Καλλιτέχνες - πειρατές, όχι απλοί μάγειρες!

Στους κινηματογράφους παίζεται το Ratatouille, η νέα ταινία της Pixar με τη συνεργασία της Walt Disney. Είναι ένας ύμνος στην κατσαρόλα, στη μαγεία της φωτιάς και των υλικών, στη γεύση και την απόλαυση του φαγητού.
Στην ταινία μας εισάγει, με το καλημέρα, η food friendly φωνή του Ηλία Μαμαλάκη, που αναφέρεται στον παριζιάνο Gusteau που έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω του ένα εστιατόριο, ένα βιβλίο και τον μύθο ενός μεγάλου σεφ.
Ραχοκοκαλιά της ταινίας είναι το μότο του σεφ: Όλοι μπορούν να μαγειρέψουν.
Όλοι μπορούν να ανακαλύψουν τη μαγειρική. Κι ο Ρεμί (ο Ρατατούης όπως θα μείνει γνωστός στο ελληνικό κοινό), ένας αρουραίος, πολύ νωρίς θα κάμει την πρώτη του, πολύ σημαντική ανακάλυψη:
αν συνδυάσεις δυο γεύσεις θα προκύψει κάτι εντελώς νέο.


Ανατροπές στη μπριγάδα
Από κει και πέρα όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και να κερδίζει με το σπαθί του (κι εκ του αποτελέσματος) τη θέση του σεφ στο ιστορικό εστιατόριο ένας αρουραίος. Ακόμα και να διευθύνει την μπριγάδα ένας μούτσος –ο Λιγκουΐνι- που γι άλλο δεν προσελήφθη παρά για να κουβαλάει τα σκουπίδια. Κι όμως θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή, κερδίζοντας όχι μόνο τη θέση του αρχιμάγειρα και την καρδιά της sous chef Κολέτ, αλλά και αυτό το ίδιο το εστιατόριο, αφού αποδεικνύεται γιος του Gusteau, άρα και μοναδικός κληρονόμος του.



Καλλιτέχνες-πειρατές
Σε πρώτη φάση θα αναλάβει να τον βάλει στο πνεύμα της κουζίνας η αγριεμένη Κολέτ, αρχίζοντας απ’ την αλφαβήτα:
-Έχε τον πάγκο σου καθαρό!
-Οι σεφ λένε λεκιασμένη ποδιά, καθαρά μανίκια!
-Για φρέσκα υλικά ή τα καλλιεργείς ή δωροδοκείς τον παραγωγό!
-Είμαστε καλλιτέχνες – πειρατές, δεν είμαστε απλοί μάγειροι. Ακολουθούμε τις επιταγές του Gousteau, που έλεγε: σε κάθε πιάτο πρέπει να προσθέτετε κάτι απρόσμενο. Το απρόσμενο είναι η προσωπικότητα του σεφ. Εκείνο που χαρακτηρίζει τη δουλειά του, που τον κάνει να ξεχωρίζει.



Σουέλ ή όταν ο Μπραντ Μπερντ συνάντησε την Ιωάννα Καρυστιάνη

Μια κουζίνα διευθύνεται από έναν που δεν ξέρει να μαγειρεύει, με τη βοήθεια ενός αρουραίου. Ένα καράβι ταξιδεύει χρόνια από λιμάνι σε λιμάνι, φορτώνει, ξεφορτώνει κι ο καπετάνιος του τυφλός πορεύεται με τη συντροφιά κι ενίοτε την καθοριστική βοήθεια ενός γάτου. Είναι εντυπωσιακό πώς συνταξιδεύουν δυο ιστορίες. Ο αρουραίος Ρεμί κρύβεται από την οικογένειά του και τα μέλη της μπριγάδας στην κουζίνα. Ο καπτα-Μήτσος Αυγουστής απ’ τη γυναίκα, τα παιδιά του και το πλήρωμα. Από την ασφάλεια της υπόγειας αποικίας ο ένας στην αγριεμένη επιφάνεια της θάλασσας των ανθρώπων. Κι ο άλλος από την οικογενειακή «αγέλη» στη μοναξιά της γέφυρας, λύκος σωστός, μονάχος, με τα φαντάσματα που τον κυνηγούν και τον κρατάνε δεμένο με το σουέλ της μοίρας του. Ο καπετάνιος ανταπεξέρχεται στα δύσκολα, κλείνει φορτία, διεκπεραιώνει κερδοφόρους ναύλους, ξεφεύγει απ’ την αντίληψη των λιμενικών αρχών, των πλοιοκτητών και των συναδέλφων του. Ο Λιγκουίνι παρουσιάζει το ένα μετά το άλλο ονειρεμένα πιάτα. Κερδίζει την εκτίμηση της όμορφης Κολέτ, των πελατών, των κριτικών, πάντα με την καθοδήγηση του Ρεμί.



Έξοδος ή η πτώση της Mont Blanc.
Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ταινίας. Η δικαίωση του Μπερνάρ Λουαζό. Η (αυτο)κριτική στην κριτική με τα λόγια του Άντον Ίγκο:
«Η δουλειά του κριτικού είναι πολύ εύκολη. Ρισκάρουμε πολύ λίγα. Ακόμα και το μέτριο φαγητό όμως, είναι σημαντικότερο από την κριτική μας».
Ακόμα κι όταν όλα γκρεμίζονται, όλα χτίζονται ξανά. Με ζεστές κι αγαπητικές μυρωδιές φαγητών ελέω Γεράσιμου Σιακαντάρη. Στη θαλπωρή του έρωτα, κάπου στον Ασπρόπυργο στην αγκαλιά της Λίτσας. Στην αγαστή συνεργασία, μιας άρρηκτα δεμένης με δεσμούς αίματος και σύμπνοιας, αποικίας αρουραίων, που βάζουν τα δυνατά τους στην κουζίνα του Gusteau. Δημιουργούν το κορυφαίο πιάτο της βραδιάς, ένα παραδοσιακό ratatouille, δηλαδή ένα απλό, απλούστατο τουρλού.
Σίγουρα «δεν μπορεί να γίνει ο καθένας μας καλλιτέχνης, αλλά ο μεγάλος καλλιτέχνης μπορεί να έρχεται από οπουδήποτε», μπορεί ακόμα και μ’ ένα τουρλού, να σε φέρει ίσια πίσω στη γλύκα της παιδικής ηλικίας ρίχνοντας ακόμα και την Mont Blanc ενός Άντον Ίγκο στο πάτωμα!



Υ.Γ. Δεν ξέρω αν η ταινία θα αρέσει στα παιδιά όσο και ο Νέμο. Η εξάχρονη Μάρω πάντως άντεξε ως λίγο πριν το τέλος, παρά τις 2 ώρες Destroy Athens και μια παράσταση: Ροβινσώνας και Κρούσος στο «Μικρή Πόρτα», που προηγήθηκαν. Λίγο πριν το τέλος έδωσε το δικό της χρώμα στο φινάλε: μπαμπά θα πάμε για Bowling; Και πήγαμε! Εξάλλου μου είχε κάνει το χατίρι να με πάει να δω τον …«Ρατατούη», λίγο το ‘χεις;

Σημείωση: Είναι τρια βιντεάκια ακόμα να στηρίξουν αυτό το κείμενο αλλά αργεί το άτιμο το You Tube. Θα τα επαναφέρω σε τάξη αργότερα για κάθε ενδιαφερόμενο που θα θελήσει να ρίξει ακόμα μια ματιά στο ποστ.