Εσίγησε ο ήχος της σάλπιγγος

Πριν ένα μήνα, ερωτήθηκα, ανοίγοντας αυτό το μπλογκ, ποια είναι η αγαπημένη μου μουσική. Δεν κράτησα μουσικές κι ούτε άφησα άλλες. Ήχους θυμήθηκα. Ήχους αγαπημένους. Γιατί η μουσική, πέρα από τέχνη, πέρα από αγαπημένο άκουσμα, είναι κι εγερτήριο.
Ένας τέτοιος ήχος, που τσιγκλάει πάντα, σαν εγερτήριο, πλούσια συναισθήματα και προσωπικές μνήμες, είναι και το φύσηγμα της σάλπιγγος του Γιάννη Ζουγανέλη.
Το κετέγραψα λοιπόν στ' αγαπημένα μου.


Ο Γιάννης Ζουγανέλης, Μυκονιάτης στην καταγωγή, έζησε μια ζωή από αυτές που αξίζει να γίνουν βιβλίο. Ένας άνθρωπος γοητευτικός, κουβαρντάς όταν εξωτερίκευε τον μέσα του κόσμο, πλούσιος από αγάπη κι ας αγωνίστηκε -καθώς έλεγε χαριτολογώντας- για να μείνει φτωχός. Αξιώθηκε παγκόσμιας φήμης σαν μουσικός.
Για την αυτοβιογραφία του, ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιάτης με τον τίτλο:

Ο ήχος της σάλπιγγος,

ο Κωστής Παπαγιώργης έγραψε ότι:

"...Ο Ζουγανέλης... μουσικός από κλίση και συγγραφέας από αγαθή τύχη, όσο πιο πιστός μένει στο πραγματικό, τόσο πιο ευφάνταστος παρουσιάζεται. Η ζωή όταν το παραξηλώνει, φαίνεται απίστευτη. Αυτό το μη πιστευτό ο Ζουγανέλης διαθέτει πολλούς τρόπους να το υπηρετήσει. [...] χωρίς να το θέλει συνέταξε ένα θαυμαστό εγκόλπιο ιθαγένειας".

Το να προτείνω σήμερα την ανάγνωση αυτού του βιβλίου δεν είναι ένα χρέος προς έναν φίλο. Είναι μια υπενθύμιση πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να γράψουν ένα καλό βιβλίο για τη ζωή τους, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι, σαν τον Γιάννη Ζουγανέλη, που καταφέρνουν να γράφουν όπως μιλάνε, με την ίδια γλυκύτητα, την ίδια παραμυθένια γλώσσα και να συναρπάζουν τον αναγνώστη ακόμα κι αν μιλάνε για πράγματα ταπεινά κι ανθρώπινα.

Για τον Γιάννη Ζουγανέλη, που σήμερα ανοίγει η γη την αγκαλιά της να τον δεχτεί, ας είναι αυτός ένας ελάχιστος χαιρετισμός από την πατρίδα του, τη Μύκονο.

Ήδη από ψες στη Φιλαρμονική του Παραδείσου "Τούμπα παίζει ο Γιάννης Ζουγανέλης".