Του Άι-Γιάννη του Φωταριστή
(Παναχράντου 21 και Φουρνακίων - γωνία)
Σπάνια ένα τραγούδι έχει σημαδέψει τόσο ένα γεγονός. Έτσι ακόμα κι αν θες να απαντήσεις στο ερώτημα:
-Μα καλά τί 'τανε χτες και γιατί πηδάγατε πάνω από φωτιές;
Αρκεί να θυμήσεις:
Δήμος Μούτσης - Μάνος Ελευθερίου (για να μην ξεχνιόμαστε)
Και του Χρόνου!!!
Σπάνια ένα τραγούδι έχει σημαδέψει τόσο ένα γεγονός. Έτσι ακόμα κι αν θες να απαντήσεις στο ερώτημα:
-Μα καλά τί 'τανε χτες και γιατί πηδάγατε πάνω από φωτιές;
Αρκεί να θυμήσεις:
Η σούστα πήγαινε μπροστά
κι ο μάγκας τοίχο τοίχο
δεν έτυχε στα χρόνια αυτά
τίποτα να πετύχω
Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές
του Άη Γιάννη, αχ πόσα ξέρεις και μού λες
του Άη Γιάννη, αχ πόσα ξέρεις και μού λες
Αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μού λες
που χουν πεθάνει.
Δήμος Μούτσης - Μάνος Ελευθερίου (για να μην ξεχνιόμαστε)
Ή να μιλήσεις για την Αργυρώ που ήταν αρχηγός και ...παλικάρι από τις παιδικές μνήμες του Λευτέρη Παπαδόπουλου και την έμπνευση του Γιάννη Σπανού:
Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς
Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη Γιάννη θα 'τανε θαρρώ ...
Οι λουκουμάδες είναι το παραδοσιακό κέρασμα σε κάθε γιορτή στο νησί. Γιορτάζουμε έτσι κάθε χαρά και κάθε ευχάριστο μαντάτο. Έτσι και χτες η κυρα-Μαρία (που τη βλεπουμε πλάτη να πηδάει τη φωτιά) είχε μια πιατέλα λουκουμάδες για να γλυκάνει το δοντάκι μας και να μοιραστεί με φίλους και περαστικούς τη χαρά της βραδιάς. Απλή απλούστατη συνταγή σαν όπως σ' όλη την Ελλάδα φτιάχνουν οι νοικοκυρές τους λουκουμάδες της γιορτής.
Λουκουμάδες
1/2 κιλό αλεύρι
ένα καρύδι μαγιά (30 γρ.)
2 φλυτζάμια χλιαρό νερό
λίγο αλάτι
λίγη ζάχαρη
λίγο σουσάμι
μέλι
Ανακατεύουμε πολύ καλά τα υλικά μας -νερό αλεύρι, αλάτι, σε μια λεκάνη. Προσθέτουμε και τη μαγιά που έχουμε διαλύσει σε λίγο χλιαρό νερό. Αφήνουμε το μείγμα τουλάχιστον δυο ώρες για να ανέβει. Όταν είναι έτοιμο το μείγμα κάνει φουσκάλες. Βάζουμε κατσαρόλα ή τηγάνι στη φωτιά με μπόλικο λάδι να κάψει, βρέχουμε το χέρι μας και με το άλλο κρατάμε ένα κουτάλι. Με το βρεγμένο χέρι μας παίρνουμε μείγμα, το ζουλάμε έτσι να βγει από τη μια μεριά. Μαζεύουμε λίγο λίγο με το επίσης συνεχώς βρεγμένο κουτάλι τα κομμάτια που περισσεύουν και ρίχνουμε στο τηγάνι. Προσοχή μη στάζουν νερά στο καυτό λάδι.
Όταν ροδίσουν τους βγάζουμε από τη φωτιά και τους σερβίρουμε σε πιατέλα. Από πάνω χύνουμε μέλι και πασπαλίζουμε με κανέλα, λίγη ζάχαρη και σουσάμι.
Και του Χρόνου!!!
Labels: Μύκονος
posted by dimitris-r at 10:07 AM
22 Comments:
Δημήτρη...μου ξύπνησες όλες τις παιδικές μου μνήμες. Τα καλοκαίρια μου, τα παιδικάτα μου. Και θυμήθηκα, θυμήθηκα...θυμάμαι. Να 'σαι γερός να μας ξυπνάς τέτοιες στιγμές, ξεχασμένες αλλά όχι λησμονησμένες.
..λησμονημένες εννοούσα
@rena.
Άμα ήξερα ότι θα έδινα τέτοια χαρά θα το 'κανα συχνότερα!
Πάντως για μας δεν είναι καθόλου λησμονημένες στιγμές. Επαναλαμβάνονται κατ' έτος και με χαρά συμμετέχουμε πηδώντας φωτιές και κάνοντας από μεσα μας ευχές!
Με το καλό και του χρόνου Δημήτρη.
Και να μην ξεχάσω να σου πω οτι πολύ καλά έκανες και διευκρίνησες ποιά από τις φωτογραφίες είναι η κυρία που σας γλύκανε, γιατί αν μας άφηνες αρμολάϊ ..ίσως να μπερδευόμαστε και να λέαμε οτι σας κέρασε η άλλη με τα "πασουμάκια"..
Με το μπαρδόν ε;
Καταρχήν δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω ένα άρθρο στο οποίο αναφέρεται το πιο αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών, εννοώ βέβαια εκείνο των Λ.Παπαδόπουλου, Γ.Σπανού και Χ. Αλεξίου...
Υπάρχει πάντως και μια νεόκοπη αναφορά στον Κλήδωνα, εμπνεύσεως Μιλτιάδη Πασχαλίδη:
‘Σε γνώρισα κάποια βραδιά
παραμονές του Κλήδονα
σε κάποια γειτονιά που δεν ξεχνάω,
ήμουν παιδί στα δεκαεννιά,
τα χείλη μου ξεκλείδωνα...‘
Τι εικόνα ε;
Βραδιά καλοκαιρινή, γειτονιές που εξαφανίζονται, οι φωτιές του Κλήδωνα, 19χρονα νιάτα και φιλιά...
..Δεν υπάρχει αμφιβολία! Τελικά μόνο ένας Γιάννης μπορεί να εμπνεύσει τόσο πολύ, ακόμα έστω και ως Άγιος. :)
"Τα μονοκοτυλήδονα
και τα δικοτυλήδονα
ανθίζανε στον κάμπο
σου τό ΄χαν πει στον κλήδονα
και σμίξαμε φιλήδονα
τα χείλη μας Μαλάμω."
Λοιπόν, αυτό με τις φλούδες μανταρίνι στα μάτια, τόσα χρόνια, δεν το έχω καταλάβει ούτε στο ελάχιστο...
@mpampakis
Πως φαίνονται τα νειάτα ε;
Δεν τ΄οχεις καταλάβει γιατί ήταν παιχνίδι παλιό, αθώων χρόνων..
Αν πατήσεις διπλωμένη τη φλούδα μανταρινιού κοντά στα μάτια..ένα μυρωδάτο σπραΰ από τον χυμό θα τα τσούξει πρόσκαιρα..
Πείραγμα κι'αυτό ε;
μάλλον δεν εννούσε αυτό ο μπαμπάκης...
Το ερώτημα φαντάζομαι ήταν γιατί να ρίξεις στα μάτια του άλλου ζουμί από τη φλούδα του μανταρινιού...
Εκείνα τα χρόνια συνήθως έριχναν βιτριόλι που ήταν τρε σικ, με το πάντως μανταρινόζουμο μια χαρά την έβγαλε ο παθών...
...πάει, το ξευτιλίσαμε το τραγούδι...
Μου θύμησες τους λουκουμάδες της γιαγιάς μου! Σε ευχαριστώ για τις αναμνήσεις.
Τώρα εδώ που τα λέμε, μου ήρθε κουτί, εδώ στη Σουηδία να τους μαγειρέψω στα μικρά μου... Και να γλυκάνω και το κορίτσι...
και του χρόνου λοιπόν να ειστε καλά να το διασκεδάσετε πάλι...κι αν είχα κι ένα ωραίο λουκουμαδάκι τώρα.... :)
**γλυκύτατο σαν τους λουκουμαδες το ποστ...και πολυ νοσταλγικό...**
Δεν ξέρω αν αυτό που λέτε εννοούσε ο μπαμπακης αγαπητέ john, αλλα εσείς μάλλον πολύ μακριά το πήγατε με το βιτριόλι.. Προς θεού..
Το μανταρινόζουμο στα μάτια ήταν ένα παιδικό πείραγμα, (να γιατί!) κάτι σαν το νεροκατάβρεγμα με τα σημερινά πιστολάκια νερού, τα οποία τότε δεν υπήρχαν.
Τι δουλειά έχει στην κουβέντα μας η φρικιαστική πράξη εκδίκησης με το βιτριόλι;
Συμφωνώ, το πήγα πολύ μακριά με το βιτριόλι, μένω όμως στο σκεπτικό: να κάνεις τον άλλον να πονέσει ακόμα και με τον όξινο χυμό από τη φλούδα του μανταρινιού...εγώ (παρ)ερμηνεύω κάπως έτσι το τραγούδι, ενδεχομένως εσείς αλλιώς, να λοιπόν η μαγεία του!
Το νεροκατάβρεγμα με τα πιστολάκια νερού πάντως μπορεί να μην υπήρχε εκείνα τα χρόνια, υπήρχε όμως το νεροκατάβρεγμα με φούσκες, πλαστικές ή ακόμα και από κύστη ζώου, αργότερα υπήρξε και το νεροκατάβρεγμα με σύριγγες...
A propos, αυτό το πολύ ωραίο άρθρο φαντάζομαι ήταν για φωτιές, το νερό γιατί μπλέχτηκε στη μέση; Να περιμένουμε αναφορά και στις γυναίκες τώρα;
Δροσερές καλημέρες από τη φλογισμένη Αθήνα.
Που χαθήκατε καλέ? Σας πεθύμησα... Εγώ δεν κατεβαίνω πια στην Χώρα αλλά μήπως να κανονίσουμε κανέναν φαγάκι ή καμιά βουτιά?
αχ πόσα τέτοια ξέρετε και λέτε (και θυμίζετε κκαι ζείτε) που'χουν πεθάνει..
και δε φτάνει που τα ζείτε, φάγατε και λουκουμάδες !
@axtapos, john boy, kostis-b, mbambakis, dimosthenis syriopoulos, cook the book, fevis, να 'στε καλά!
Ευχαριστώ και για τις ευχές και για το πέρασμα.
Δροσιές εύχομαι στην καρδιά!
Τέσσερις θάνατοι και τρεις κηδείες σήμερα.
Κι ούτε μια αναφορά στα δελτία.
Επειδή ανήκω στις ευπαθείς εκείνες ομάδες του πληθυσμού που συγκινούνται και με μια μπουκιά ξινότυρο θα γράψω δυο λόγια μόλις μπορέσω.
Κυρίως για τον τελευταίο θάνατο...
Α! και για την Fevis που με ψάχνει.
@Witch of daffodils.
εντάξ! Συμπέσαν οι γραφές μας. Με διαφορά ενός μόλις λεπτού κατεγράφη η ροή του σάλιου σας.
Χρωστάω λουκουμάδες... με σιρόπι κρασιού λέω!
Αχ τι μου θύμησες! Στη γειτονιά που έμενα παιδί, είχαμε εκκλησία του Αη Γιάννη κοντά. Ο δρόμος μπροστά από το σπίτι ήταν αδιέξοδο και οι φωτιές ήταν must κάθε χρόνο...
@Ζέπος (& John Boy):
Ευχαριστώ για την απάντηση! (και για την συζήτηση βέβαια...) Όσο χαζό κι αν ακούγεται, μου φαινόταν αδύνατο να πάρω στην κυριολεξία τον στίχο, φανταζόμουνα ότι ο Παπαδόπουλος έδινε κάποιον συμβολισμό που, τεχνοκράτης ων, μου είναι αδύνατο να πιάσω.
Κι ευχαριστώ και για το "νειάτα", καιρό είχα να το ακούσω, χεχεχε ;^)
Δημήτρη, πολύ δυσοίωνα τα σχόλιά σου. Κι ειδικά εκείνη η διαφορά στα νούμερα...
Δηλαδή, πηδάμε κιόλας;
Κατ' έτος, έστω;
Εμ, βέβαια... αυτά έχουν οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού!..
Να προσέχετε, παρακαλώ - δηλαδή, μόνο τ' Αη-Γιαννιού!!!
;-))
Το παιχνίδι με τη φλούδα του μανταρινιού δεν είναι βίαιο βέβαια αλλά πολύ χαριτωμένο και το τσούξιμο δεν είναι δα και για ...θάνατο.
Κάτι ξέρει λοιπόν ο ποιητής.
@oneiromageiremata.
:-)
@mpampakis.
...και με τον σημερινό πέντε!
Έχω τον τίτλο: "μαύρης γενιάς γριές".
Ες αύριον λοιπόν τα σπουδαία.
@asteroid.
Να σου πω την αλήθεια, έχει καεί η γούνα μου.
Καλοξημέρωμα!
Ψιτ, Δημήτρη...
Δες τα παιδιά του σχολείου του Αη-Στράτη:
www.xamogelaste.blogspot.com
Post a Comment
<< Home