Μαγιάτικο λαχτάρησα (1/6)

Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό, εδώ στο νησί, ένας χταποδάς. Με μια βάρκα, ένα γυαλί, κι ένα καμάκι γύριζε τις ακτές και μάζευε χταπόδια. Έτσι έζησε κι όλα τα χρόνια τον θυμάμαι να τα πουλά, είτε λιανοπούλι από σπίτι σε σπίτι, είτε να τα ψήνει στα κάρβουνα στο ουζάδικο που είχε σε μια άκρη της πόλης, στο Καμνάκι. Ο Γιώρης ο Κιούκας μου έμαθε πως στη ζωή τα πράγματα αν είναι να συμβούν για πάρτη μας δεν συνομοτεί κανένα σύμπαν. Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα…
-Και πώς γίνεται κυρ-Γιώργη και περνούμε τόσοι ψαροντουφεκάδες κι ερχόμαστε με τη σακούλα μας άδεια κι ύστερα περνάς εσύ κύριος και άβρεχος και με το καλάθι σου ξέχειλο;
-Μα τα δικά μου χταπόδια γράφουνε στην κουκούλα τους Γιώρης Κιούκας…Με περιμένουνε. Εγώ απλά έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα να τα δω στο θαλάμι που με περιμένουνε και σβέλτα-σβέλτα να τα καμακώσω και να τα φέρω απάνω.

Χτες το πρωί κι ενώ έριχνε μια ακόμα σωτήρια και γλυκιά μαγιάτικη βροχή, η Μπάγκα είχε απ’ όλα τα καλά. Σαραβάδες ολόφρεσκοι, με μάτι γυαλιστερό, σκορπίνες που ακόμα πήδαγαν στο μάρμαρο, δράκαινες με κομμένο το φαρμακερό τους όπλο της ράχης, ένα μεγαλούτσικο καπόνι, λούτσοι αραδιασμένοι στη σειρά κατά μπόι, μελανούρια, πετρόψαρα, ένας κουβάς χταπόδια ακοπάνιστα κι άλλα πολλά. Με το που κατέβηκα το Στενό του Γιαλού άκουσα την πρόσκληση:
-Έλα Δημήτρη, έχω σαραβάδες, μόλις ήρθανε.
Ναι, η γυναίκα του ψαρά, ξέρει πως τον προτιμώ τον σαραβά τα τελευταία χρόνια. Αυτός ήτανε το κλειδί για να εισάγω τα παιδιά μου στο μαγικό γευστικό κόσμο των ψαριών. Το κρέας του τόσο τρυφερό λειώνει στο στόμα κι η σούπα του πλούσια-πλούσια, αν και γευστικά θέλει πάντα δυο τριά χανάκια για να ισορροπήσει. Ευχαρίστησα μ’ ένα νεύμα, αλλά δεν ήμουνα σήμερα για τέτοια ψωνισιά. Περάσαμε ολόκληρο χειμώνα με σαραβάδες. Πήγα αριστερά, στου Γιώρη το πόστο. Ανάμεσα στην πλούσια ψαριά του και με τις σκορπίνες να χοροπηδούν (όχι από τη χαρά τους που με είδαν) είχε και τρία μεγάλα μαγιάτικα. Το πιο μικρό ήταν για μένα ότι πρέπει. Δηλαδή κάτι παραπάνω απ’ ότι πρέπει, αφού η τετραμελής μας οικογένεια δεν μπορεί να φάει δυόμιση κιλά μαγιάτικο. Το συγκεκριμένο όμως ψαράκι είχε κάτι ξεχωριστό που με έκανε να δώσω τα 45 ευρώ που μου ζητήθηκαν και να το βάλω στη σακούλα. Έγραφε πεντακάθαρα στο κούτελό του τ’ όνομά μου. Κι άντε τώρα να βρεις στο δρόμο σου ψάρι με τ’ όνομά σου στο κούτελο και να το αγνοήσεις. Αμαρτία απ’ το Θεό! Και οι αμαρτίες τιμωρούνται… όχι στην άλλη μα σε τούτη τη ζωή. Χάιδεψα τον opinel στην τσέπη, σιγουρεύτηκα δηλαδή ότι φέρω τον οπλισμό μου, ρούφηξα έναν καφέ στο καφενείο και πήγα στο μολαράκι να το μελετήσω το θέμα.

Όταν ξανά‘δα το μαγιάτικο ξαπλωμένο στο γνωστό βολικό σημείο που έχω πολλάκις εγκληματίσει (τόσο που με βλέπω postάκι στο «έγκλημα και τιμωρία») κατάλαβα πως έπρεπε να λειτουργήσω βάσει προγράμματος για να το φέρω βόλτα. Απλά πράγματα πλην απαραίτητα. Οι γραφές αλλά και όλοι γύρω οι ιχθυολογούντες αποφαίνονται πως «όχι βραστό …με τίποτα»! Ναι αλλά έχω και δυο παιδιά να ταΐσω και η σούπα όπως και να το κάνεις φτουράει.

Το 'ριξα στο τραγούδι:

"Μαγιάτικο λαχτάρησα ένα ζηλεμένο ψάρι

μα το λαχτάρησα πολύ

κι ήμουν αλάλητο πουλί..."

Βουκολικόν άσμα, μεταφερμένο στα καθ΄ημάς για τις ανάγκες ενός βροχερού πρωινού παρά θιν' αλός!

Οι προτάσεις πέφτανε βροχή:
-Να το κάμεις με τα κρεμμυδάκια… στο φούρνο …πλακί,
-Να μη βάλεις κρεμμύδια… σκορδάκι ντοματούλα και στο τηγάνι σκεπασμένο με την ησυχία του,
-Τύλιξέ το στο λαδόχαρτο με ρίγανη κι αλάτι, άσ'το σε μέτρια φωτιά και θα με θυμηθείς…
-Το πέθανες άμα το βράσεις, σα χαμένο θα πάει.
-Λέω να κόψω την κεφαλή, ένα μουρέλο και την ουρά και να βγάλω μια σούπα με δυο καρότα και πατατούλες!
-Μα καημένε αφού ‘τανε για τέτοια δουλειά δεν του ‘βανες δίπλα και δυο σκορπινάκια να βγάλουνε λίγο ζουμί να νοστιμίσει;
-Δεν ξέρω, θα δω! Τι λες και συ ρε Πέτρο; Έχεις καμιά ιδέα;

-Εγώ μάστορα να σου πω την αμαρτία μου, κατά που σε βλέπω, αν είχες λίγη σούμα εκεί δα στο μολαράκι, το μαγιάτικο δεν προλάβαινε να πάει σπίτι. Σουμόκαυτο θα πήγαινε κάτω. Πιότερο αν είχες και παρέα να σου κάνει αυτιά και όρεξη…

Δώσε μου τώρα τον κόπο μου, γιατί έρχεται καΐκι και πάω κοντά στο ξεψάρισμα να δω αν έχουνε ακόμα φιλότιμο οι ψαράδες.

-Καλά, πάρε τα σπάραχνα και την αντεριά…

-Ουπς, πήγε στον πάτο. Σ'χώρνα μου Πέτρο!

Ή μπας και δεν είσαι ο Πέτρος;
Γιώρη!

Χρηστάκι! …Μπα, ο Πέτρος είσαι, κι είσαστε όλοι ίδιοι π’ανάθεμά σας…