αυτό κάνουν οι μπλόγκερς, αυτό και ο Τύπος. Και οφείλουμε να δούμε, πως η ιστορία της ελεύθερης διακίνησης πληροφορίας και ιδεών μέσω διαδικτύου είναι τόσο καινούργιο πράμα που κάθε μέρα πλάθεται και αναπτύσεται με μια δυναμική ασύληπτη. Ήδη 200.00 περίπου blogs την ημέρα στήνονται παγκοσμίως. Είναι από μόνο του ένα γεγονός που δεν περνά απαρατήρητο και κυρίως δεν μπορεί να κριθεί με τίποτα απ' όσα ξέραμε ως τώρα. Χτίζεται, διαμορφώνεται διαρκώς και μέρα με τη μέρα ανακαλύπτει και τους νόμους και τους κανόνες του.

Γι αυτό προβληματίζομαι όποτε προκύπτει θέμα. Ή ακόμα χειρότερα όταν το θέμα δεν είναι καν θέμα, αλλά οι ίδιοι με την ανακύκλωση και την ενδοσκόπηση το τραβάμε από τα μαλλιά. Αυτή είναι και η χαρά του σχολιαζόμενου ακόμα κι αν είναι καταγγελόμενος. Τζόγος να γίνεται. Τζερτζελές, ακροαματικότητα, πωλήσεις φύλων. Το 'πε να δεις κι ο αλήστου μνήμης Αυγουστίνος, τον καιρό που πλάσαρε μαρίνα στο νησί:

"Περισσότερος περίπατος περισσότερος τζίρος"!

Χα, παρομοίως λοιπόν: περισσότερος θόρυβος, περισσότερες πωλήσεις, περισσότερη αναγνωρισιμότητα, αναγνωσιμότητα, επισκεψιμότητα.

Ο γράφων το έχει δει το έργο του δεκαλέπτου του Γουόρχολ και ομολογεί πως είχε μια γλύκα ανείπωτη. Όμως μέχρι εκεί. Ας ηρεμήσουμε κι ας αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Το καλό κριθάρι ξεχωρίζει από το ζούφιο με τη βοήθεια του αέρα. Πετάς ψηλά το κριθάρι, το λιχνίζεις κι όσο πιο αλαφρύ είναι, τόσο πιο μακρυά πάει και κάθεται. Ο καθένας και το κάθετί ανάλογα με το βάρος του. Αν αφήσουμε να φυσήξει αέρας ζωογόνος στην καθημερινότητά μας και στα μπλογκ μας -αφού κι αυτά είναι κομμάτι της- τα πράγματα αργά ή γρήγορα θα μπούνε στη θέση τους. Θα κάνουν το δικό τους σωρό. Μακάρι να 'ναι σωστός καρπός κι όχι ζούφιο σώμα, μάνικα δίχως κορμί, πουκάμισο αδειανό, ένα αποκοσκίνιδο, μια απανεμίδα, ένα τίποτα.

Σήμερα πάντως όλα ήταν στη θέση τους. Τα ψάρια στο αλεύρι, οι ελεύθεροι σκοπευτές, ο opinel, ο Άκης, τα ραδίκια του φρυ'άνου, η Βίκυ Καγιά, τα μαγικά της τα κόλπα, το τηγάνι στη φωτιά, η τσίκνα, ...όλα.

Όλα λέμε!

Σημείωση: Η καλύτερη συντροφιά σ' ένα πιάτο τηγανητά μπαρμπούνια, τα λέγαμε και τις προάλλες σε άλλο post, είναι μια χεριά χόρτα βραστά. Τα άγρια ραδίκια του φρυ'άνου ή ραδίκια του βράχου ή αλιφόνια ή σταμναγκάθια, μικρά πικρά και δύσκολα στο μάζεμα, είναι η καλύτερη επιλογή μας.

Tip. Δεν τα βράζουμε παρά ελάχιστο. Ίσα-ίσα που να τους σπάσει ο τσαμπουκάς και να σερβιριστούν πράσινα-πράσινα και στεκάμενα. Όχι παραβρασμένα, όπως τα σερβίρουν για παράδειγμα στο κατά τ' άλλα καλό "Αλάτσι".