Saturday, March 24, 2007

Ο πανηγυρικός της ημέρας!

Το ότι η θάλασσα λίγο ως πολύ κάποτε τελειώνει -σαν μηχανή σαν κοιτίδα παραγωγής αγαθών- όσοι δεν κλείνουμε τα μάτια μας, το έχουμε καταλάβει.
Τελευταία έπεσα πάνω σ’ ένα ενημερωτικό για τα φιλμ που παρουσιάζονται στο Ecofilms Festival. Ανάμεσά τους κι ένα καμπανάκι που χτυπά για ένα από τα δημοφιλέστερα είδη ψαριών, τον μπακαλιάρο.
Νωπός, κατεψυγμένος, αλλά κυρίως παστός, επί αιώνες παρηγορεί τη γούλα των ανθρώπων. Τώρα η υπερκατανάλωση και οι σύγχρονες μέθοδοι αλιείας έκαναν το εγκληματικό θαύμα τους.
Αντιγράφω από το ενημερωτικό δελτίο της ταινίας «Ο τελευταίος μπακαλιάρος» της Δανέζας Dan Sall.

«...Τα τελευταία χρόνια, ο βακαλάος έχει αποδεκατιστεί απρόσεκτα.Οι παραδοσιακές, ευγενέστερες μέθοδοι αλιείας δεν μπορούν να ανταγωνιστούν με τα νέα «βιομηχανικά» αλιευτικά πλοία.
Η πάλη για την επιβίωση εμπλέκει παράλληλα χιλιάδες ψαράδες και ένα ψάρι που έχει ζήσει εκατομμύρια χρόνια.
Άραγε, τα παραδοσιακά αλιευτικά σκάφη θα περιοριστούν στα μουσεία, και ο βακαλάος στα ενυδρεία ή στις ιχθυοκαλλιέργειες;
Σύντομα θα φθάσουμε στο τέλος της ιστορίας χιλίων ετών του βακαλάου και του ψαρά. Μια απαίσια και παράλογη ιστορία όπου η λεγόμενη πρόοδος πήγε πάρα πολύ μακριά - και τώρα σκοτώνει και ένα μοναδικό είδος ψαριών και έναν παραδοσιακό τρόπο ζωής.Αυτό το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να εστιάσει και να ερμηνεύσει την πραγματικότητα του βακαλάου, με έναν τρόπο που μας κάνει να καταλάβουμε και να συμπαθήσουμε και τα ψάρια και τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν από τη φύση και μέσα σε αυτήν.Η άσπλαχνη, υπερβολική εκμετάλλευση και η θεωρητική έρευνα για τους νέους τύπους βακαλάων, καταστρέφουν τη βάση για μια ζωή συγγενή στον πολιτισμό μας και στον καθέναν μας...»


Θυμάμαι την εντύπωση που μου είχαν κάνει στην Ισπανία τα ειδικά μαγαζιά που πούλαγαν μπακαλιάρο. Θαρρείς πως ήταν κοσμηματοπωλεία. Δεκάδες οι τρόποι κοπής και συντήρησης. Πάμπολλες οι μέθοδοι παρασκευής. Αλλά και ειδικά εστιατόρια με αντικείμενο αποκλειστικά τον μπακαλιάρο. Πιάτα περίπλοκα κι άλλα απλά και εύγευστα. Κι ένα πλήθος κόσμου να λαχταρά μια θέση στον νόστιμο ήλιο της γκουρμέ Ανδαλουσίας.
Μ’ αρέσει πολύ ο παστός μπακαλιάρος. Πλακί συνήθως ή βραστός με σκορδαλιά, τεμαχισμένος επίσης με κουρκούτι στο τηγάνι. Μπακαλιαράκια σκορδαλιά.
Τα πιο γνωστά εκείνα στο αξέχαστο, αγαπημένο στα φοιτητικά μας χρόνια, υπόγειο της Πλάκας (σετάκι με Σαββόπουλο, Καλογιάννη, Φαραντούρη, Ζωγράφο, Αργύρη) στην Κυδαθηναίων.
Τα πιο αγαπημένα ...της μάνας, σωστά ξαλμυρισμένα, υπομονετικά ξεκοκαλισμένα. Παντός καιρού ...all time classic, με φήμη που ξεπερνά τα σκαλοπάτια του πατρικού μας σπιτιού. Λουκουμάδες!

Αλλά πιο πολύ λατρεύω τον φρέσκο μπακαλιάρο. Ψητό στο φούρνο με το λεμόνι, βραστό με τη λευκή του ψαχναδωτή σάρκα κι εκείνη την ιδιαίτερη γεύση που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Ήρθε η ώρα όμως να μοιραστώ με όσους επισκέπτονται ετούτο το μαγέρικο ένα μπακαλιάρο. Αύριο ...του Ευαγγελισμού, έχουμε κατάλυση ιχθύων.

Πήρα το πλακί της μάνας μου, το πάντρεψα με του Ivan Ottaviani τα κόλπα και λέω πως πήγα το πλακί ένα κλικ παραπέρα.
Πάμε λοιπόν!


Μπακαλιάρος πλακί
(με τα κόλπα του Ivan)


Ένας νωπός μπακαλιάρος
1 κεφάλι σκόρδο
3-4 μεγάλα κρεμμύδια
5-6 ώριμες ντομάτες
λίγα ντοματάκια μικρά
λίγα κλαδάκια μαϊντανό
ελαιόλαδο
αλάτι,
πιπέρι

Αποβραδίς φιλετάρουμε το ψάρι μας χησιμοποιώντας λεπτό καλοακονισμένο μαχαίρι με μακρυά λάμα. Στην αρχή χαράσσουμε με την άκρη του μαχαιριού τη ράχη του ψαριού αφήνοντας κατά κάποιον τρόπο έξω τα κόκαλα του ραχιαίου πτερύγιου (αυτό θα μας διευκολύνει στην πορεία). Χαράζουμε λίγο πριν το κεφάλι με φορά σβέρκος-κοιλιά, περνάμε το μαχαίρι μας παράλληλα με τη ραχοκοκαλιά και το σέρνουμε προς την ουρά, φροντίζοντας πάντα το μαχαίρι μας να «γλείφει» τη ραχοκοκαλιά ώστε να αποκολληθεί το φιλέτο ολόκληρο χωρίς να ξεχωρήσει στο σημείο της κοιλιάς. Γυρνάμε τον μπακαλιάρο από την άλλη πλευρά και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία.

Ανοίγουμε τα δυο φιλέτα μας σαν βιβλίο πάνω στον πάγκο και μ’ ένα ψαλίδι κόβουμε την ουρά, τα πτερύγια και αφαιρούμε τη ραχοκοκαλιά με την κεφαλή. Καθαρίζουμε με απορροφητικό χαρτί από τυχόν αίματα. Αλατίζουμε καλά καλά με χοντρό αλάτι, πιπερώνουμε, λαδώνουμε, κουκκίζουμε με δεντρολίβανο και ρίγανη, απλώνουμε σε όλη την επιφάνεια ψιλοκομμένα τρία δόντια σκόρδο και ξανακλείνουμε τα φιλέτα. Τυλήγουμε το ψάρι μας με διαφανή μεμβράνη και το βάζουμε στο ψυγείο.
Την επομένη ανάβουμε τον ξυλόφουρνο και τροφοδοτώντας τον λίγα λίγα ξύλα τον αφήνουμε να κάψει καλά.
Εντωμεταξύ καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε ροδέλες, το υπόλοιπο σκόρδο χοντροκομμένο, ψιλοκομμένο τον μαϊντανό και τις ντομάτες χοντροκομμένες.
Ξετυλήγουμε το ψάρι, το ανοίγουμε, κουκκίζουμε λίγο μαϊντανό και το δένουμε με σπάγγο.
Λαδώνουμε τη γάστρα μας, απλώνουμε τα κρεμμύδια ώστε να αποτελέσουν υπόστρωμα και πάνω τους ακουμπάμε τον μπακαλιάρο.
Σκορπάμε σε όλη τη γάστρα την ντομάτα, τα ντοματάκια και το σκόρδο, αλατίζουμε, πιπερώνουμε, λαδώνουμε λίγο ακόμα, σκεπάζουμε τη γάστρα και ψήνουμε για περίπου μισή ώρα.


Βγάζουμε τη γάστρα έξω, τσεκάρουμε το ψήσιμο, γυρνάμε το ψάρι από την άλλη πλευρά, το καταβρέχουμε με τα ζουμιά του και ξαναβάζουμε στο φούρνο με το καπάκι ανοιχτό. Ανάλογα με τη δύναμη που έχει ο φούρνος μας, σε περίπου δέκα ακόμα λεπτά το ψάρι είναι έτοιμο.
Στο σερβίρισμα, αφαιρούμε κόβοντας με ψαλίδι τον σπάγγο, κόβουμε μερίδες και συντροφεύουμε με μικρές πατατούλες που έχουμε πλύνει καλά καλά και τις ψήνουμε με το φύλλο τους τυληγμένες σε αλουμινόχαρτο χωμένες στη χόβολη του ξυλόφουρνου.


Και τώρα που φτάνουμε σιγά-σιγά στο τέλος να επαναφέρουμε τον προβληματισμό μας στην αρχή του κειμένου.
Για ένα λόγο μ’ αρέσει η νηστεία, όσο κι αν δεν την πετυχαίνω στο πιάτο. Γι αυτό ακριβώς το μήνυμα ισορροπίας που φέρνει στον κόσμο. Μια ισορροπία που επιτρέπει στα ζωντανά ν’ ανασάνουν από την επιθετικότητα του κύριου εχθρού τους που είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Αν δεν ήταν η νηστεία σίγουρα «ο Βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει» δεν θα είχε αντικείμενο. Θα είχαμε φάει τ’ αρνάκια από γεννησιμιού τους. Στο τηγάνι με το λεμόνι…
Και τα ψάρια το ίδιο, τώρα που σιγά-σιγά γιαλώνουν, μεταφέροντας από σκοτεινούς βυθούς κι αγριεμένα πελάγη στα πτερύγιά τους την ελπίδα της Άνοιξης. Θα ερωτευτούν και σε λίγο θ’ αφήσουν δισεκατομμύρια αβγά στις ακτές και στους βυθούς. Όσα προλάβουν. Λίγο αργότερα κάποια άλλα θα καταλήξουν «ψαρωμένα», γόνος, στα πιάτα των ασεβών.
Στους ασεβείς της παγκόσμιας κοινότητας, που καταναλώνουν δίχως μέτρο, που αλιεύουν ασυλόϊστα, είναι καιρός να επιβάλουμε νέους κανόνες. Εκείνοι που όρισαν, από γενέσεώς τους, οι ορθοδοξίες των θρησκειών του κόσμου δεν φτάνουν πια. Μια νέα κατάσταση έχει διαμορφωθεί και κάθε μέρα που ξημερώνει είναι και πιο φτωχό το τραπέζι του κόσμου.

Και τώρα σας καλώ όλους μαζί να αναφωνήσουμε:
-Ζήτω η 25η Μαρτίου!
-…Ζήτω!
-Ζήτωσαν οι μπακαλιάροι του Ευαγγελισμού!
-…Ζήτω!

Labels: , ,

31 Comments:

Blogger ellinida said...

Ζήτω τα μπακαλιαράκια, ζήτω και η 25η Μαρτίου! Ευχαριστώ για την συνταγή.:))

March 24, 2007 8:43 AM  
Blogger Αθήναιος said...

Μμμ πολύ κομψή συνταγή!Πολύ ωραίο και το κείμενο και του χρόνου να είστε όλοι καλά.

March 24, 2007 8:55 AM  
Anonymous Anonymous said...

Μην με κράξετε παρακαλώ..αλλά έφαγα μπακαλιάρο πρώτη φορά στα 19 μου στην
Ιταλία,στην Εβραική συνοικία της Ρώμης.Ήταν τηγανητός με κουρκούτι και τον σέρβιλαν σε λαδόκολλα.
Δεν ξέρω αν η μάνα μου δεν είχε ιδέα να μαγειρεύει μπακαλιάρο η αν στην περιοχή μας(Θράκη)δεν ήταν και τόσο διάσημος!
Προσπάθησα μια φορά να τον μαγειρέψω και κατάληξα σε κινέζικο μετά.
Τον πιο ωραίο μπακαλιάρο τον έφαγα στην Ανδαλουσία πάντως.
Ευχαριστώ για την συνταγή

March 24, 2007 10:46 AM  
Blogger dimitris-r said...

@ellinida.
Καλή επιτυχία λοιπόν και καλοφάγωτος!

@αθήναιος.
Ευχαριστώ, βρε! Tο πλακί στον τόπο μου, στην πιο αδρή του μορφή, εκτός τις πλακέ κομμένες πατάτες έχει και μπόλικα φέσκουλα.

Και του χρόνου, ναι! Αμήν!

@μαραμένα σύκα.
Δεν είναι μια πολύ όμορφη γειτονιά αυτή στη Ρώμη; Μου θυμίζει τον "Κλέφτη ποδηλάτων".

Ποτέ δεν είναι αργά. Ίσα ίσα κάλιο αργά για να εμπεδώνουμε τις γεύσεις καλύτερα.
Προσωπικά αποκαλυπτήρια:
-στα 18 μου για πρώτη φορά λαρδί,
-στα 20 ελιές Αμφίσσης,
-στα 22 μου φέτα.

Σημείωση (με την ευκαιρία) εμείς στο νησί δεν τρώμε παστό μπακαλιάρο αύριο. Φρέσκα ψάρια εννοείται, παρεκτός και γίνεται χαλασμός από καιρό και δεν πάνε τα καΐκια στο ψάρεμα.

Εγώ ευχαριστώ... καλή επιτυχία!

March 24, 2007 11:37 AM  
Blogger anadelfos said...

Ωραία συνταγή Δημήτρη..
Ανάβεις τα ξύλα στον ξυλόφουρνο..και τον αφήνεις να κάψει...
ρίχνεις στην χόβολη τις πατάτες στο αλουμινόχαρτο...και καπάκι, πάρτε και μια φωτο του ξυλόφουρνου..έτσι για α ξέρετε ..τι είναι αυτό..
Ωραία συνταγή Δημήτρη..

March 24, 2007 1:22 PM  
Blogger Φωτούλα Τζιώντζου said...

Απο τα αγαπημένα φαγητά της γιαγιάς και μια απο τις δύο εκδοχές της για την 25η Μαρτίου.
Η άλλη με αγριόχορτα μυρώνια και καυκαλίθρες που οφείλω να ομολογήσω ότι παραμένει και η αγαπημένη μου.
Για αύριο αναγκαστικά επιλέγεται η εκδοχή της ψαρόσουπας, μιας και το ένα "σκασμένο" μας αναρρώνει απο γαστρεντερίτιδα και έτσι αναγκαστικά φτιάχνουμε τις δικές μας παραδόσεις.
Όσο για τη κραυγή:
Ζήτω τα μυρώνια και οι καυκαλίθρες.
Καλό σας Σαββατοκύριακο

March 24, 2007 1:48 PM  
Blogger dimitris-r said...

@anadelfos.
Χαίρομαι που πρόσεξες ότι η γάστρα προθερμαίνεται στη μπούκα του ξυλόφουρνου μέχρι να πέσει η φωτιά, να κάψει καλά και να πανιστεί καταλλήλως πριν μπει το "πλακί" για ψήσιμο.
Ευχαριστώ για το σχόλιο.

@νερίνα.
Ζήτωσαν οι σύγχρονες παραδόσεις, τα μυρώνια και κυρίως οι καυκαλίθρες.
Μια χαρά λιακάδα το Σαββατοκύριακό μας.
:-)

March 24, 2007 2:11 PM  
Blogger fevis said...

Εγώ πάλι μπακαλιάρο δεν πολυ τρώω, εξαιρείται το blck cod που μπακαλιαροφέρνει νομίζω, αλλά όπως την διάβασα την συνταγή με έπιασε μια λιγουρίτσα..Και μια νοσταλγία... Τι ωραίες αλχημείες που γίνονται στο νησάκι.... Σας πεθύμησα...
Υ.Γ. Να σου πω και νέα που μπορεί να τα ξέρεις βέβαια, αλλά.... Ο Bill έγινε μπαμπάς την προηγούμενη εβδομάδα.... Κόρης!!! ( Όλα εδώ πληρώνονται τελικά...:-))

March 24, 2007 4:30 PM  
Blogger dimitris-r said...

@fevis.
Μα για ρίξτε μια ματιά εδώ:
http://olastakarvouna.blogspot.com/2007/02/sushi.html
Το κείμενο είναι σχεδόν αφιερωμένο.
Λίγο πολύ μου το εμπνεύσατε. Για να μην πω μου το εμφυσήσατε.
Αλχημείες; Μπα, εμείς κάθε του Ευαγγελισμού θυμόμαστε... έτσι για το καλό. Μετά μας περνάει.
Άντε, λοιπόν ελάτε. Απόβρεξε!-)
Υ.Γ. Τον είδα εγώ στο τέλος του καλοκαιριού που γυάλιζε το μάτι του και το 'δεσα κόμπο: ο Θεός να μας φυλάει από τα πισινά του γαϊδάρου κι από του Μπιλ τα μπροστινά ...σκέφτηκα!
Να μεταφέρεις τις ευχές μας και στους τρεις σε παρακαλώ!

March 24, 2007 5:12 PM  
Anonymous Anonymous said...

Ναι πραγματικά είναι όμορφα αλλά όπως όλο το ιστορικό κέντρο της Ρώμης είναι τουριστική ατράξιον και έχει χάσει την αυθεντικότητα του.Υπάρχουν όμως διάσπαρτα σημεία που ακόμα κρατάνε κάτι από τα παλιά.

March 24, 2007 11:56 PM  
Anonymous Anonymous said...

Εγώ-πάντως- στα τόσα μου , ακόμη δε γεύτηκα αυγοτάραχο.
Να μη σου πω ούτε και μαγειρίτσα.

Ζήτω !

March 25, 2007 10:04 AM  
Blogger dimitris-r said...

46 1/2.
Ωραία! Βολευτείτε μ' ετούτο το α-τάραχο εξ αβγών λούτσου ορμώμενο, το οποίο με ακολουθεί φωτογραφικώς εδώ δίπλα, με πλήρη την μεγαλοπρεπή του στύση πάνω σε κόκκινη φωτιά πιπεριάς.
Και βεβαίως τώρα ξέρω τί θα περιλαμβάνει το τραπέζι της υποδοχής. Ελάτε εσείς και...

March 25, 2007 10:43 AM  
Blogger NinaC said...

Δηλαδή τι? Για να καθαρίσω έναν μπακαλιάρο, πρέπει να έχω ειδικότητα χειρουργού? τς τς τς....

Προτιμώ να το κάνετε εσείς και να μου το σερβίρετε στο πιάτο.

March 25, 2007 11:06 PM  
Blogger dimitris-r said...

Κανονικά ναι, αν θέλετε να γίνει σωστά η δουλειά. Συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και με το ξεκοκκαλισμένο κοτόπουλο.

Σας ετοιμάζω κοντοσούβλι για των Βαΐων. (το προσέξατε το swift+W...;)

March 25, 2007 11:46 PM  
Anonymous Anonymous said...

Mαγειρίτσα ;
Νο way , καλύτερα Aη-Στράτη..

March 26, 2007 9:53 AM  
Anonymous Anonymous said...

Ωραία, ωραία συνταγή Μητσούλη.
Ευχές σε όλους.

Συμφωνώ με την οικολογική σου τοποθέτηση. Σεα παραπέμπω και στο δε μ'αρέσι του ΚοσμάΒίδου στο Βήmagazino. Όλοι έχουμε ευθύνη και όλοι πρέπει να κάνουμε κάτι.

Στην πατρίδα της μάνας μου (και δικά μου εδώ που τα λέμε), το φαί της χτεσινής ήταν ψάρι μαγιονέζα. Κι έτσι κάθε μα κάθε χρόνο, η μαμά μου φτιάχνει σφυρίδα Αθηναική. Εδώ βέβαια που ήρθε, κάνει και μπακαλιάρο.

March 26, 2007 11:10 AM  
Blogger dimitris-r said...

46 1/2.
Την φτιάχνουμε και με συκώτι βλάχου. Ιχθύος βλάχου εννοείται!

@magica de spell.
Γεια σου κορίτσι.
Στον φιλιόσο φιλιά κι ευχές για την ονομαστική του εορτή.
Και να του μεταφέρεις πως έτσι όπως δεν έδωσε σημεία ζωής, περί άλλον νεανία τυρβάζει πλέον η ...λεγάμενη!

March 26, 2007 12:28 PM  
Anonymous Anonymous said...

Ζήτωσαν τα μπακαλιαράκια, ζήτωσαν και τα κείμενα σαν το παρόν!

Να εξομολογηθώ και την αμαρτία μου, έχω ένα μικρό δισταγμό με το σκόρδο στο φρέσκο μπακαλιάρο. Μου φαίνεται πολύ λεπτή γεύση για να βάλω σκόρδο απάνω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα το τολμήσω.
Επίσης δεν σημαίνει ότι καταφέρνω το φιλετάρισμα. Οπότε είτε θα βάλω την καλή μου να κάνει τα γλυκά μάτια στον ψαρά μας είτε θα το κάνω μόνος μου και τελικά θα σερβίρω κροκέτες από πολτό μπακαλιάρου. ;^)

March 26, 2007 3:41 PM  
Anonymous Anonymous said...

Δημήτρη,
δυο Αναστασίες αγαπάει ο λεγάμενος. Τι να τον κάνω?

March 26, 2007 3:50 PM  
Blogger dimitris-r said...

@mpampakis.
Περί ορέξεως Μπαμπάκη! Χωρίς σκόρδο, λοιπόν.
Και με το φιλετάρισμα μην το φοβάσαι. Μόλις δει ο μπακαλιάρος καλό μαχαίρι, φιλετάρεται μόνος του.
Είπες κροκέτες βρε θηρίο και θυμήθηκα τους αλήτες του εστιατορίου Διόνυσος. Εσύ θα χαλαλήσεις φρέσκο ψάρι κι εκείνοι δεν φτάνει που σερβίρανε κατεψυγμένες και αγοραστές, ήταν και ληγμένες. Η ξεφτίλα δηλαδή και του σεφ και του μαγαζιού. Και μιλάμε για πρώτο τραπέζι πίστα κάτω απ' την Ακρόπολη.

@magica de spell.
Να δω που θα κάνει ...Ανάσταση έτσι που τα 'μπλεξε.
Η δικιά μου αποφάσισε, όταν θα αποκτήσει πολλά βαπόρια, δεν θα τα δώσει στον Αγώνα γιατί δεν θέλει να γίνει "ηρωίδα" γιατί τις ηρωίδες τις αφήνουνε στο Γιαλό και μαρμαρώνουνε σαν την Μαντώ.
Άρα θα μας μείνει γερή η προίκα πες του αν ενδιαφέρεται για καραβοκύρησσα.

March 26, 2007 8:37 PM  
Blogger kiki said...

Έχουμε και χτιστό φούρνο; Χμμμμ.... Ωραίο ποστ...

March 27, 2007 12:37 AM  
Blogger dimitris-r said...

Ναι τον έχουμε και μάλιστα τον τιμούμε ιδιαιτέρως.

March 27, 2007 6:12 AM  
Blogger John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Κυδαθηναίων 14, αν δεν με απατά η μνήμη μου, Δημήτρη! Στο υπόγειο...
Μα πόσες φορές έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας;
(Σε ψαράδικα όχι πολλές, πάντως!!!)
;-))

March 27, 2007 8:55 AM  
Blogger dimitris-r said...

Είσαι αρκετά νεώτερός μου αγαπητέ, ώστε το πιθανότερο είναι μην συναντηθήκαμε εκεί.
Ίσως όμως είχες την τιμή να πλύνει το πιατάκι σου γνωστός μπλόγκερ!
Μια σταλιά πράμα η πατρίδα μας!
Για τα ψάρια μη σε νοιάζει. Κοιμήσου εσύ, έτσι κι αλλιώς βλέπεις και στο κείμενο... έχουμε πρόβλημα!

March 27, 2007 9:44 AM  
Anonymous Anonymous said...

Δεν θα το χαλαλήσω με πρόθεση βρε! Επειδή έχω μια φοβία με τις ικανότητές μου στο φιλετάρισμα λέω ότι το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι σε τέτοια κατάσταση που να πρέπει να γίνει κροκέτες!

Δέχομαι ευχαρίστως μαθήματα όμως, από μάγειρα πιο έμπειρο και πιο υπομονετικό. Γιατί νομίζεις σου έχω κατσικωθεί εδώ μέσα; χαχαχα

Για το Διόνυσο, και λίγα λες! Αν ηθελα έτοιμα εδέσματα κύριοι, πήγαινα και στο σουπερ-μάρκετ. Το θέμα είναι τα πάντα να έχουν γίνει μέσα στην κουζίνα του μαγαζιού. Άντε, να είμαι λίγο επιεικής για το ψωμί (που κι αυτό σε μαγαζιά με τιμές Διονύσου θα πρέπει να έχει φτιαχτεί εντός).

Για τον χτιστό φούρνο ζήλεψα.

March 27, 2007 10:50 AM  
Blogger dimitris-r said...

@mpampakis.
Μα δεν ήταν στις προθέσεις μου να σου αποδώσω πρόθεση (πρόσθεση ίσως!)
Φοβία; Να δεις σε τι φοβία θα περιέλθει ο μπακαλιάρος μόλις σε δει με το σωστό μαχαίρι.
Για εστιατόρια τύπου "Διόνυσος" και λίγα λες!
Ο χτιστός είναι off season παιχνιδάκι. Με το που πιάσουμε Εαρινή Ισημερία περνάμε σε κατάσταση υποδοχής και φοράμε τα τουριστικά μας!
Από τέλη Σεπτέμβρη πάλι.
Αλλά υπάρχει υλικό και μάλλον, αφού είδα ενδιαφέρον, θα επανέλθω.

March 27, 2007 11:15 AM  
Blogger Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said...

Τα χαιρετίσματά μου στο φούρνο σας. Έναν τέτοιον (λίγο μεγαλύτερο) είχε και η γιαγιά μου στο χωριό, στο βουνό αλλά τον άφησαν και γκρέμισε μαζί μ' όλο το παλιό σπίτι. Πήραν διαμέρισμα στην παραλία, βλέπεις...

Κι έπαψαν να κάνουν ζυμωτό ψωμί (τα τελευταία χρόνια το έφτιαχναν για τα σκυλιά!) κι αγόραζαν από το φούρνο...

Γκρρρρ...

March 27, 2007 4:28 PM  
Blogger NinaC said...

Το πρόσεξα το shift + W...

Μόλις τώρα συνήλθα και μπορώ να σας απαντήσω!

:p

March 28, 2007 2:36 AM  
Blogger dimitris-r said...

@Σκύλος της βάλια κάλντα.
Ας μη ρίχνουμε το φταίξιμο στις γιαγιάδες. Πιθανόν δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για να δώσει το φιλί της ζωής στον φούρνο τους.
:-)

@cd.
Αν απαντήσατε, οκ!
Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Λέτε να γίνομαι ...διάφανος με την πάροδο του χρόνου;

March 28, 2007 12:04 PM  
Blogger NinaC said...

Βλέπετε κι εσείς τα εντεράκια σας???? Δεν νοιώθω τόσο μόνη πια!

March 28, 2007 3:52 PM  
Blogger Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said...

Όχι κανένα φταίξιμο στη γιαγιά! Αυτή υπέκυψε στη φθορά του χρόνου αρκετά πριν τον φούρνο της.
Στη νύφη (της) και στον εγγονό (της και ξάδερφό μου) ρίχνω το φταίξιμο!

March 29, 2007 11:21 AM  

Post a Comment

<< Home