Spicara Smaris

Πάνε μέρες που είχα την επιθυμία για μια τηγανιά μαριδάκι. Στο Γιαλό όμως είχε μόνο πολύ ψιλό και με το παιδομάζωμα ιχθύων δεν έχω καλές σχέσεις. Έτσι στη σακούλα μπήκαν χριστόψαρα και η τηγανιά έγινε ψαρόσουπα.

Ανάμεσά τους βρέθηκαν και τούτα τα παραστρατημένα ψαράκια, τα οποία και φωτογραφήθηκαν, για να μας δοθεί η ευκαιρία να βρούμε το σ-ίγμα που έχασε μια φίλη αλλά και με την ευκαιρία να καταθέσουμε τον οβολό μας στην blog action day 2007.

Τα μικρά ψαράκια στη φωτογραφία είναι σμαρίδες (spicara smaris) μήκους κάτι παραπάνω από δύο εκατοστά. Μαζί τους και δυο κομμάτια από φύκια τα οποία είναι νοστιμότατα τηγανητά όταν μπερδεύονται αλευρωμένα στην τηγανιά με τις σμαρίδες και το κρεμμύδι.
Αυτά όσον αφορά στη φίλη, χάριν της οποίας -για να την έχει κατά νου κάθε φορά που επιδίδεται στο «νησί» στο ευγενές κι αγαπημένο της άθλημα της ρετσινοκατάνυξης με σμαριδάκι τηγανητό- παραθέτουμε και την απαραίτητη τεκμηρίωση:

Βλ. «Αλιεύματα» δρ. Δημητρίου Π. Παπαναστασίου, εκδ. Ίων, τόμος Α`, σελ.460.

Αλλά να επανέλθουμε στην αλίευση γόνου, και γενικότερα μικρών ψαριών και θαλασσινών. Αναγνωρίζοντας το μέγεθος του προβλήματος η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θεσπίσει κανόνες και ποινές. Έχει ορίσει μάλιστα για το κάθε ψάρι και το ελάχιστο επιτρεπόμενο μήκος (βλ. εδώ)
Σίγουρα δεν θα υπήρχε αλίευση αν δεν υπήρχε ζήτηση. Η παρανομία έπεται, δεν προηγείται. Άρα συνείδηση πρέπει να αποκτήσει όχι μόνο ο ψαράς κι ο έμπορος, αλλά κυρίως ο καταναλωτής. Γιατί μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα γαστρονομικά εγκλήματα που συμβαίνουν στις μέρες μας. Δυστυχώς ο κανόνας είναι στην παγίδα να πέφτουν και καλά μαγαζιά (για να μην πούμε κυρίως αυτά). Φαίνεται πως η εκλεκτή, γκουρμέ πελατεία τους, έλκεται από τέτοιες λιχουδιές. Έτσι γαριδάκι, καραβιδούλα, σμαριδάκι, αθερίνα κι εκείνο το πολύ μοδάτο τρίποντο άντε το πολύ τετράποντο μπαρμπουνάκι, αποκαλύπτουν στο πιάτο ότι πράγματι small is beautiful, όπως επιβεβαιώνουν και τον κανόνα ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Έτσι όσο πιο χοντρή η κοιλιά του καταναλωτή τόσο πιο αδύνατα τα βρώσιμα βρέφη στο πιάτο του.
Η αλυσίδα ψαρά – ιχθυέμπορα - εστιάτορα, σπάει με την άρνηση του καταναλωτή χάριν του οποίου γίνεται η γονοκτονία. Να νοιώσει δηλαδή ο πωλητής ως αντιοικονομική την επιλογή του. Αυτός είναι ο στόχος. Το γράψαμε παλιότερα, ήρθε προχτές και το ΟΙΚΟ της Καθημερινής (Οκτ. 2007) να μας το υπενθυμίσει.
Αλλά εμείς είμαστε μάλλον ρομαντικοί όταν τα γράφουμε αυτά.

Την εφαρμογή των νόμων ίσως θα ήταν πολυτέλεια να την ζητήσουμε μιας και το κύκλωμα που φροντίζει το τραπέζι μας ανασαίνει με δοσοληψίες που συμβαίνουν κάτω απ’ αυτό.
Δυστυχώς.

Παραθέτουμε πίνακα με τα κυριότερα αλιεύματα και το μικρότερο επιτρεπτό μέγεθος κι ο καθένας ας πράττει κατά συνείδηση:

Γαύρος 9 cm
Γλώσσα 20 cm
Γόπα 10
Κέφαλος 16
Κολιός 18
Κουτσομούρα 11
Λαβράκι 25
Λυθρίνι 15
Μουρμούρα 20
Μπακαλιάρος 20
Μπαρμπούνι 11
Ξιφίας 120 (χωρίς το ρύγχος)
Πεσκανδρίτσα 30
Ροφός 45
Σαρδέλα 11
Σαργός 23
Σαργός κοινός 15
Σαφρίδι 15
Σκουμπρί 18
Σπάρος 12
Στήρα 45
Σφυρίδα Aσπροκηλίδωτη 45
Σφυρίδα γκρίζα 45
Τόνος ερυθρός 80 (ή 10 κιλά)
Τόνοςκιτρινόπτερος 3,2 κιλά
Τσιπούρα 20
Φαγκρί κοινό 18
Φρίσσα 10
Οξύρρυγχοι 120
Αστακός(μήκος κεφαλοθώρακα) 9
Αστακογαρίδα 30ή 10,5 (μήκος κεφαλο-θώρακα)
Καραβίδα 7 ή 2 (μήκος κεφαλο-θώρακα)
Κόκκινη γαρίδα 2 (μήκοςκεφαλο-θώρακα)
Μεγάλο χτένι 10
Κοχύλια 2.,5
Αχιβάδες 2,5
Χταπόδι 500 gr
Λοιπά είδη 8