Γεύσεις ταξιδιών

Πέντε ταξίδια μου ζητά ο Δαβαράκης σε μια ανοικτή πρόσκληση να θυμηθώ και να μοιραστώ.
Ονειρεμένα ταξίδια βέβαια, είναι εκείνα που ξεκινάς, δεν ξέρεις για που και γυρίζεις, δεν ξέρεις πότε!
Ανταποκρίνομαι ευχαρίστως αναπολώντας μνήμες ταξιδιών και τις γεύσεις που τα συνοδεύουν.

Έργο του Γιώργου Κυπρή. Ημεροβίγλι Αύγουστος 2007

Ταξίδι 1ο.

Εκείνο για το οποίο μόλις πέταξα το, άχρηστο πια, τσαλακωμένο εισιτήριο επιστροφής. Μύκονος - Σαντορίνη - Μύκονος.

Αιτία κι αφορμή η έκθεση του Γιώργου Κυπρή που εγκαινιάστηκε την Κυριακή στο ξενοδοχείο "Ηλιότοπος" και από την οποία ούτε ως άνθρωπος ούτε ως ...bloger θα μπορούσα να λείψω. Νέοι φίλοι και παλιοί κι ένα θέμα αγαπημένο αποτέλεσαν το τέλειο δόλωμα. Η έκθεση του Κυπρή στηρίχτηκε σε μια σειρά έργων πιθανότατα γνωστών σε ένα αρκετά ευρύ κοινό, τα οποία εγκαταστάθηκαν στους χώρους του ξενοδοχείου με την ποιητική μαεστρία ενός καλλιτέχνη που γνωρίζει πως να ξαφνιάζει και να συγκινεί, εκμεταλλευόμενος μικρές και μεγάλες επιφάνειες, αρχιτεκτονικά στοιχεία κι ένα περιβάλλον ανεπανάληπτο. Τα ψάρια έτσι όπως με αυτή την καινούργια ματιά τα αποκωδικοποιεί και τα παρουσιάζει σε μια ομάδα έργων με γενικό τίτλο “Μετανάστευση”, είναι για μια ακόμα φορά το εργαλείο του Κυπρή και το μέσον για να δηλώσει και μια δική του προσωπική πορεία. Είναι η πρώτη του έκθεση στη Σαντορίνη. Η πρώτη του καθαρά καλλιτεχνική παρουσία σ' έναν τόπο που υπήρξε τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια ένας σημαντικός σταθμός στη μεταναστευτική του διαδρομή. Δεν είναι τυχαίο. Κλείνοντας φέτος 40 χρόνια στη Ελλάδα (όπου βρέθηκε εσωτερικός μετανάστης σε μια νέα πατρίδα από την Κύπρο), ο Γιώργος Κυπρής γιορτάζει με τον τρόπο που εκείνος ξέρει τα σαράντα χρόνια μιας σημαντικής πορείας, καθιστώντας το Ημεροβίγλι, ως τα μέσα του Αυγούστου, έναν καλό εικαστικό προορισμό με αφορμή τα ψάρια.

Γεύση ...Σελήνης του Γιώργου Χατζηγιαννάκη.

Ταξίδι 2ο.
Εκείνο από το οποίο μόλις προ μιας βδομάδας γύρισα.

Μύκονος - Αντίπαρος - Μύκονος.

-

Γεύση από λιαστό χταπόδι στα κάρβουνα.

Ταξίδι 3ο

Το ταξίδι των ταξιδιών με το Μagic Bus. Εκείνο που με έφερε στο Παρίσι του 1979.

Ένα 48ωρο ταξίδι που κράτησε 76 ώρες. Μια ...μικρή καθυστέρηση 28 ωρών, ικανή να μας φέρει σ' επαφή με έξι τουλάχιστον χώρες, που σήμερα γίνανε ήδη καμιά δεκαριά και βαίνουν αυξανόμενες.

Γεύση ασύλληπτη ...σκόρδο και μαρίδα τηγανητή!

Ταξίδι 4ο.

Μια Καθαρά Δευτέρα για Κούμουλα στη Δήλο με τη βάρκα του Ποδάρια.

Ένα βράδυ στο Φυλλάδι, με το καΐκι του Αντώνη, φωτιές, κρασί, μουσικές.

Κι άλλο με κείνο του Θοδωρή του Φούσκη, Δήλος - Τρα'ονήσι - Μύκονος.

Ένα κορίτσι στο τιμόνι... καπετάνισσα!

Γεύση ...πατελίδας!

Ταξίδι 5ο.

Νεράιδα, Καμέλια, Πορτοκαλής Ήλιος...

Με δίχως άλλα λόγια.

-

Γεύση λιαστού τσίρου στα κάρβουνα και ούζο στο Παλιό Λιμάνι...