Χταπόδι στα κάρβουνα.

Έγραφα προ ημερών: "είναι τόσες οι Κυκλάδες γύρω, άντε να βρεις λογαριασμό". Κι έτσι εν όψει θερμού καλοκαιριού και μιας και μπήκαμε σε φουλ θερινή σεζόν (που δεν αντέχεται με τίποτα) είπα να πάρω μια ανάσσα. Στόχευσα λοιπόν μια απ' όλες και μπήκα στο βαπόρι της γραμμής. Άλλαξα δυο βαπόρια, πήρα ταξί, έκανα ότο στοπ και βρέθηκα (συνολικά μια ώρα διαδρομή)κάτω από ένα αρμυρίκι στην Ωλίαρο.

Ένα διήμερο γέμισμα μπαταρίας για να τσουλήσει το υπόλοιπο όμορφα.

Παναγιά, στην Ωλίαρο, Ιούλιος 2007

Και το ερώτημα επανέρχεται προς τον "καιρό", και όχι μόνο:

Ποιο είναι το νησί απέναντι;

Ωλίαρος, κοινώς ο κατάφυτος τόπος, που εγώ ευχαρίστως θα απέδιδα σαν ο τόπος που βγαίνει πολύ χταπόδι. Το χταποδονήσι. Πριν 32 χρόνια αν είναι κάτι που θυμάμαι από κει είναι μια μικρή ψησταριά στη μέση του ενός και μοναδικού δρόμου με τα λιγοστά μαγαζιά, κι έναν τύπο -Βλάσης θυμάμαι τ' όνομά του- να ψήνει αδιάκοπα χταπόδια. Πρώτη μου φορά έβλεπα τόσο πολύ χταπόδι να ψήνεται στα κάρβουνα και πρώτη μου φορά έτρωγα τόσους πλοκαμούς μαζεμένους, πνιγμένους σε μια θάλασσα ούζο "Σιαφάκας".
Ξαναπήγα φέτος. Έπιασα πάλι ένα αρμυρίκι, όχι στην Αλυκή ετούτη τη φορά, μα λίγο παραπέρα, στην Παναγιά κι αφέθηκα στην ηδονή του καλοκαιριού. Κάθε μεσημέρι έπαιρνα τον δρόμο προς το μοναδικό οικογενειακό ταβερνάκι της περιοχής. Ζήταγα από τον μάστορα στο κουβούκλιο με τις σχάρες και τ' αναμμένα κάρβουνα, ένα χταποδάκι (όχι πολύ ψημένο), ένα ποτήρι ούζο από τη νύφη του κι ύστερα κι άλλο, κι άλλο...
Κάποτε επέστρεψα στη βάση μου, με την καρδιά ξαραθυμισμένη και την ψευδαίσθηση πως κι αυτό το καλοκαίρι το χρέος των διακοπών απεσβέσθη.

Διακοπές δύο κλεμμένων ημερών.

Εξόχως χαλαρωτικές!

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χταπόδι στα κάρβουνα.

Λιάζουμε το χταπόδι να χάσει λίγα υγρά.

Ανάβουμε κάρβουνα. Τ' αφήνουμε να χωνέψουν.

Βάζουμε το χταπόδι στα σχάρα κομμένο συνήθως πλοκαμό-πλοκαμό ή και ολόκληρο.

Δεν το ψήνουμε πάρα πολύ για να μη χάσει τη δροσιά του.

Σερβίρουμε και στάζουμε πάνω του λίγο ξίδι και λάδι.

~~~~~~~~

Σημείωση:

1. Λένε πως το χταπόδι πεθαίνει τότε μόνο όταν νοιώσει το ξίδι. Αν πίνουμε κρασί το αποφεύγουμε. Στάζουμε λεμόνι ή ακόμα καλύτερα απολαμβάνουμε το μεζέ μας σκέτο με δίχως τίποτα.

2. Το χταπόδι το λιάζουμε και για να το συντηρήσουμε. Όταν αφυδατωθεί πλήρως δεν χαλάει, αρκεί να το τυλήξουμε σφικτά σφιχτά σ' ένα πανί και να το φυλάξουμε σε στεγνό μέρος χωρίς υγρασία. Έτσι βολεύονταν οι ναυτικοί στα νησιά (προμηθευόμενοι λιαστά χταπόδια με τα τσουβάλια) για τις ανάγκες των ταξιδιών. Το λιαστό χταπόδι για να επανέλθει, να ψηθεί όμορφα και να 'ναι ζουμερό, θέλει λίγο μούλιασμα σε νερό ή ακόμα καλύτερα σε κρασί.