Μαγιάτικου εξάψαλμος. Έξοδος! 6/6

Τω καιρώ εκείνω (που λες αγαπητέ Άχταπε), που δένανε τα μαγιάτικα με αλυσίδα από ψιλό γαριδάκι και τα σκυλιά με τα λουκάνικα, κόβαμε μουρέλα το ψάρι και το στέλναμε στο φούρνο σκορδορίγανη, στη σχάρα λαδολέμονο με πατζάρι και πατάτα, στην κατσαρόλα για πλακί ή αλα σπετσιώτα.

Από τότε πέρασαν χρόνια κι άλλα χρόνια. Φτάσαμε εκτός από τη δικιά μας γούλα να πρέπει να ξεγελάσουμε και της Μάρως. Σα σχολείο ένα πράμα (σα να πρέπει να μάθουμε τη Νίνα να τρώει ψάρι). Αμ έπος στα εύκολα λοιπόν.

Από τα ρηχά ξεκινώντας, με το μόλις διακρινόμενο τσιμπίδι (όχι αυτό που τσιμπολογάτε τα φρύδια σας οι κυρίες) ούτε κι αυτό που γυρνά τις μπριζόλες ο Κοπολόζος... υπάρχει -το βλέπεις ήδη Κωστή- ειδικό εργαλείο που κάνει καλά τη δουλειά του, τα μικρά κοκαλάκια (βλέπε άνω αριστερά) τα αφαιρούμε ένα προς ένα προσεκτικά. Τα ανακαλύπτουμε εύκολα εμείς οι άρρενες. όπως ανακαλύπτουμε τα αξύριστα σημεία του προσώπου μας μ' ενα χάδι στα κόντρα. Τσιμπάνε!

Εδώ σαν σε ανοικτό βιβλίο βλέπετε τις σημειώσεις εμού του ιδίου. Με ένα κλικ επί της φωτογραφίας μάλιστα θα διακρίνετε εύκολα πως η πλευριά ή μήπως θα έπρεπε να πούμε η ...λούζα του μαγιάτικου εκουκκίσθη χοντροπίπερο ποικίλου χρωματολογίου (που θα το ζήλευε και η Χρωτεχ), αλάτι γουρνίσιο (ναι ναι fleur du sel de Mykonos!!!), χοντρό φιλεταρισμένο σκόρδο, λίγη ρίγανη, σταγώνες ελαίου (εδώ τρώγομαι να προσθέσω κι ότι άλλο επιθυμεί η γούλα υμών των καλλιτεχνών, αλλά συγκρατούμαι)

Μην εξηγούμε τα αυτονόητα καθότι ανοιχτό βιβλίο είναι πια η ζωή του (ας θυμηθούμε) δυομισόκιλου μαγιάτικου, που παίχτηκε σε τρεις γαστριμαργικές πράξεις μοιρασμένες σε έξι ψαλμούς.

Σώσον Κύριε...
Κλείνουμε το βιβλίο μας, να κάπως έτσι ΚΚμοίρη (κι ευχαριστώ για την αναφορά στην κακαβιά) πράγμα το οποίο πλέον μπορείς να εφαρμόζεις και με λυκουρίνο (και κουβέντα στον Αλέξανδρο).

Κλείνουμε πανταχόθεν και αφήνουμε το χρόνο να δουλέψει υπέρ μας και υπέρ του ιχθύος βεβαίως, σε ένα ήσυχο σημείο του ψυγείου μας. Προλαβαίνω εδώ την ερώτηση της προσφιλούς Μαρίνας λέγοντάς της ότι αποβραδίς ως το πρωί μια χαρά το βρίσκω, αλλά και παραπάνω δεν θα με χαλάσει από πλευράς χρόνου.

Από κει και πέρα τα πράγματα είναι απλά. Αν γλυτώσει το μαγιάτικο και δεν γίνει μεζεκλίκι πριν μπει στην κατσαρόλα, τότε το αντιμετωπίζουμε, όπως επιθυμεί η καρδούλα μας, μαγειρεύοντάς το με χίλιους τρόπους, καλά να 'μαστε.

Η δικιά μου εκδοχή, εκείνης της μέρας (βλέπε: "Μαγιάτικο λαχτάρησα" της 23ης Μαΐου), ισορρόπησε στην ακμή του ξυραφιού, ανάμεσα σ' ένα μπιάνκο Κορφιάτικο κι ένα αγαπημένο πλην τίμιο πλακί και βεβαίως τίποτα από τα δυο δεν έγινε, αφού οι ισορροπίες για να σταθούν χωρίς επικίνδυνα μπουντέλια και ακροβατισμούς, στέκουν κάπου στη μέση και το μόνο που διεκδικούν είναι ένα επιφώνημα επιδοκιμασίας από την πεντεμισάχρονη!

Εκτελεστικό!

Κόβουμε 5-6 κρεμύδια σε ροδέλες.

Κόβουμε 8 μέτριες πατάτες σε ροδέλες.

Λαδώνουμε ταψάκι, στρώνουμε κρεμύδια, δεύτερη στρώση οι πατατούλες, αλατίζουμε, πιπερώνουμε, προσθέτουμε ένα κρασοπότηρο νερό και ψήνουμε σκεπασμένο για 15 λεπτά. Κουνάμε λίγο το ταψί να μην κολήσουν τα υλικά μας.

Προσθέτουμε το ψάρι μας σαν πανωσήκωμα πάνω στο διόροφο κρεμμυδοπατατοκτίσμα μας, προσθέτουμε νεράκι αν κρίνουμε ότι χρειάζεται, αλατίζουμε ελαφρά το ψάρι και ψήνουμε πάλι σκεπασμένο επί 6-7 λεπτά.

Γυρίζουμε το ψάρι, κουκίζουμε ρίγανη, προσθέτουμε λίγο λάδι. στήβουμε ένα λεμόνι σε όλο το φαγητό μας και ψήνουμε ξεσκέπαστο για 4-5 λεπτά ακόμη.

Οι χρόνοι ψησίματος είναι σχετικοί μιας και εξαρτώνται από το ψάρι και τη θερμοκρασία που ισορροπεί ο φούρνος μας. Εμένα έμαθε πια κοντά στους 200, όπως ακριβώς έμαθε η γούλα μου να μην τρώει το ψάρι στεγνό από τους χυμούς του.
Σερβίρουμε!

Υ.Γ.1 Το βράδυ -εκείνη για την οποία μαγειρεύει ο...χαζοπατέρας- ζήτησε για πρώτη φορά στη ζωή της να ξαναφάει το μεσημεριανό φαγητό. Βολεύτηκε με δυο στυλωτικές φέτες ψωμί με λάδι και μπελτέ και πήγε εξίσου ευχαριστημένη για ύπνο.

Υ.Γ.2 Αλέκο επειδή σε πλέπω να την κάνεις την πατάτα, η συνταγή αυτή δεν έχει εφαρμογή με ...ψαρονέφρι. Επίσης αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ξεπέσεις σε ψάρι να θυμηθείς: ΤΗ ΜΕΜΒΡΑΝΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΨΗΝΟΥΜΕ.

Υ.Γ.3 Μπαμπάκη, ξέχασα κάτι;