Μαύρης γενιάς γριές...
Θυμάμαι ένα τραγούδι, θά'ναι ίσαμε τριάντα χρονώ' τουλάχιστον. Όχι δεν θυμάμαι τίτλο, ούτε συνθέτη, καλά καλά δεν θυμάμαι ούτε τον τραγουδιστή. Το μέταλλο της φωνής μέσα μου θυμίζει μάλλον Αντώνη Καλογιάννη. Θυμάμαι και χρώμα πορτοκαλί στο χιλιοπαιγμένο 33άρι. Τίποτ' άλλο!
Ξινότυρα της Ελένης (από τα τελευταία)
Ένα τραγούδι λοιπόν ξεχασμένο που μιλάει για γριές. Τις πολύ σημαντικές γριές της ζωής μας:
"Γριές μην ξαποστάσετε,
μαύρης γενιάς γριές,
γριές μην πεθάνετε
γριές... γριές...
γιατί σαν πεθάνετε,
ποιός 'θε να πάει
στους μελλοθάνατους
ρούχο καθαρό"
Θα τον θυμάμαι τούτον τον Ιούνη. Που πήρε φόρα κι άρχισε να ξεπαστρεύει γριές και γέρους. Τί κι αν φύσηξε λίγο σήμερα το πρωί; Κι αν αύριο μας ζαλίσει το κεφάλι μελτεμάκι ζωογόνο...
Μου ζήτησε κάποτε η Fevis -για τις ανάγκες δημοσιογραφικής της δουλειάς σ' ένα περιοδικό- τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα γυναικών που φτιάχνουν καλά ξινότυρα, τυροβολιά και κοπανιστή στο νησί. Ήθελε σπίτια, όχι ψυγεία Σούπερ Μάρκετ... Δεν είπα. Σιγά μην έλεγα! Κι από τα πέντε-δέκα ξινότυρα, που φτιάχνανε τον μήνα οι μαλτέζικες κατσίκες της Ελένης, περιμένανε να χορτάσουν τρισχίλιοι αχόρταγοι παραθεριστές κι άλλοι τόσοι τυρεμπορευάμενοι του Πανελληνίου.
Σήμερα η Ελένη δεν υπάρχει πια. Ο φονικός Ιούνης που στοίχισε στο νησί έξι θανάτους και πέντε κηδείες μέσα σ' ένα τριήμερο, την πήρε μακρυά μας. Έμειναν πίσω οι μαλτέζικες, που καλό είναι πλέον να τις λογίζουμε ορφανές, κι ένα δεματάκι με ξινότυρα. Για τον Ηλία! Έτοιμα, τακτοποιημένα και καθαρισμένα...
Τυχερέ Ηλία, είχες πακέτο, μες στην ατυχία σου!
Λοιπόν, θα το ξέρετε ήδη, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να το θυμηθούμε:
Τα καλύτερα φτιάχνονται πια στις γειτονιές του Παραδείσου, κι όσοι έχουμε δίπλα μας μανάδες, γιαγιάδες, θειάδες, που κάνουν θαύματα με τα χεράκια τους, όσοι γνωρίζουμε γριές που χτίζουν μνήμες γευστικές στη γούλα μας, ας τις φυλάξουμε μέσα μας σαν φυλακτά κι ας ευχηθούμε να 'ναι γερές και δυνατές.
Υ.Γ. Χρειάστηκε, όσο έγραφα αυτό το σημείωμα, να γυρίσω πίσω και να διορθώσω τον αριθμό. Πέντε οι θάνατοι μες στους θανάτους...
Η καμπάνα της Πανάχρας αναγγέλλει ακόμα μια απώλεια.
Κάνε Θε' μου μην κηδέψουμε τ' απόγευμα της αντεριάς του σκάρου τη γλύκα, του λιαστού μπελτέ τη μοσχοβολιά, της κρεμμυδόπιτας το όμορφα γλινωμένο ταψάκι με λαρδί και άνηθο...
Labels: Μύκονος, παραμιλητά
posted by dimitris-r at 10:13 AM
10 Comments:
Άντε καλέ! Μας βουρκώσατε πρωί πρωί με τα ωραία σας!
ξινότυρο αντί συχώριου λοιπόν...
ξεπεράσατε και τον εαυτό σας αγαπητέ, τι κρίμα που χρειάστηκαν να ηχήσουν πέντε καμπάνες για να διαβάσω αυτό το ποίημα
Η έκκλησή σας προς τα θεία στο τέλος δεν πρόκειται να εισακουστεί εάν εσείς και όλοι εμείς οι άλλοι δεν προσπαθήσουμε πολύ να τα θυμόμαστε και να τα τιμούμε δεόντως..
Βέβαια εδώ φαίνεται και η ουσιαστική αξία του δικού σας μπλοκολογίου!!
Οδηγίες και πράξη για καλές γεύσεις.
θα συμφωνήσω με τον Ζέπο! Προσπαθήστε όλοι να κρατήσετε όσα μπορείτε από τα παλιά πράγματα και τα παλιά λόγια, όσους μπορείτε από τους παλιούς τρόπους!
Μας έλαχαν στην γενιά μας καιροί δύσκολοι, καιροί στο μεταίχμιο, στην κόψη ανάμεσα στο παλιό και στο καινούρειο. Καλοδεχούμενο το καινούριο, αλλά όχι εξοβελιστέο το παλιό... Το ένα να βασίζεται στ' άλλο και να πορεύονται μαζί, για νάχουμε μέλλον!..
:-(
Για να είμαι ειλικρινής διάβασα το post διστακτικά στην αρχή γιατί αυτή η χτεσινή σου αναφορά στις "αφιερωμένες" γριές κάπως με θορύβησε.. Είπα μέσα μου "ώρα είναι να έχω αλλάξει κλάση και να μην το έχω πάρει χαμπάρι.." Ευτυχώς δεν ήταν έτσι τα πράγματα, δυστυχώς το post ήταν λυπητερό γιατί οι απώλειες μας θλίβουν πάντα ακόμα και όταν δεν μας αφορούν αμέσως... Ας ευχηθούμε να αργήσουν να ξαναχτυπήσουν οι καμπάνες για τέτοιους λόγους.. Τουλάχιστον...
Θλιμμένο και όμορφα γραμμένο…
Ουφ...βάρος...
Η τελευταία παράγραφος... τα λέει όλα.
δηλαδή τι το θελες αυτό με τις ορφανές μαλτέζες????
δεν μας φτάνουν οι άνθρωποι, υποφέρουν και τα ζωντανά!
Αντιλαμβάνεστε πως η επαφή μου με την οθόνη του υπολογιστή είναι πλέον -Ιούλη μήνα- δραστηριότητα εν ανεπαρκεία! Και θα 'ρθουν και χειρότερα!
@kyralina.
Έτσι είν' αυτά. Τσακίζουν!
@kkm.
Ο καθένας μας πονάει αυτό που χάνει.
Και για το στατιστικό του θέματος... έξι οι καμπάνες, εφτά οι θάνατοι σε 4 μέρες καύσωνα στο νησί. Επίκουρος οι μεγάλες θερμοκρασίες.
Κι όμως το θέμα στα δελτία των ημερών ήταν οι δυο θάνατοι από θερμοπληξία.
@καπετάνιε,
ευχαριστώ!
νεράκι στις μέλισσες γιατί χανόμαστε.
@αστεροειδή
μην παραμυθιάζεσαι. Δεν είναι πιο δύσκολη η γενιά μας από τις προηγούμενες ούτε κι απ' τις επόμενες.
@fevis.
Μα τι πάθατε;
Αφήστε τις καμπάνες να χτυπούν! Για μας χτυπάνε κάθε τόσο. Απλά δεν ακούμε μιας κι έχουμε ακόμα δουλειές με φούντες κι εκρεμμότητες να φέρουμε βόλτα.
@n.ago.
καμία θλίψη. Μια απλή διαπίστωση.
@oneiromageiremata.
Όταν είναι βαρύ το φαγητό, τρώμε λίγο. Μη μας παίρνει κι από κάτω...
@composition doll.
Μα η τελευταία ακριβώς είναι που περιγράφει ακριβώς τον μήνα που διάγουμε. Σκάρος στα κάρβουνα και το σκατό του ...μέλι! Αλλά εσείς; Μη μου πείτε...!
@tsaperdona.
Και τα ζωντανά! Ακριβώς όπως το λέτε. Εδώ υποφέρουν τα λουβιά μου που δεν κάρπησαν ακόμα, ο κρίταμος που δεν μάζεψα φέτος, και άλλα ζώα και φυτά του (εδώ) δάσους!
Καλωσορίσατε λέμε!
Post a Comment
<< Home