Ένα αριστοφανικό φασκέλωμα

Ήμουν κι εγώ εκεί.

Η αλήθεια είναι πως βρέθηκα σχεδόν από σπόντα μιας και συνέπεσε η άφιξή μου στην πρωτεύουσα για άλλο γεγονός. Όμως πήγα! Μια μονάδα... Χαλικάκι στην παραλία της πλατείας του Συντάγματος μέσα στη λάβρα του απομεσήμερου.Έφτασα νωρίς.

"Η πλατεία ήτανε άδεια... "

Κι από τουρίστες κι από μπάτσους κι από διαδηλωτές, άδεια. Στα δεντράκια της πλατείας, στον ελάχιστο ίσκιο που προσφέρει το φτωχό αστικό πράσινο, ζευγαράκια με laptops, σκυλιά ράθυμα, ένα πανό τυλιγμένο ρολό, μια υποψία πιτσιλιστής δροσιάς από το συντριβάνι.

Στο "Παναθήναιον" παράγγειλα μια κρύα σοκολάτα. Δίπλα το παλληκάρι ψήνει το κορίτσι για το αδιέξοδον του εγχειρήματος...

"με συνθήματα σκισμένα

σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί..."

Παρακολουθώ την αυξανόμενη κίνηση. Στέλνω μήνυμα σε μια φίλη μου. Άσχετο! Μου απαντά λίγο αργότερα. Σήμερα μόλις μαθαίνω πως ήταν στην άλλη μεριά της πλατείας. Εδώ ήρθαμε όλοι, ο καθένας μόνος του, ήταν μια διαφορετική διαδήλωση. Χωρίς συνθήματα στην ουσία. Χωρίς οργάνωση βεβαίως. Και κυρίως χωρίς αρχηγούς να μας βάλουν σε τάξη.

Ώρα 7 και μισή, η ζέστη ...ζέστη, το πλήθος αυξάνει... Ανέβηκα στο πάνω επίπεδο της πλατείας. Εκεί που ο "άγνωστος πολίτης" συναντά τον Άγνωστο Στρατιώτη. Πίσω μου οι μόνοι ίσως συντεταγμένοι διαδηλωτές της WWF σε σφυρίχτρες και κόρνες σε μια υποψία κραυγής. Από δίπλα τα παιδιά με τα ευφάνταστα στη συνθηματολογία τους πλακάτ, οι ποδηλάτες παραπέρα, η καρικατούρα της διαδήλωσης: η κοκκινοσκουφίτσα του λύκου! Κόσμος πολύς!

Γύρω μούτζες. Πολλές μούτζες. Μούτζες στο άπειρο... Στο πουθενά... Από παντού!

Ένα αριστοφανικό φασκέλωμα στο οποίο οφείλαμε τουλάχιστον μια καλύτερη σκηνοθεσία. Αντί να μουτζώνουμε το άδειο κτίριο της Βουλής κάθε φορά που είχαμε υποψία ανθρώπινης παρουσίας εκεί, να στρέφαμε ο ένας στον άλλο τις μούτζες μας, σε μια εκδήλωση ύψιστης αυτοκριτικής για το ελάχιστο που έχουμε όλοι μας προσφέρει στην καυτή πατάτα που λέγεται σωτηρία και προστασία της ομορφιάς που μας περιβάλλει. Κι αν είχαμε καρδιά και πίστη σε αυτό για το οποίο αφήσαμε τις κλιματιζόμενες καφετέριες και τα μπυρόνια, να ανταλάσσαμε όλη μέρα μούτζες με όλους. Παντού, σε όλους τους χώρους, και στα τηλέφωνα και στις απλές συναναστροφές της καθημερινότητάς μας, αδιάφορο αν είναι με τον περιπτερά στη γωνία, με τον οδηγό του λεωφορείου, τον γείτονα, τον αδελφό μας, τον άγνωστο που μας ζητά πληροφορία, τον εαυτό μας στον καθρέφτη... να δίναμε και να παίρναμε συνειδητά την ευθύνη που μας αναλογεί σε μούτζες.

Όρσε, μ@λάκα! Πάρ'τα να μη στα χρωστάω!

κ.ο.κ.

Σημείωση: Κάπως έτσι το έγραψε μια από μας κι εγώ το πήγα λίγο παραπέρα.

* Για τον τίτλο βλ. Νίκο Ξυδάκη στη σημερινή Καθημερινή: "Τηλεπικοινωνία των πολιτών"