Σινεμαδάκι

Πάει καιρός που ζητήθηκε να αναφερθώ σε επτά ταινίες που ξεχωρίζω.
Ήδη πλήθος μπλόγκερς έχουν κάνει το ίδιο και ίσως ένας ακόμα, έτσι εκπρόθεσμος, δεν προσθέτει κάτι. Ευχαριστώ τη Juanita και το κορίτσι με τα ελιξήρια για την πρόσκληση. Δεν πιστεύω ότι πρέπει κάποιον να καλέσω πλέον.
Προσωπικά, από την πρώτη στιγμή που έλαβα την πρόσκληση το μυαλό μου δεν πήγε σε ταινίες. Πήγε σε αίθουσες! Ακριβώς! Αίθουσες που σημάδεψαν κατά κάποιο τρόπο τη σχέση μου με τον κινηματογράφο, τη σκοτεινή αίθουσα, τον πασατέμπο, την πορτοκαλάδα, το κωκ,
Ωστόσο είδα πολύ πράμα στα μπλογκς. Όλη η αφρόκρεμα του Παγκόσμιου κινηματογράφου σε μια κατηγοριοποίηση που μου φάνηκε σχετικά εύκολη και να με συγχωρείτε …σύντροφοι μπλόγκερς, αλλά έτσι δεν έμαθα τίποτα για σας.

Α. Στο νησί τα παιδικά χρόνια οι χειμώνες είχαν τη γεύση του cine Artemis και όλης της γκάμας των ελληνικών ταινιών. Μηχανικός ο Θόδωρος, ένας ωραίος τύπος, χειμερινός κολυμβητής, που έκοβε και τα εισιτήρια στην είσοδο.
Στο μητρώο μου είναι γραμμένη λίγο αργότερα μια σύλληψη εκεί στην …αριστερή πτέρυγα καθισμάτων, για τεντιμποϊσμό (sic), λόγω που τα ξεκαρδιστικά γέλια μας σε άσχετες σκηνές, κάποιον ενόχλησαν. Κι έτσι βρεθήκαμε στο τμήμα με τον γιο του παπά, τον γείτονά μου τον Αποστόλη και δυο τρεις ακόμα που δεν θυμάμαι.

Β. Στο χάραμα της εφηβείας στο θερινό cine Λητώ δεν θυμάμαι καμιά ταινία. Θυμάμαι όλα τα κορίτσια του διπλανού καθίσματος κι εκείνο που έκοβε τα εισιτήρια. Μα περισσότερο στη μνήμη μου κρατώ τα βράδια στην ταράτσα του σπιτιού μου (ακριβώς πίσω) απέναντι από την οθόνη.
Μετρηθήκαμε ένα βράδυ με έργο Ακατάλληλον τριανταπέντε άτομα.

Όλο το νησί πέρναγε τότε από ‘κει. Ντόπιοι και παραθεριστές, με μπουφανάκια, με κουβέρτες, με μαξιλάρια, με όλα τα κομφόρ της γλυκιάς παρανομίας και τις συνεχείς απειλές του κυρίου Γιώργου του μηχανικού.


Γ. Η πρώτη επαφή με το cine Titania το 1969 και μια σειρά κυριακάτικοι χειμώνες ως το 1974. Τι θυμάμαι εκεί μέσα; Τα πιο απίθανα, τα πιο ασύλληπτα πράγματα, που έφταναν για να δώσουν στον Δαμιανό το προσωνύμιο «Φέσι». Πολεμικές ταινίες κυρίως, καουμπόικα και τη μεγάλη την ανεπανάληπτη …Hülya Koçyiğit στα Άπαντά της!
Το γεγονός ότι δίωρες ταινίες με το αλλεπάλληλο ψαλίδι έφταναν και μετά βίας πέρναγαν τη μια ώρα, δεν μας χάλαγε και πολύ, αφού το ζητούμενο ήταν τις περισσότερες φορές το σκότωμα της ώρας, ώσπου να πάει η ώρα 12 να χτυπήσουμε ένα διπλό μιλφέιγ μ’ ένα ποτήρι κατακόκκινη κίνα στη Ντάπια των Σπετσών και να τακτοποιήσουμε το θέμα των εφημερίδων της εβδομάδας στον κύριο Τσαπάρα.

Δ. Τα Σάββατα -όλα τα Σάββατα- της ίδιας χειμωνιάτικης εξαετίας στην μεγάλη ισόγεια αίθουσα του Κτιρίου Άλφα, τα έργα είχαν μια αθωότητα τέτοια που να πιάνουν θεατές από την Πρώτη Γυμνασίου ως την Ογδόη. Από κει στα βαθειά της μνήμης αντλώ την ταινία «La guerre des boutons».

Αναργύρειος...

Ε. Ο πολιτικός κινηματογράφος της Μεταπολίτευσης.

Όλος!

Υπήρξε χρήσιμος και στη σωστή ώρα.

Στο Ααβόρα, στο Αττικόν, στο Έλλη, στο Άστυ, στο Τριανόν και κυρίως στα Πειραιώτικα της πλατείας Δημοτικού Θεάτρου και του Πασαλιμανιού, ότι παίζει εκεί τριγύρω στην ...Α.β.ζού.π!

Στ. Η ταινία «Caravaggio» ένα καλοκαίρι στο Ανεμοθέατρο από την Κινηματογραφική Λέσχη «Μάτι», που έδειξε το δρόμο του σινεμά όταν το νησί είχε ξεχάσει!

Ζ. Αφιέρωμα στο φαγητό από την Κινηματογραφική Λέσχη Μυκόνου «cine Ματογιάννι».
Όταν η κάμερα βούτηξε στις κατσαρόλες.
Γενάρης και Φλεβάρης του 1999
Ένας κρύος και γλυκός συνάμα χειμώνας!

~~~~Πρόγραμμα:
-Η Μεγάλη βραδιά (Big night)
των Στάνλεϋ Τούτσι και Κάμπελ Σκοτ
-Οι χίλιες και μια συνταγές ενός ερωτευμένου μάγειρα
(A chef in love) της Νανα Τζωρτζάτσε,
-Φαΐ, ποτό, αρσενικό, θηλυκό
(Eat, drink, man, woman)
του Αγκ Λη.

Η. Το θερινό "cine Μαντώ", οι γλυκιές βραδιές με τη μπύρα και τα σουβλάκια στον κήπο.

Ο πανηγυρικός της ημέρας!

Το ότι η θάλασσα λίγο ως πολύ κάποτε τελειώνει -σαν μηχανή σαν κοιτίδα παραγωγής αγαθών- όσοι δεν κλείνουμε τα μάτια μας, το έχουμε καταλάβει.
Τελευταία έπεσα πάνω σ’ ένα ενημερωτικό για τα φιλμ που παρουσιάζονται στο Ecofilms Festival. Ανάμεσά τους κι ένα καμπανάκι που χτυπά για ένα από τα δημοφιλέστερα είδη ψαριών, τον μπακαλιάρο.
Νωπός, κατεψυγμένος, αλλά κυρίως παστός, επί αιώνες παρηγορεί τη γούλα των ανθρώπων. Τώρα η υπερκατανάλωση και οι σύγχρονες μέθοδοι αλιείας έκαναν το εγκληματικό θαύμα τους.
Αντιγράφω από το ενημερωτικό δελτίο της ταινίας «Ο τελευταίος μπακαλιάρος» της Δανέζας Dan Sall.

«...Τα τελευταία χρόνια, ο βακαλάος έχει αποδεκατιστεί απρόσεκτα.Οι παραδοσιακές, ευγενέστερες μέθοδοι αλιείας δεν μπορούν να ανταγωνιστούν με τα νέα «βιομηχανικά» αλιευτικά πλοία.
Η πάλη για την επιβίωση εμπλέκει παράλληλα χιλιάδες ψαράδες και ένα ψάρι που έχει ζήσει εκατομμύρια χρόνια.
Άραγε, τα παραδοσιακά αλιευτικά σκάφη θα περιοριστούν στα μουσεία, και ο βακαλάος στα ενυδρεία ή στις ιχθυοκαλλιέργειες;
Σύντομα θα φθάσουμε στο τέλος της ιστορίας χιλίων ετών του βακαλάου και του ψαρά. Μια απαίσια και παράλογη ιστορία όπου η λεγόμενη πρόοδος πήγε πάρα πολύ μακριά - και τώρα σκοτώνει και ένα μοναδικό είδος ψαριών και έναν παραδοσιακό τρόπο ζωής.Αυτό το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να εστιάσει και να ερμηνεύσει την πραγματικότητα του βακαλάου, με έναν τρόπο που μας κάνει να καταλάβουμε και να συμπαθήσουμε και τα ψάρια και τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν από τη φύση και μέσα σε αυτήν.Η άσπλαχνη, υπερβολική εκμετάλλευση και η θεωρητική έρευνα για τους νέους τύπους βακαλάων, καταστρέφουν τη βάση για μια ζωή συγγενή στον πολιτισμό μας και στον καθέναν μας...»

Θυμάμαι την εντύπωση που μου είχαν κάνει στην Ισπανία τα ειδικά μαγαζιά που πούλαγαν μπακαλιάρο. Θαρρείς πως ήταν κοσμηματοπωλεία. Δεκάδες οι τρόποι κοπής και συντήρησης. Πάμπολλες οι μέθοδοι παρασκευής. Αλλά και ειδικά εστιατόρια με αντικείμενο αποκλειστικά τον μπακαλιάρο. Πιάτα περίπλοκα κι άλλα απλά και εύγευστα. Κι ένα πλήθος κόσμου να λαχταρά μια θέση στον νόστιμο ήλιο της γκουρμέ Ανδαλουσίας.
Μ’ αρέσει πολύ ο παστός μπακαλιάρος. Πλακί συνήθως ή βραστός με σκορδαλιά, τεμαχισμένος επίσης με κουρκούτι στο τηγάνι. Μπακαλιαράκια σκορδαλιά.
Τα πιο γνωστά εκείνα στο αξέχαστο, αγαπημένο στα φοιτητικά μας χρόνια, υπόγειο της Πλάκας (σετάκι με Σαββόπουλο, Καλογιάννη, Φαραντούρη, Ζωγράφο, Αργύρη) στην Κυδαθηναίων.
Τα πιο αγαπημένα ...της μάνας, σωστά ξαλμυρισμένα, υπομονετικά ξεκοκαλισμένα. Παντός καιρού ...all time classic, με φήμη που ξεπερνά τα σκαλοπάτια του πατρικού μας σπιτιού. Λουκουμάδες!

Αλλά πιο πολύ λατρεύω τον φρέσκο μπακαλιάρο. Ψητό στο φούρνο με το λεμόνι, βραστό με τη λευκή του ψαχναδωτή σάρκα κι εκείνη την ιδιαίτερη γεύση που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Ήρθε η ώρα όμως να μοιραστώ με όσους επισκέπτονται ετούτο το μαγέρικο ένα μπακαλιάρο. Αύριο ...του Ευαγγελισμού, έχουμε κατάλυση ιχθύων.

Πήρα το πλακί της μάνας μου, το πάντρεψα με του Ivan Ottaviani τα κόλπα και λέω πως πήγα το πλακί ένα κλικ παραπέρα.
Πάμε λοιπόν!

Μπακαλιάρος πλακί
(με τα κόλπα του Ivan)

Ένας νωπός μπακαλιάρος
1 κεφάλι σκόρδο
3-4 μεγάλα κρεμμύδια
5-6 ώριμες ντομάτες
λίγα ντοματάκια μικρά
λίγα κλαδάκια μαϊντανό
ελαιόλαδο
αλάτι,

πιπέρι

Αποβραδίς φιλετάρουμε το ψάρι μας χησιμοποιώντας λεπτό καλοακονισμένο μαχαίρι με μακρυά λάμα. Στην αρχή χαράσσουμε με την άκρη του μαχαιριού τη ράχη του ψαριού αφήνοντας κατά κάποιον τρόπο έξω τα κόκαλα του ραχιαίου πτερύγιου (αυτό θα μας διευκολύνει στην πορεία). Χαράζουμε λίγο πριν το κεφάλι με φορά σβέρκος-κοιλιά, περνάμε το μαχαίρι μας παράλληλα με τη ραχοκοκαλιά και το σέρνουμε προς την ουρά, φροντίζοντας πάντα το μαχαίρι μας να «γλείφει» τη ραχοκοκαλιά ώστε να αποκολληθεί το φιλέτο ολόκληρο χωρίς να ξεχωρήσει στο σημείο της κοιλιάς. Γυρνάμε τον μπακαλιάρο από την άλλη πλευρά και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία.

Ανοίγουμε τα δυο φιλέτα μας σαν βιβλίο πάνω στον πάγκο και μ’ ένα ψαλίδι κόβουμε την ουρά, τα πτερύγια και αφαιρούμε τη ραχοκοκαλιά με την κεφαλή. Καθαρίζουμε με απορροφητικό χαρτί από τυχόν αίματα. Αλατίζουμε καλά καλά με χοντρό αλάτι, πιπερώνουμε, λαδώνουμε, κουκκίζουμε με δεντρολίβανο και ρίγανη, απλώνουμε σε όλη την επιφάνεια ψιλοκομμένα τρία δόντια σκόρδο και ξανακλείνουμε τα φιλέτα. Τυλήγουμε το ψάρι μας με διαφανή μεμβράνη και το βάζουμε στο ψυγείο.
Την επομένη ανάβουμε τον ξυλόφουρνο και τροφοδοτώντας τον λίγα λίγα ξύλα τον αφήνουμε να κάψει καλά.

Εντωμεταξύ καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε ροδέλες, το υπόλοιπο σκόρδο χοντροκομμένο, ψιλοκομμένο τον μαϊντανό και τις ντομάτες χοντροκομμένες.

Ξετυλήγουμε το ψάρι, το ανοίγουμε, κουκκίζουμε λίγο μαϊντανό και το δένουμε με σπάγγο.

Λαδώνουμε τη γάστρα μας, απλώνουμε τα κρεμμύδια ώστε να αποτελέσουν υπόστρωμα και πάνω τους ακουμπάμε τον μπακαλιάρο.

Σκορπάμε σε όλη τη γάστρα την ντομάτα, τα ντοματάκια και το σκόρδο, αλατίζουμε, πιπερώνουμε, λαδώνουμε λίγο ακόμα, σκεπάζουμε τη γάστρα και ψήνουμε για περίπου μισή ώρα.

Βγάζουμε τη γάστρα έξω, τσεκάρουμε το ψήσιμο, γυρνάμε το ψάρι από την άλλη πλευρά, το καταβρέχουμε με τα ζουμιά του και ξαναβάζουμε στο φούρνο με το καπάκι ανοιχτό. Ανάλογα με τη δύναμη που έχει ο φούρνος μας, σε περίπου δέκα ακόμα λεπτά το ψάρι είναι έτοιμο.
Στο σερβίρισμα, αφαιρούμε κόβοντας με ψαλίδι τον σπάγγο, κόβουμε μερίδες και συντροφεύουμε με μικρές πατατούλες που έχουμε πλύνει καλά καλά και τις ψήνουμε με το φύλλο τους τυληγμένες σε αλουμινόχαρτο χωμένες στη χόβολη του ξυλόφουρνου.

Και τώρα που φτάνουμε σιγά-σιγά στο τέλος να επαναφέρουμε τον προβληματισμό μας στην αρχή του κειμένου.
Για ένα λόγο μ’ αρέσει η νηστεία, όσο κι αν δεν την πετυχαίνω στο πιάτο. Γι αυτό ακριβώς το μήνυμα ισορροπίας που φέρνει στον κόσμο. Μια ισορροπία που επιτρέπει στα ζωντανά ν’ ανασάνουν από την επιθετικότητα του κύριου εχθρού τους που είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Αν δεν ήταν η νηστεία σίγουρα «ο Βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει» δεν θα είχε αντικείμενο. Θα είχαμε φάει τ’ αρνάκια από γεννησιμιού τους. Στο τηγάνι με το λεμόνι…
Και τα ψάρια το ίδιο, τώρα που σιγά-σιγά γιαλώνουν, μεταφέροντας από σκοτεινούς βυθούς κι αγριεμένα πελάγη στα πτερύγιά τους την ελπίδα της Άνοιξης. Θα ερωτευτούν και σε λίγο θ’ αφήσουν δισεκατομμύρια αβγά στις ακτές και στους βυθούς. Όσα προλάβουν. Λίγο αργότερα κάποια άλλα θα καταλήξουν «ψαρωμένα», γόνος, στα πιάτα των ασεβών.
Στους ασεβείς της παγκόσμιας κοινότητας, που καταναλώνουν δίχως μέτρο, που αλιεύουν ασυλόϊστα, είναι καιρός να επιβάλουμε νέους κανόνες. Εκείνοι που όρισαν, από γενέσεώς τους, οι ορθοδοξίες των θρησκειών του κόσμου δεν φτάνουν πια. Μια νέα κατάσταση έχει διαμορφωθεί και κάθε μέρα που ξημερώνει είναι και πιο φτωχό το τραπέζι του κόσμου.

Και τώρα σας καλώ όλους μαζί να αναφωνήσουμε:
-Ζήτω η 25η Μαρτίου!
-…Ζήτω!
-Ζήτωσαν οι μπακαλιάροι του Ευαγγελισμού!
-…Ζήτω!

Ανθρώπινο κρέας μυρίζει...

Το θέμα βέβαια δεν το ξέρω στις λεπτομέρειές του, αλλά μπορώ εύκολα να γράψω χίλιες λέξεις και να μην πέσω έξω ούτε κατ’ ελάχιστο.
Είναι γιατί –ας μου επιτραπεί να παραφράσω τον ποιητή- όταν ακούω Μ ε γ ά λ α Έ ρ γ α Α ν ά π τ υ ξ η ς στα μικρά μας νησιά εδώ γύρω, ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει!
Τόλμησαν κάποιοι πολίτες της Νάξου να διαφωνήσουν με ένα μεγάλο έργο που φέρει τον τίτλο Νέο Λιμάνι Νάξου. Πρόσέφυγαν προς τούτο στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με σκοπό την ακύρωσή του. Αυτόν τον δρόμο τους δείχνει πάντα η «συντεταγμένη πολιτεία».
Τί το πιο καθαρό, τί το πιο έντιμο; Στα ίσια κάποιοι πολίτες χάριν και των οποίων γίνεται ένα έργο, απλά διαφωνούν. Το θέλουν σε μια άλλη κλίμακα, σε πιο ανθρώπινα μέτρα βρε αδερφέ και βάζουν γι αυτό το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη.
Τί ακολουθεί; Ένα όνειρο που το ‘χουμε ξαναδεί. Στη Μύκονο, στην Τήνο, στη Μήλο, στην Πάρο, στη Σύρα. Ένα κακό όνειρο...
Μια «εκστρατεία διαπόμπευσης από εμφανείς και αφανείς φορείς και πολίτες, [...]απόπειρες εκφοβισμού (έκδοση ονομαστικών ανακοινώσεων, προτροπή σε προπηλακισμούς, υπονόμευση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων κλπ.) εναντίον των συγκεκριμένων πολιτών, που άσκησαν αναφαίρετα δικαιώματα τους» (σύμφωνα με ανακοίνωση της Συνκυκλαδικής Πρωτοβουλίας).
Η ίδια πάντα επωδός, η ίδια κατηγορία:
«Θα χαθούν τα λεφτά».
Ε, και;
Το ‘χουμε ζήσει, το ξέρουμε πια.
Το παιχνίδι της δημοκρατίας δεν παίζεται με καθαρούς όρους.
Φτάνουμε στις μικρές κοινωνίες να μιλάμε εν έτει 2007 για τα αυτονόητα. Για όλα εκείνα που ως να προκύψει θέμα στην πόρτα μας θεωρούσαμε κεκτημένα.
Το δικαίωμα των πολλών (είτε φορέων, είτε πολιτών) είναι κατοχυρωμένο. Το δικαίωμα των λίγων είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση. Λες και ήρθαν από τον Άρη. Λες και είναι πολίτες άλλου τόπου.

Εμείς θα είμαστε πάντα με τους πολίτες αυτού του άλλου τόπου.
Αυτούς που δεν αδιαφορούν, που πονάνε τον τόπο τους.
Αυτούς που είναι πάντα έτοιμοι να φυλάττουν ουσιαστικές Θερμοπύλες στη ζωή τους.
Αυτούς που τολμούν «μπρος στο χαμό στον χαλασμό» και πληρώνουν το τίμημα της αυτογνωσίας τους.

~~~~~~~~~

Υ.Γ. Γράφαμε μόλις πριν από έναν χρόνο:

"Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος. Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους".

Απλά επιβεβαιωνόμαστε. Είμαστε άλλωστε κομμάτι αυτής της αλυσίδας που ενώνει τα νησιά μας, που κουβαλούν τα ίδια προβλήματα, κι έχουν τους ίδιους "βαρβάρους" και τους ίδιους Εφιάλτες απέναντί τους.

~~~~~~~~

Η Ανακοίνωση της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Νάξου περιέχει και τούτο το εύγλωττο απόσπασμα:

"...Εδώ στη Νάξο, η συκοφάντηση κατά ατόμων και συλλογικοτήτων που αντιστέκονται είναι μια διαμορφωμένη πραγματικότητα εδώ και χρόνια. Οι τελευταίες εξελίξεις όμως έχουν πάρει μια τροπή άκρως ανησυχητική για τον πολιτισμό, το ήθος και την πολιτική που πριμοδοτούν οι αρχές. Έτσι η αρχή έγινε σε επίσημη σύσκεψη που συγκάλεσε ο δήμαρχος με τους φορείς πριν ένα μήνα περίπου όπου οι πρόεδροι του Εμπορικού και του Επισιτιστικού Συλλόγου πρωτοστάτησαν σε απειλές και απαίτησαν την απομόνωση των διαφωνούντων, τόνισαν ότι πρέπει να εντοπιστούν οι αδυναμίες τους και να τους χτυπήσουν σ’ αυτές. Το έδαφος είχε πλέον στρωθεί. Με πρωταγωνιστές αντιδημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και τα τσιράκια τους και μέσα από την τουριστική επιτροπή του δήμου προτάθηκε η δημιουργία λίστας προγραφών που θα αναρτηθεί μάλιστα σε διάφορα σημεία της πόλης ώστε να εξοβελιστούν οι αντιρρησίες στο πυρ το εξώτερο, να στιγματιστούν τα μαγαζιά τους και να μποϋκοταριστούν επαγγελματικά..."

"Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος"... στα Γκουαντανάμο των Κυκλάδων!

Το εαρινό πήγαιν’- έλα των υδραυλικών.

Ο Μήτσος ήτανε ο δεύτερος -κατά το εαρινό πήγαιν’ έλα των υδραυλικών- που έμπαινε στο μπάνιο της Χαρούλας. Και να πεις πως έγινε τίποτα; Τζίφος! Μουζωμένος μπήκε, μουζωμένος βγήκε. Κι έκανε και το μπάνιο χάλια.
Ο πρώτος τουλάχιστον ήτανε πιο διακριτικός. Είπε δεν αγγίζω εγώ, έχω γυναίκα, έχω παιδάκια, δεν είμαι για ν’ ανοίγω μερεμέτια πασχαλιάτικο. Κι έφυγε, σαν ξέγνοιαστος καβαλάρης. Ωραίος ο Ντίνος! Άκου δεν αγγίζει! Και τί ήρθε να κάνει δηλαδή; Υδραυλικό ζήτησε η Χαρούλα. Δεν ήξερε πως πρέπει να ψάξει και στο Ληξιαρχείο για άγαμο υδραυλικό να της σφίξει το ρακόρ.
Στον τρίτο, είδε κι απόειδε. Του μίλησε στα ίσια. Στο τηλέφωνο βέβαια, γιατί μούρη με μούρη δεν θα ‘βρισκε πάλι το θάρρος.

-Έχω κουραστεί με το σινάφι σας. Χωρίς παρεξήγηση, άχρηστοι. Πήρα τον Ντίνο ...τζίφος, πήρα τον Μήτσο ...μια απ’ τα ίδια. Την αλφα-βήτα της υδραυλικής την έμαθα, αλλά από ουσία τίποτα. Αρχίζουν μια δουλειά και δεν ξέρουν πως να την τελειώσουν. Μόνο λόγια. Αν ζούσε ο άντρας μου τουλάχιστον...
-Αν μπορούμε κάτι να κάνουμε για να βοηθήσουμε εμείς θα το κάνουμε να είστε σίγουρη, είπε ο Βαγγέλης, που δεν του καλάρεσε η αμφισβήτηση των ικανοτήτων του σιναφιού του.
-Ελάτε κι έχω ανάψει...
Ίσα που τ’ άκουσε αυτό καθώς κατέβαζε το ακουστικό, ο Βαγγέλης, ο «Σώμα μου πλασμένο από πηλό», παρατσούκλι κτηθέν από το άσμα που συνήθιζε να τραγουδά κάθε που έβλεπε απ’ την οικοδομή να περνά θηλυκό στο δρόμο. Σώμα μου... φωνή για ωδείο!
Αν είχε προλάβει ωστόσο τη συνέχεια της κουβέντας της Χαρούλας θα άκουγε τούτο:
-...τον φούρνο, να ψήσω αρνάκι μπούτι.
Όταν ξανάβαλε σαστισμένος το ακουστικό στ’ αυτί μόνο μια λέξη έπιασε κι ήταν σειρά του τώρα ν’ ανάψει: «...μπούτι»!
-Έρχομαι, είπε, και στο φτερό χάθηκε βγαίνοντας από την πίσω πόρτα του εργαστηριού του κι ο παραγυιός θα ορκιζόνταν πως τον άκουσε να λέει:
-Ετούτη τη φορά δεν θα μου γλυτώσει!
Όταν χτύπησε το κουδούνι, η Χαρούλα απόσωνε μια γαβάθα γιαούρτι με φράουλες, η σκέψη της ταξίδευε σε ανθισμένα ανοιξιάτικα χωράφια ...μαργαρίτες, παπαρούνες, ενώ ξεφύλλιζε μάλλον βαριεστημένα ένα περιοδικό μαγειρικής με αφιέρωμα στα Πασχαλιανά: μαγειρίτσα, αρνήσιο πατσαδάκι και χορδιά, τσουρέκια, κόκκινα αβγά, κουλούρες...
Με το που μπήκε στο χωλ, ο Βαγγέλης, κρέμασε το μπουφάν στην πρόκα που κρέμονταν το κάντρο του μακαρίτη. Να μη βλέπει σκέφτηκε... Κύτταξε τη σπιτονοικοκυρά με νόημα. Εκείνη σα να κατάλαβε (έτσι του φάνηκε), τον πήγε κατευθείαν στο μπάνιο. Αλλά κι εκείνος κατάλαβε. Έκλεισε την πόρτα κι άρχισε να γδύνεται. Φόραγε μια από κείνες τις φαρδιές σαλοπέτες και τίποτ’ άλλο παρά σώβρακο-φανέλλα από μέσα. Ετοιμάστηκε να μπει για ένα καλό ντουζ όταν είδε το ρακόρ να στάζει. Το κύτταξε με προσοχή, μ’ εκείνη την παροιμιώδη επαγγελματική του διαστροφή. Ο κάβουρας στον εργαλειοφορέα ήταν η επόμενη σκέψη του πριν τη θυμηθεί, μέσα στη σύγχισή της, να του μιλάει για το ...ρακόρ. Κάτι δεν του πήγαινε καλά. Κάτι άρχισε να μη δένει.
Άρχισε να ντύνεται. Τουλάχιστον να γλυτώσει την ξεφτύλα, σκέφτηκε. Στο φινάλε, ας κάνει η χήρα την πρώτη κίνηση. Γιατί άμα πιαστεί ο Βάγγος σαν τον χάνο, άντε να βρει άκρη για ξαγκίστρωμα.
Κύτταξε πάλι το ρακόρ. Είχανε δίκιο που δεν το πιάνανε οι συνάδελφοι. Ετοιμόροπα πράματα, λίγο να σε ξεγελάσει, λίγο σφίξιμο παραπάνω κι ανοίγανε δουλειές. Τότε ναι ίσως και να χρειαζόταν ξήλωμα το σύστημα και θα μίλαγε το κομπρεσέρ.

Αλλά ...πασχαλιάτικο, ποιος τη γαμεί τη κυρία και το ρακόρ της;
Βγήκε, την βρήκε στην κουζίνα να στύβει λεμόνια στις πατάτες.
-Θα τρίψω και φρέσκια μυρωδάτη ρίγανη, του λέει και θα τ’ αφήσω να σιγοψηθεί ως το βράδυ. Κόπιασε απόψε μετά την Ανάσταση. Δεν κάνω μαγειρίτσα φέτος, ούτε αντεράκια τυληχτά χορδιά, ...μια γυναίκα μονάχη δεν αξίζει ο κόπος. Όμως σαν έρθεις...
-Δεν ξέρω! Από βδομάδα, ίσως, που θα ‘ρθω για το μπάνιο... Από βδομάδα ναι... Και βλέπουμε! Α, και να σου πω, βολεύομαι και με αβγά τηγανητά εγώ!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1:
Άργησε λίγο να ψηθεί το φαγάκι των πέντε λέξεων και μάζεψα προσκλήσεις από καλό κόσμο. Τελειώσαμε χτες λοιπόν το διήμερο του κρασιού και να 'μαι που δηλώνω παρουσία. Τρια σε ένα και δεκαπέντε οι λέξεις εντέλει.

Κλέβω; Μάλλον!

Έλαβα υλικά:

βήτα - πρόκα - φαρδιές - κάβουρας –γλυτώσει από: Λουΐζα.

αμφισβήτηση, μαγειρίτσα, παπαρούνες, παιδάκια, φράουλες από: Καθημερινή τρέλλα,

γαβάθα – εαρινό – καβαλάρης – ωδείο - ξαγγίστρωμα, από: Άσπα.

Με τις υγείες σας κορίτσια!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2.

Οι δικές μου λέξεις που δίνω είναι:

παιδιά είχε διάολος γαμούσε δουλειά

και καλώ σε συμπόσιο τους:

alzap

πεφταστέρι

κορμοράνος

ζέπος

ανάδελφος

Τι εστί έρως;

Μια τρέλλα!
Αυτό ακριβώς είναι ο ΕΡ.Ο.Σ.
Ξεκινάει από την αγάπη για το κρασί.
Από την ανάγκη να ζήσει το αμπέλι στη Μύκονο.
Να πιάσουμε πάλι το νήμα από κει που κόπηκε, όταν οι πατεράδες κι οι παπούδες μας το 'κοψαν με την τελευταία αξινιά:
-όταν προς στιγμήν οι Σειρήνες τραγούδησαν το γλυκό τραγούδι της ανάπτυξης,
-όταν τα ρολόγια σήμαναν ώρα τουρισμός,
-όταν η καρδιά μας μέθυσε προσώρας με άλλα...

Αλλά γι αυτά και γι άλλα έχουμε πολλά να πούμε στην πορεία.

Η πρόσκληση του Ερασιτεχνικου Οινοελαιουργικού Σύνδεσμου Μυκόνου είναι ανοιχτή σε όλους όσους αγαπούν το κρασί.

~~~~~~~~~~

Σημείωση: Για τον Δημήτρη Γεώργα και τα κρασιά του, έχουμε κάνει μια μικρή αναφορά. Τελευταία έγραψε κι ο Αθήναιος δυο λόγια.

Ξηρασία

Εσύ, Μιχάλη Κατσαρέ, καλά τα 'λεγες και στην ώρα τους, που πα' να πει εγκαίρως!

"…πάρτε νερό μαζί σας, το μέλλον μας
έχει πολύ ξηρασία…
Τώρα μέσα από κροκάλες, βράχους,
περνάει το αναγκαίο μονοπάτι της
επανάστασης, που πρέπει να είναι διαρκής
κι όχι μόνιμη, γιατί δημιουργεί μόνιμους υπαλλήλους,
εξαπτέρυγα, παρελάσεις, εφέτες, δικαστές…
αρχιεπισκόπους και ένα σωρό αρσενοκοίτες
που σοδομούν και βυσσοδομούν πάνω στο σώμα της."

Ένας δικός μας άνθρωπος στο διαδίκτυο

Τον γνώρισα μέσα από τα βιβλία που είχε εκδόσει στην "Τροχαλία" του Γρηγόρη Τρουφάκου:

- το πρώτο και το δεύτερο "Μαγειρικόν",

- το "Μην πληρώσετε, είναι όλα δικά μου".

Πάνε δέκα χρόνια από τότε. Λίγο αργότερα θα τον δω στην τηλεόραση να μιλάει μ' ένα λόγο εξαιρετικά πειστικό για την χαρά της μαγειρικής και για τα πλεονεκτήματα μιας φιλοσοφίας που συμπυκνωνόταν στις λέξεις Slow Food. Για την απόλαυση δηλαδή της μαγειρικής διαδικασίας, την αναζήτηση των σωστών υλικών, την ανάδειξη τοπικών προϊόντων, την απάντηση στο βιομηχανικό και τυποποιημένο πιάτο. Ύστερα μας κάρφωσε όλους, στην κουζίνα ...οικογενειακώς, ξετρομάζοντας τους νεοέλληνες, απομυθοποιώντας στην ουσία το άχθος της καθημερινότητας στο μαγείρεμα. Γίναμε όλοι μαγείρια, μ' ένα τηγάνι, ένα κατσαρολάκι, ένα ταψάκι, ένα μαχαίρι του σεφ.

Σιγά σιγά απέκτησε μια σχέση με το γυαλί σχεδόν ερωτική. Έγραφε καλά εκεί, είχε και την έμφυτη χάρη της ευγένειας, το τηλεοπτικό κοινό τον αγάπησε σαν παρουσία, τον ένοιωσε δικό του. Στις εκπομπές του σπάνια μαγειρεύει. Κι όμως φιγουράρει χρόνια τώρα σαν ο πρώτος σε ακροαματικότητα παραγωγός μαγειρικών εκπομπών. Κι αν οι ακροαματικότητες δεν μετράνε, μετράει η αγάπη του κόσμου, όπως εκδηλώνεται στην καθημερινότητά του, αφού πια ο Ηλίας Μαμαλάκης είναι ο δικός μας άνθρωπος.

Αφορμή για να γράψω αυτά τα λίγα λόγια, είναι η ιστοσελίδα του η οποία ανέβηκε πριν λίγες μέρες.

Ο Μαμαλάκης διαβαίνει το κατώφλι του Διαδικτύου, ίσως τελευταίος απ' όλους τους συναδέλφους του, προσθέτωντας και το δικό του ηλεκτρονικό λιθαράκι στην υπόθεση της μαγειρικής.

Φρέσκο ακόμα και υπό κατασκευήν, ωστόσο η αρχή έγινε, με συνταγές τακτοποιημένες, άλλες από τα ταξίδια κι άλλες από τα βιβλία του, φωτογραφικό υλικό, κάποια λίγα άρθρα και διάφορα νέα.

Περιμένουμε μια καλή συνέχεια, ήδη, το ξέρει κι ο φίλος Ηλίας, η ζήτηση είναι μεγάλη για τις συνταγές που έχει καταγράψει απ' όλη την Ελλάδα κυρίως, αλλά και εκείνες του εξωτερικού. Οι δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία στον δημιουργό, αλλά και στον μελετητή ή τον απλό χρήστη του διαδικτύου, είναι μεγάλες. Τελευταία μάλιστα είναι και πολλές. Θα θέλαμε λοιπόν να δούμε στην πορεία την εξέλιξη της ιστοσελίδας σ' ένα σύγχρονο εργαλείο όπου ο λόγος θα συνυπάρχει με ήχο(ήδη έχει ηχογραφημένες πάνω από 2500 συνταγές στο ραδιόφωνο) και video-εικόνα με επιλεγμένα αποσπάσματα από τις εκπομπές του.

Για κάθε ενδιαφερόμενο η ιστοσελίδα είναι στη διεύθυνση: http://www.eliasmamalakis.gr

.

.

Στιγμές Αποκάλυψης

"... και ο δεύτερος άγγελος εσάλπισε, και ως όρος μέγα πυρί καιόμενον εβλήθη εις την θάλασσαν' και εγένετο το τρίτον της θαλάσσης αίμα, και απέθανε το τρίτον των κτισμάτων των εν τη θαλάσση, τα έχοντα ψυχάς, και το τρίτον των πλοίων διεφθάρησαν..." (1)

Α, να μου χαθείτε παλιόψαρα...
Με κολάζετε!

Θα σας πιάσω να σας δείρω, μαχαίρι μαυρομάνικο στην κοιλιά σας θα μπήξω, με τ' άντερά σας θα ταΐσω τ' άλλα ψάρια, τα σπάραχνά σας στον πελεκάνο θα ρίξω, στο αλεύρι θα σας πνίξω, πριν σας κάψω μες στο λάδι και σας ψήσω στο τηγάνι ...

καθώς
"...ανεβαίνει από τη θάλασσα ένα θηρίο που 'χε δέκα κέρατα κι εφτά κεφάλια και δέκα στέμματα είχε στο κάθε του κέρατο και στο κάθε του κεφάλι τ' όνομα μιας βλαστήμιας..." (2)
όπως:

-κουτί της Πανδώρας
-βιβλίο της Ιστορίας
-Μαρία η άσχημη
-Προμηθέα η έξυπνη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
-συνταγές της Βέφας και της Αλεξίας Αλεξιάδη
-μπακαλιάρος του Ευαγγελισμού, Σαρακοστιανά και άλλα νηστίσιμα
-αρνί στη σούβλα, οβελίας, τσουρέκια, κόκκινα αβγά
-Παρλιάρος, Μπαρμπαρίγου, Παπανδρέου, Δρίτσας, Λόη
-Λαμπερό μακιγιάζ, κομμωτήριο, γυμναστήριο, δίαιτα
-Ακρόπολις Χρηματιστηριακή και Νόμος Πλαίσιο

Το σύνολο δέκα βλαστήμιες ικανές να στείλουν αυτό το αμαρτωλό μπλογκ στην Κόλαση μια ώρα αρχύτερα!

Σιχτίρ παλιο μπαρμπούνια...

~~~~~~~~~

Σημειώσεις: 1. Αποκάλυψη του Ιωάννη

.....................2. Αποκάλυψη του Ιωάννη (μορφή στα Ελληνικά, Οδυσέας Ελύτης, ύψιλον/βιβλία)

Η άλωση της Σύρου

Στις τρεις του Μάρτη από φέτος και κάθε χρόνο, θα εορτάζεται η Άλωση της πόλης του Μάρκου.
Την αποφράδα αυτή μέρα γίναμε ...κώλος λέμε!

"Για σένα ρούσα και ξανθιά,
τρελαιν'του κόσμου τα παιδιά,
...για σένανε, για σένανε,
κατηγορούν και μένανε.
Και με φωνάζουνε τρελό,
γιατί για σένα τραγουδώ... "

Το σημαίνον της αφισοκόλησης... Σηματάκι του ΚΚΕ αυτοκόλητο, υπογραμμίζει τα ματόκλαδα, αντιπαρατίθεται την κάρα του Αγίου Ιερομάρτυρος Αειθαλά...

'Ολα λάμπουν!

"Σαν τα λούλουδα του κάμπου...

μου ραγίζουν την καρδούλα βρε...."

Οδός Μελίνας Μερκούρη, δυο Στέλλες στην ίδια πόλη...

Εγκατάληψη και αναρχία... Στέλλα μου!

"Αλεξαντριανή μου γλάστρα με τα λούλουδά σου τ΄άσπρα

Αλεξαντριανέ μου αγέρα που φυσάς νύχτα και μέρα

Αλεξαντριανή μικρή μου η ζωή μου κι η ψυχή μου

Αλεξαντριανή φελάχα αχ την ομορφιά σου να'χα..."

Και ξεραΐλα καλή μου, πολλή ξεραΐλα... Και ποιος είπε πως:

"θα 'ρχόντουσαν πελάτες μου κορίτσια να 'χουν τρέλες

κι ο Βίλι Φριτς θα σκάρωνε αφράτους αργιλέδες

Η Γκρέτα Γκάρμπο μάγκα μου θ' ανάβει το τσιμπούκι

κι ο Ζακ Κιεπούρα στη γωνιά θα παίζει το μπουζούκι

ο Τζίμι Λόντος για νταής θα κάθεται στις τσίλιες

κι η Λίλιαν η Χάρβει θα διώχνει τις μπασκίνες..."

"Άιντε, από κάτω από (την αφίσα)(sic)

άιντε, κάθονται δυο πιτσιρίκια

Άιντε, και φουμάρουνε τσιγάρο

άιντε, το ‘να πόδι απάνω στ'άλλο

Άιντε, από κάτω από τη μολόχα

βρε, είχαν το τσαρδί τους πρώτα

Βρε άιντε, είχαν και για παρεούλα

Βρε άιντε, μια μελαχροινή μικρούλα

Άιντε, πούντο-νάτο, βρε, πούντο-νάτο

βρε, στην αμυγδαλιά από κάτω

Βρε άιντε, και μαζεύουν αμυγδαλάκια

βρε, με τα δυο τους τα χεράκια"

Κι επειδή, ας μην ξεχνιώμαστε, είμαστε ένα blog αφιερωμένο εις την γαστρονομίαν... Ιδού και η γαστρονομική μας πινελιά:

"Είσ' αφράτη σα φραντζόλα
σαν το χάσικο ψωμάκι

όποιος σε κοιτάζει εσένα
τόνε ζώνουν οι καΰμοί
Αχ βρε κοπελλίτσα μου
όπου παω σε γυρεύω
άσπρη φραντζολίτσα μου
μέρα νύχτα σε ζητώ
Σαν κοιμούμαι βρε μικρό μου
στη γλυκειά σου την ποδιά
θέλω πάλι στο πλευρό μου
να σε νοιώσω μια βραδυά
Άσπρη κάτασπρη κοπέλλα
τον καημό σου δε βαστώ
μες στο σπίτι ξαναέλα
έλα και δεν νταγιαντώ".

Στις 3 του Μάρτη ήμουν κι εγώ εκεί (στη Σύρα). Ο Μάρκος Βαμβακάρης δεν ήταν εκεί.
Είδα τη Στέλλα (στις αφίσες) και πήγα για ύπνο απ' τις εννιά.
Τέτοια πίκρα!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Συμπλήρωμα για κείνους που φωνάζουν απ' τη γαλαρία "κι άλλο κι άλλο!" (βλ. Μάνος Τσιλιμίδης "ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ. Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΓΚΑΣ. Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ". Εκδόσεις "Κάκτος" ):

"...Πηγαίναμε καμιά φορά και στη Μύκονο, στο «Σαλί-Μπαγλί» -μια ταβέρνα που σερβίριζε καραβίδες, κεφτέδες, πατάτες τηγανιτές και είχε πάντα ουζάκι, κρασί και παγωμένες μπύρες. Έψηνε ο Μάρκος τον ταβερνιάρη κι αυτός μας άφηνε και καθόμαστε σε μια γωνιά περιμένοντας να ξεμπουκάρουν οι εφοπλιστές και οι λεφτάδες από τα καΐκια και τα πλεούμενα, να έρθουν στην ταβέρνα να φάνε, να πιούνε και στο τέλος να μας παραγγείλουν να τους παίξουμε μουσική. Η Μύκονος ήταν πολύ χλιδάτη τότε, σήκωνε μόνο τους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους κι αυτούς που είχανε τα χρυσοχοεία. Δεν ήταν, όπως κατάντησε τώρα, νησί για τους πολλούς. Τότε έβρισκες τα βράδια της Παρασκευής -ακόμα και το χειμώνα- τουλάχιστον πενήντα πανάκριβα κότερα αραγμένα στο λιμάνι. Και όλοι, -ιδιοκτήτες, φιλοξενούμενοι και πληρώματα- τρώγανε στο «Σαλί-Μπαγλί». Και στο ξεφάντωμά τους, καλούσανε τον Μάρκο να τους τραγουδήσει. Και ξηγιόντουσαν γενναιόδωρα τη χαρτούρα τους.

Στο κάθε νησί μέναμε αρκετές μέρες. Τις πρώτες πηγαίναμε αρκετά καλά, μετά όμως το θέμα χάλαγε και σταματούσε να έρχεται κόσμος να μας δει, μέναμε ρέστοι και πέφταμε στη λούμπα –διότι ή του ύψους ή του βάθους είναι η δουλειά του μουσικού. Ο πατέρας μου έπρεπε να μας ζήσει όλους εμάς και παράλληλα να βρει λεφτά να βάλει δόντια για να κλείσουν τα κενά στο στόμα του και να πάει λίγες μέρες στης Ικαρίας τα λουτρά μήπως και οι πηγές του ισιώσουν τα χέρια.

Από τα μαγαζιά πληρωνόμασταν ένα μηδαμινό ποσό ή μας δίνανε μια μακαρονάδα και την τρώγαμε. Τις πιο πολλές φορές έπρεπε να μας αρκεί η τιμή που μας κάνανε να μας αφήσουν να παίξουμε για τους πελάτες τους και να μαζέψουμε τη χαρτούρα. Οι ταβερνιάρηδες βγάζανε πολλά απ’ τα κρασιά και τις μπύρες. Ο Μάρκος τους γέμιζε τις καρέκλες, αλλά εκείνοι δεν του το αναγνωρίζανε όπως έπρεπε και δεν του δίνανε το ανάλογο πριμ.

Μόλις όμως πάταγε ο Μάρκος το πόδι του στη Σύρα, γινότανε χαμός. Με το που κατέβαινε απ’ το καΐκι, τον παραλάμβανε ένας αδελφικός του φίλος –ο Αρτέμης ο νερουλάς με το γάιδαρο και τη σούστα του. Η Σύρα είναι βράχος, ο Αρτέμης φόρτωνε με νερό το κάρο και ο γάιδαρος το ανέβαζε ως την κορφή. Είχε πάντοτε κι ένα γραμμόφωνο μαζί του ο Αρτέμης –σα να λέμε: Κάρο με στερεοφωνικό. Πούλαγε πόρτα-πόρτα το νερό και κάθε τόσο ξανακούρδιζε το γραμμόφωνο και έβαζε συνέχεια τον ίδιο δίσκο απ’ την αρχή:

«…Σκύλα μ’ έκανες και λιώνω

μες στη σκοτεινιά με πόνο.

Σκύλα μ’ έκανες ρεζίλι

στον πασά και στο βεζίρη.

Σκύλα μ’ έκανες κομμάτια

με τα δυό σου μαύρα μάτια…»

-είχε ψύχωση μ’ αυτό τραγούδι του Μάρκου. Το άκουγε, το ξανάκουγε, μερακλωνόταν στο απροχώρητο, παράταγε τα νερά και τα κανάτια και χόρευε ζεϊμπέκικο μπροστά στων νοικοκυραίων τις πόρτες.

[...]και στο τέλος μας δίνανε καφάσια με σταφύλια και με μήλα, τελάρα με αυγά, τσουβάλια με πατάτες, κεφάλια τυριά, ντομάτες, σακιά με πεπόνια, καρπούζια, σύκα ξερά, κουτιά με κυνηγόσκυλα, κλουβιά με γαλιάντρες, με λούγαρα, με φανέτα και καρδερινοκάναρα –μας φορτώνανε δώρα.

...

Σίγουρα η γαλιάντρα Στέλλα δεν πληρώθηκε με ζαρζαβατικά, ούτε με λούγαρα, ούτε...