Για το sushi του μέλλοντός μας

Αγαπητοί επισκέπτες και αναγνώστες του καρβουνομπλόγκ.
Θεωρούμε δεδομένη την οικολογική αλλά και τη γαστρονομική σας ευαισθησία.

Η αλλαγή του κλίματος της γης τείνει να πλήξει και τη γαστριμαργία μας.

Από φυσικού τους ψάρια νερόβραστα. Μπλιαχ! Κι ούτε κλαράκι σέλινο δηλαδή για συντροφία.

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Κινδυνεύει το σούσι μας!
Η Greenpeace χρόνια τώρα παλεύει για να μας ευαισθητοποιήσει. Τελευταία διοργάνωσε μια εικονική έκθεση στο πλαίσιο του διαγωνισμού Υοung Creatives, η οποία κάνει ήδη τον γύρο του κόσμου μέσω διαδικτύου με σκοπό να ξυπνήσει μέσα μας το ενδιαφέρον για το αύριο του πλανήτη.
Στόχος η αφύπνηση όσων συνειδήσεων παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις δεν αντιλαμβάνονται πως το αύριο είναι μόλις ...αύριο.

Εκτός κι αν μας αρέσει η εικόνα του Εσκιμώου που ψαρεύει, πλάνης κι έρημος ...στην έρημο ή δεν μας λέει τίποτα η φράση:

There will be nothing to role if you don't play your role!

Για ό,τι μας ξημερώνει υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν τίποτ’ άλλο δεν μας αγγίζει, ας σκεφτούμε τουλάχιστον την κοιλιά μας.
Τη λατρεμένη μας κοιλιά και το σούσι του μέλλοντός μας!

Για ένα αμφίψωμο αδειανό, για ένα χέλι...

"Είναι η ψυχή μου συχνά ένα σοκάκι στη Μύκονο…"
Νίκος Εγγονόπουλος,
Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής

Στην αριθμητική της γεύσης, η υπόθεση ότι κάποια πράγματα δεν είναι σταθερά και δεδομένα, μπορεί να σε οδηγήσει στα καλύτερα πάντα ταξίδια αναζήτησης αγνώστων συνθέσεων (που για πολλούς ίσως είναι ήδη γνωστές).

Ζητείται η λύση γαστρο-μαθηματικού προβλήματος με τις εξής προδιαγραφές:
«Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δυο φέτες ψωμί, καπνιστό χέλι φιλεταρισμένο και αναζητούμε τους αγνώστους χ,ψ,… που θα φτιάξουν το τέλειο σάντουιτς. Δεν ψάχνουμε κάτι έτοιμο και δοκιμασμένο. Απλά έχουμε μπει στη δοκιμασία σύνθεσης αμφίψωμου τόσο καλού γευστικά, που να αναδεικνύει τη λεπτή γεύση του χελιού και να μη χάνει ούτε την αψάδα του καπνού, ούτε την μνήμη της θάλασσας».

Για ένα ταξίδι λοιπόν με αποσκευές γεμάτες ιδέες και καλούδια, που ευφραίνουν τις καρδιές μας –μυημένες κι αμύητες- και δη με το χέλι στο χέρι, αλλά και με το χέλι στο μυαλό, ιδού τι προέκυψε:

Α. Ψωμί πολύσπορο, λάδι αρωματισμένο με μαραθόσπορο, καπνιστό φιλέτο χελιού, κρεμμυδάκι φρέσκο, ρόκα, ξύδι βαλσαμικό, πιπέρι.
Β. Ψωμί με μαραθόσπορο, λάδι με πιπεριά, καπνιστό φιλέτο χελιού, μαϊντανός, λεμόνι, πιπέρι
Γ. Μπαγκέτα λευκή, καπνιστό φιλέτο χελιού, ψητά σπαράγγια σε λάδι αρωματισμένο με φρέσκια ρίγανη, μαρούλι, πιπέρι
Δ. Ψωμί πολύσπορο, καπνιστό φιλέτο χελιού, φέτες ραπανάκι, σος (πετιμέζι-ξύδι-μουστάρδα), αγγούρι, πιπέρι.
Ε. Λιόψωμο, λάδι αρωματισμένο με φλούδες λεμονιού ή λάιμ, χέλι καπνιστό, κόκκινη-κίτρινη πιπεριά σε ροδέλες, κρεμμυδάκι, άνηθο, λεμόνι, πιπέρι.

Θεωρώ ότι το καπνιστό, για να απογειωθεί θέλει μια δόση γλύκας να του τραβήξει τις οξύτητες αλλά και κάτι πολύ δυνατό κι έντονα σπιρτόζικο, για να το επαναφέρει σε μια ισορροπία …διακριτών γεύσεων (ενίοτε μέσα στην ακρότητά τους). Θα ψήφιζα δαγκωτό το Δ, ώσπου βρέθηκα ένα βράδυ να τρωγοπίνω στo σπίτι φίλου. Όμορφα φαγάκια, εξαιρετικά κρασάκια και πλείστα όσα ψωμάκια κι ανάμεσά τους ένα …το καλυτερότερο, με κομματάκια αποξηραμένα σύκα εντός του.

Έτρωγα τα εξαιρετικά εδέσματα, απολάμβανα το σώμα και τ’ αρώματα των κρασιών, χάιδευα το ψωμάκι με τα σύκα και ταξίδευα…

Σ’ ένα σοκάκι στη Μύκονο ταξίδευα, σε βάθος χρόνου. Πώς περνάνε όταν οδηγείς, τ’ αυτοκίνητα του αντίθετου ρεύματος; Έτσι φεύγανε τα χρόνια...

Στα 1738 στάθηκα. Ήξερα καλά ποιόν έψαχνα να βρω. Του συστήθηκα ξανά. Ήταν απαραίτητο.

Εκείνος, ένας Άγγλος ευγενής, ταξιδεμένος και ρέμπελος. Ένα πρόσωπο ιστορικό, χρεωμένο με μια κορυφαία γαστρονομική ανακάλυψη! Πώς θα μπορούσε να γνωρίζει εμένα, που θα μείνω στην ιστορία επειδή ανακάλυψα ότι το καυτό μέταλλο -όπως η σχάρα ας πούμε, το τηγάνι ή το ταψί- δεν έχει δικιά του γεύση, παρά μόνο παίρνει αντιδάνειο τη γεύση αυτού που ψήνεις εντός του. Ενώ η γεύση του καμένου δάχτυλου ή της καμένης γλώσσας, είναι γεύση σάρκας ατόφιας και τολμώ να πω λαχταριστής, αν δεν είναι η δικιά μου.
Και τώρα, πώς πιάνεις κουβέντα μ’ έναν κόμη; Έλα μου ντε!
Ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε καθόλου να ζοριστώ. Αλλιώτικα με είδε ντυμένο; Λείπανε όλοι οι άντρες στα καράβια; Πιτσιρικαρία και ντροπαλές γυναίκες μόνο συναντούσε; Ήρθε προς το μέρος μου.

-Good morning sir, μου λέει.
-Good morning sir, του λέω.
-I am hungry, μου λέει.
-I am hungry too, του λέω.

Κόκαλο ο Εγγλέζος, δεν μπορεί, θα σκέφτηκε, με δουλεύει ο σκύλας γιος.
Τον είδα που κοίταζε το σάκο μου σαν έτοιμος να ορμήξει, να τα φάει όλα. Τον λυπήθηκα ο …πονόψυχος.
Κάτσαμε σε μια μπεζούλα κι έβγαλα ό,τι είχα:
Ψωμάκι ψημένο με σύκα, από ‘κείνα που τα χαϊδεύει ο ήλιος στις Κυκλάδες, που τα ματώνει ο βοριάς και μοσχοβολούν κανέλα. Είχα ένα μποσάκι λάδι αρωματισμένο με μάραθο, είχα χέλι από φυσικό διβάρι, στου Καλού Λειβαδιού το ρέμα και ρόκα είχα για την όρεξη (από ‘κείνη που κέρναγε η γιαγιά μου η Δεσποινάρα στα πανηγύρια κι αργότερα την επέβαλαν οι Ιταλοί σ’ όλον τον γκουρμέ ελληνισμό) κι ακόμα είχα ένα μποσάκι με γλυκάδι από λιαστό κρασί, με λίγο πετιμέζι για να κόψει την αψάδα.

-I don’t believe it, μου λέει. Ι’m dreaming…
-266 χρόνια τα κουβαλάω μες στο σάκο μου του λέω και ψάχνω να σε βρω να μου δείξεις πώς το ‘κανες!
-I don’t believe it, μου ξαναλέει.
-You have to. Plus, you don’t have any other choice. Show me your technique and it’s all yours. Eat them all!

Έπιασε το ψωμί, το έκοψε του μάκρους στη μέση, έσταξε το μυρωδάτο λάδι, άπλωσε φιλέτο το φιλέτο στη σειρά το χέλι, το σκέπασε με τη ρόκα κι έσταξε κι απ’ τ’ άλλο μποσάκι λίγο αφού το δοκίμασε βρέχοντας το δάχτυλο…

-Miam miam, …melassa with balsamic vinegar… μου λέει…
-What a “dip για dip” British you are, του λέω.
-I understand it’s a dip, but what is it?
-Vinegar made of sun dried grapes with πετιμέζι.
-What is this π-ε-τ-ι-μ-έ-ζ-ι…?
-Did you check the search engine?
-Being hungry it’s…
-That’s exactly what I mean. Being hungry …check it before asking! Άντε ρούφα και μια γουλιά μαύρο άδολο να κάμεις γαίμα.
-What’s that? Wine?
-Yes, drink!
-You don’t have a glass?
-Πιές κατευθείαν απ’ το φλασκί κι άσε τα κολονάτα.
-Waou! That’s good!
-Κουντούρα which you may know as Mandilaria με λίγη λευκή Ασκαθαριά… Καλής σοδειάς, του 1730. The best year ever!
-Are you going to give my recipe to history?
-What do you mean your recipe? I gave you everything. You just put them together. Slow the …thing! Or should I say slow the …cabbage leaves?

Τούρκος έγινε ο Εγγλέζος, κι ακόμα τουρκότερος, όταν του αποκάλυψα ότι θα καταγράψω τις συνταγές, όχι με τ’ όνομά του, αλλά ως αμφίψωμον!
22 ετών ήταν όταν επισκέφτηκε τη Μύκονο ο John Montagu Earl of Sandwich. Εκεί τον συνάντησα στα 1738. Τον βρήκα, όπως ακριβώς είχα υπολογίσει, πεινασμένο κι άφραγκο. Τον είχαν ξετινάξει οι Μαυρογένηδες. Το πάθος της χαρτοπαιξίας εξάλλου και η αδυναμία χρήσης μαχαιροπίρουνου (κρατώντας τα …χαρτιά), ήταν η αιτία, κατά τον μύθο, να επινοήσει αυτό που χρόνια αργότερα ονομάστηκε «σάντουϊτς».

-A-m-f-i-p-s-o-m-o-n? What the hell is that?
-Είπαμε, being hungry check the search engine before asking.

Έφυγε τρέχοντας σαν κομμένο φρύ'ανο. Στα κιτάπια του βρίσκει κανείς γραμμένο:
«…Στους δρόμους του νησιού συναντάς γυναίκες, παιδιά, γέρους και χοντρά γουρούνια…»
Είχε πάρει την εκδίκησή του!

Δ.Ρ. (το ...χοντρό γουρούνι)

Take five

Να μιλήσουμε λοιπόν τη γλώσσα της αλήθειας εφόσον η πρόσκληση-πρόκληση μιας νοητής πυραμίδας εξομολογήσεων, εκ μέρους της Composition Doll, μας βρίσκει σε μέρα νηστείας. Εμείς, ξέρετε, όταν νηστεύουμε δεν λέμε ψέμματα.

1. Αλήθεια πρώτη.
Ένα μοναδικό ντοκουμέντο μόλις πέντε ημερών, που θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στον kopoloso, αν ήμουνα κακός, που δεν είμαι.

2. Στις 9 Αυγούστου γίνομαι 50 χρονών κι αυτό με κάνει να θέλω αυτό το καλοκαίρι να 'ρθει πιο γρήγορα.

Θυμάμαι, τη μέρα που έκλεινα τα 23 ήθελα θάνατο. Νόμιζα πως είχα πια γεράσει ...επικίνδυνα. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, έζησα τα καλύτερα. Τα είδα και τα 'κανα όλα ή σχεδόν όλα (όσα πεθύμησα).

3. Είναι φορές που βάζω τα κλάματα πίσω από κλειστές πόρτες κι άλλες πάλι που ξεκαρδίζομαι στα γέλια:

... ...

4. "Τα γραμμένα δε λαθόνται ..." λέει μια παροιμία στη Μύκονο.
Scripta manent λοιπόν χώρις άλλα λόγια:

5. Το "ντάρε αβέρε" δίνει το ζειν, αλλά για το ευ ζειν δουλεύει πολλή φωτιά με την οποία μου αρέσει να παίζω.

Και τώρα, μετά την καλή αυτή ευκαιρία για περιαυτολογίες πετάω με τη σειρά μου το μπαλάκι στους:

Κυραλίνα

Μαρίνα

Άσπα

Κορμοράνος

Κι ένα φρέσκο ψαράκι μόλις προχτεσινό, που το ψάρεψα στον mpouligator, ευκαιρία να μάθουμε και τα δικά του:

Φάε λάδι

Λαγάνα, ταραμοσαλάτα κι αμόλα καλούμα!

Να μην ξεχάσω, Δευτέρα πρωί: τον opinel, τον αϊτό, την καλούμα, την έξτρα ουρά (μη κρεμάσουμε πάλι παπούτσι), το λάδι, τη σούμα, τις λαγάνες, την ταραμοσαλάτα… Και συ Θε’ μου μη ξεχάσεις: ήλιο για τα κορμιά των κοριτσιών και λίγο αεράκι για τον αϊτό.
Θα βρούμε πάλι να τοπώσουμε και στα φετινά Κούμουλα με πατελίδες κι αχινούς σε ήσυχο ακρογιάλι Πάνορμος, Μερσίνη, Φωκός, Άι Σώστης…

Όμως «συν Αθηνά και χείρα κίνει», αντί να περιμένουμε τη λαγάνα να πέσει από τον ουρανό ή έστω από τον φούρνο, ας φτιάξουμε μια εύκολη και γρήγορη δικιά μας. Μια κλασσική συνταγή, έτσι για το καλό της ημέρας, για όσους φίλους ετοιμάζουν το καλαθάκι τους για να εκδράμουν στας εξοχάς για τα Κούμουλα. Αλλά και για όσους παραμένουν σπίτι ένα ψωμάκι λειψανάβατο, που μπορούμε να φτιάχνουμε όλο το χρόνο.
Στη Μύκονο παλιά αυτό οι φουρνάρηδες το λέγανε «πρωτοφούρνι» επειδή το έψηναν έξω-έξω στον ξυλόφουρνο, αφού έκαιγαν τα ξύλα ή τα φρύ’ανα και πύρωνε καλά ο φούρνος. Ένα είδος δηλαδή άζυμου ψωμιού που έβγαινε λειψό δίχως να αφεθεί να φουσκώσει κανονικά. Έμπαινε πριν τα κανονικά ψωμιά κι ως που να μπουν τα υπόλοιπα ήταν έτοιμο για να συνοδεύει το κολατσιό της στιγμής.

Πάμε λοιπόν:

Λαγάνα

Υλικά
1 μέρος αλεύρι άσπρο σιταρένιο ...........π.χ. 500 γρ.
1 μέρος κίτρινο σιταρένιο τύπου Μ.......π.χ. 500 γρ.
5% νωπή μαγιά ….(ανά κιλό αλεύρι)........... 50 γρ.
1,5% αλάτι …. (ανά κιλό αλεύρι) ................. 15 γρ.
20 γρ. μαύρο σουσάμι (ανά κιλό αλεύρι) ... 20 γρ.
20 γρ. άσπρο σουσάμι (ανά κιλό αλεύρι) .. 20 γρ.
80 γρ. ελαιόλαδο …..(ανά κιλό αλεύρι) ...... 80 γρ.

Αλέθουμε τα σουσάμια ή τα χτυπάμε στο γουδί, τα ρίχνουμε σε μεγάλη λεκάνη με το αλεύρι, προσθέτουμε τη μαγιά σπασμένη σκορπιστά, το λάδι, το αλάτι και ζυμώνουμε με νερό σε ποσότητα κάτι λιγότερο από το μισό του βάρους του αλεύρου, (άρα στο κιλό αλεύρι κάτι λιγότερο από μισό λίτρο νερό).
-Προσοχή: το σταρένιο αλεύρι ολικής αλέσεως αν χρησιμοποιήσουμε τραβάει περισσότερο νερό!
Ζυμώνουμε καλά τα υλικά μας να γίνει μια ζύμη σφιχτή σχετικά μέχρι να μην κολλάει στο χέρι μας. Αν χρειαστεί κι άλλο νερό προσθέτουμε.
Κόβουμε τη ζύμη σε κομμάτια με το μαχαίρι και τα στρογγυλεύουμε σαν καρβελάκια. Αλευρώνουμε τον πάγκο μας. Λαδώνουμε ελαφρά τη ζύμη και την ανοίγουμε με τον πλάστη σε φύλλο πάχους 1- 1,5 εκατοστού (υπολογίζουμε ότι ψημένη θα τριπλασιαστεί).
Τρυπάμε με οδοντογλυφίδα την επιφάνεια της λαγάνας σε διάφορα σημεία, την πατάμε με τα δάχτυλα περιμετρικά (λίγο πριν την άκρη) και λιγότερο στην υπόλοιπη επιφάνειά της. Λαδώνουμε τα ταψιά μας. Βάζουμε μέσα τις λαγάνες, τις αφήνουμε στην άκρη για 20 λεπτά το λιγότερο, σε ζεστό χώρο και καλύτερα σκεπασμένες με πανιά, να ανέβουν λίγο.
Προθερμαίνουμε τον φούρνο μας βρέχουμε λίγο την επιφάνεια της κάθε λαγάνας κουκίζουμε με σουσάμι και ψήνουμε.
Στην αρχή για 10 λεπτά στους 220΄ και στη συνέχεια, για τουλάχιστον 20 λεπτά ακόμη, στους 180΄.

Η λαγάνα γεννήθηκε για να συνοδεύει μια αφράτη ταραμοσαλάτα. Αυτό το ξέρετε. Εκείνο όμως που πιθανόν δεν γνωρίζετε είναι ότι μόλις πριν δέκα λεπτά έφτιαξα την παρακάτω γρήγορη εκδοχή ταραμοσαλάτας χρησιμοποιώντας απλά ένα μπολ κι ένα χτυπητήρι (σύρμα). Περιμένοντας τη λαγάνα να πάρει τα 15 λεπτά του ανεβάσματος, ο φουρναράκος ‘ρέχτηκε ένα (τουλάχιστον) σφηνάκι σούμα …με μεζέ! Η ταραμοσαλάτα πήρε μόλις δέκα λεπτάκια και ήταν ότι έπρεπε για να πάει κάτω η σούμα και να έχει καλή τύχη το ψήσιμο.

Πάμε ξανά:
Ταραμοσαλάτα αφράτη

Μια κουταλιά αβγά ταραμά.
χυμό ενάμιση λεμονιού
μισό φλ. τσαγιού ελαιόλαδο
μισό φλ. τσαγιού αραβοσιτέλαιο

Φροντίζουμε να έχουμε την καλύτερη ποιότητα ταραμά. Προσοχή γιατί τα παρασκευάσματα που κυκλοφορούν στο εμπόριο -χύμα κυρίως- περιέχουν σογιάλευρο και μάλιστα από γενετικά τροποποιημένη σόγια, χρωστικές και διάφορα συντηρητικά. Προσωπικά χρησιμοποίησα ένα προϊόν το οποίο στην ετικέτα του γράφει «ταραμάς» συστατικά: διατηρημένα αβγά ιχθύων Ισλανδίας. Μηδέν πρόσθετα δηλαδή, τόσο που παράχθηκε πριν μια βδομάδα και λήγει σε 4 μήνες!!!
Βάζουμε σε μεσαίου μεγέθους μπολ τον ταραμά, στάζουμε λίγο λεμόνι κι ελάχιστο ελαιόλαδο. Δουλεύουμε το μίγμα με το σύρμα ανακατεύοντας συνεχώς και προσθέτοντας λάδι και λεμόνι εναλλάξ λίγο-λίγο και προσέχοντας να το «παίρνει» όλο. Όταν τελειώσει το ελαιόλαδο συνεχίζουμε με το αραβοσιτέλαιο.
Θεωρώ ότι το σπάσιμο του ελαιολάδου με λίγο αραβοσιτέλαιο κάνει την ταραμοσαλάτα μας κάτι ελαφρύτερη στη γεύση.
Εάν θέλουμε την ταραμοσαλάτα μας πιο αφράτη τη δουλεύουμε περισσότερο προσθέτοντας λάδι και λεμόνι ανάλογα με το γούστο μας.

Έξοδος.
Προσωπικά στο δεύτερο σφηνάκι σούμα έσταξα πάνω στην ταραμοσαλάτα που συνόδευε το παξιμαδάκι μου λίγο τρίμμα αβγοτάραχου. Αλλά αυτά είναι πράματα που συνοδεύουν το δεύτερο σφηνάκι, το τρίτο είναι άλλα, που πιθανόν δεν αντέχει αυτό το μπλογκ ούτε το κοινό που το διαβάζει.

Εύχομαι να πετάξει ψηλά ο αϊτός μας πάλι και φέτος στα Κούμουλα. Σαν τον περσινό που χάθηκε στα σύννεφα ή σαν τον προπέρσινο που τον πήρανε τα κύμματα... της Μερσίνης!
Καλημέρα σας!

~~~~~~~~~~~

SOS!!! Την επομένη μέρα η ταραμοσαλάτα ήταν μια χαρά μεν αλλά μόλις έβαλα το πηρούνι για να τη στρώσω λίγο ανακατεύοντας ελαφρά... έσπασε (σα να έκοψε) και έκτοτε δεν επανήλθε ούτε με προσθήκη λαδιού, λεμονιού, έξτρα ταραμά κι ανάλογα χτυπήματα, ούτε με ηλεκτροσόκ, ούτε με φιλί της ζωής. Θεωρώ πως έχει να κάνει με τη διαφορά θερμοκρασίας σε συνδυασμό με το "πείραγμα", αφού όλα έγιναν μόλις βγήκε απο το ψυγείο.

Συμπέρασμα: Φτιάχνουμε όση θέλουμε να καταναλώσουμε και δεν την παρενοχλούμε πλέον του απαιτουμένου προκαταρκτικού χρόνου παρασκευής!

Big night*

Λοιπόν, εγώ τώρα φεύγω κι αφήνω πίσω ακλάδευτο τ' αμπέλι.
Ο λόγος είναι... ένα πάθος κοινό για το κρασί, χρόνια τώρα μοιρασμένο με τον πιο αγαπημένο μου φίλο και συμπότη, τον Γιώργο.

Πριν λίγες μέρες στο κτήμα: ο Φώτης, ο Γιώργος κι ο Γαλάτης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Γιώργος Ξυδάκης είναι ερασιτέχνης οινοποιός, από κείνους που δεν "νερώνουν το κρασί τους" όταν ασχολούνται με την καλλιέργεια του αμπελιού.
Είναι εκείνος στον οποίο προστρέχω, με πλάκα και κοντύλι, να μάθω την αλφαβήτα του κρασιού και το πως να δέσω το παλιό με το καινούργιο.
Ο Ivan Ottaviani, γκουρού της επαγγελματικής οινοχοΐας, ο άνθρωπος με το ζηλευτό κελάρι και την πολυβραβευμένη λίστα κρασιού, τον διάλεξε φέτος να συμμετάσχει στους Δρόμους του Κρασιού 2007, στην ουσία εγκαινιάζοντας μια νέα κατηγορία, εκείνη των ερασιτεχνών οινοποιών.
Για να το κάνει ο Ottaviani κάτι βλέπει ή μάλλον κάτι καλό πίνει στο μικρό κελάρι με τα βαρέλια του Γιώργου στις συχνές γευσιγνωσίες και χαίρομαι που βλέπει τόσο καθαρά μέσα στο γυαλί και τόσο στην ώρα του. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους νέους και μικρούς παραγωγούς. Για να κάνουν τα μικρά θαυματάκια για τα οποία έχουν βάλει πλώρη, την θέλουν την καλή κουβέντα και κυρίως μια σπρωξιά στα βαθειά νερά.
Τον Γιώργο στα βαθειά δεν τον φοβάμαι, έχει σωσίβιο μια ομορφιά εσωτερικού κόσμου, σε απόλυτη συνάφεια με ό,τι εκπέμπει προς τα έξω κι ό,τι συντελείται στη μικρή αγροτική Εδέμ, που έχει στήσει στην Κούτελα της Μυκόνου. Τα προϊόντα του Κτήματος Ξυδάκη, όταν δειλά δειλά έκαναν την εμφάνισή τους στο "Παντοπωλείο" βιολογικών Προϊόντων (υπό καθεστώς παρακολούθησης ήδη το κτήμα από τη ΔΗΩ), δεν ξάφνιασαν λόγω ετικέτας, ή ένεκα εντοπιότητας, κέρδισαν γιατί είχαν την εγγύηση ενός παραγωγού που αγαπά αυτό που κάνει και το κάνει καλά.
Μπαίνω σε λίγο στο πλοίο για την αποψινή "Μεγάλη Βραδιά" του μυκονιάτικου κρασιού και του Γιώργου, που γνήσια το εκπροσωπεί.
Μια νέα αρχή, μια καλή αρχή για το μυκονιάτικο αμπέλι, που δηλώνει παρουσία κι επιλέγεται να σταθεί και να στηρίξει τη γκουρμέ βραδιά που έχει ετοιμάσει ο Ίβαν, με αρρωγό τον Louca Merendi, έναν σεφ που έκλεισε ήδη 2 χρόνια στην Ελλάδα και προβλέπω να αφήσει βαθύ αποτύπωμα στα γαστρονομικά πράγματα της xώρα μας.

( Δελτίο Τύπου)

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ 2007

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2007

ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ - ΜΥΚΟΝΟΣ
Ώρα έναρξης: 21.00
Eστιατόριο: SALE & PEPE

● Αριστίππου 34 ● Κολωνάκι, Λυκαβηττός ● τηλ. 210 7234102
Κόστος συμμετοχής: 50 € ανά άτομο*

* Η τιμή συμπεριλαμβάνει γευσιγνωσία τεσσάρων ετικετών του ΓΙΩΡΓΟΥ ΞΥΔΑΚΗ καθώς και ειδικά σχεδιασμένο μενού τεσσάρων πιάτων το οποίο θα συνοδεύεται με τρεις ετικέτες κρασιών του ίδιου κτήματος.

MENU ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ
Σουφλέ από πικάντικο λουκάνικο με τραγανά λαχανικά mignon

Φαντασία από διάφορα θαλασσινά: Medallion από αστακό με βολβούς και λευκό port, σαλάτα με σαβογαρίδες, lime και χταπόδι με tapenade από ελιές

Γουρουνάκι γάλακτος στο φούρνο με chutney από ανανά
και σάλτσα artusiana

Torta Sbrisolona με ζεστό zabaione al caffê

ΚΡΑΣΙΑ ΓΕΥΣΙΓΝΩΣΙΑΣ

-2005 ΜΆΣΟΥΡΑΣ Λευκό (παριανό, ροδίτης, σερφιώτικο, ποταμίσι, διάφορα)
-2005 ΚΟΥΝΤΟΎΡΑ Κόκκινο (μαντηλαριά 25%, μονεμβασιά 25%, διάφορα 50%)
-2005 ΉΛΙΟΣ Ημίξηρο Λευκό Επιδόρπιο (παριανό, ροδίτης, σερφιώτικο, ποταμίσι)
-2005 ΜΟΣΧΆΤΟΣ Ημίγλυκο Λευκό Επιδόρπιο (μοσχάτο μικρόρωγο)

ΚΡΑΣΙΑ ΔΕΙΠΝΟΥ

-2006 ΤΡΙΆΜΠΕΛΟΣ Λευκό (μοσχάτο, παριανό, ροδίτης, σερφιώτικο, ποταμίσι)
-2006 ΜΆΣΟΥΡΑΣ Λευκό (παριανό, ροδίτης, σερφιώτικο, ποταμίσι, διάφορα)
-2006 ΚΟΎΤΕΛΑ Κόκκινο (μαντηλαριά 50%, μονεμβασιά 50%)

“Εννέα διαφορετικές ιστορίες του Ελληνικού Αμπελώνα, ένα κοινό πάθος”
Κάθε Πέμπτη από 1η Φεβρουαρίου μέχρι τέλη Μαρτίου, γνωστοί Έλληνες οινοποιοί, καταξιωμένοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μαζί με ερασιτέχνες και καινοτόμους της οινοποίησης, θα ξετυλίγουν τις προσωπικές τους ιστορίες και τη σχέση τους με τον Ελληνικό Αμπελώνα, συνοδεία της εξαιρετικής κουζίνας με την υπογραφή του SALE &PEPE.

Πρόγραμμα Φεβρουαρίου:

01.02.07 Οινοποιΐα Σεμέλη

08.02.07 Κτήμα Σιγάλας

15.02.07 Γιώργος Ξυδάκης

22.02.07 Κτήμα Γεροβασιλείου

~~~~~~~~~~~

*Ο τίτλος από το "Big Night" (Η μεγάλη νύχτα), 1995, Αμερικάνικη ταινία των Στάνλεϊ Τούτσι και Κάμπελ Σκοτ (μια γκουρμέ κινηματογραφική πανδαισία)

Στάζουν τα μέλια...

Περασμένες 12.
Πάει κι αυτό...
Πέρασαν πάλι μπρος μου χίλια ταξί. Κενά επιβατών. Απουσία ανθρώπων. Με συνθέσεις λουλουδιών παραδοτέες κατ' οίκον.


Όση αγάπη δεν έσταξε 365 μέρες, μαζεμένη ξεχύθηκε σαν όπως οι λουκουμάδες του Κ.Κ.Μοίρη ανθοβολώντας.
Μ' ένα κείμενο εορταστικό έδωσε με τον τρόπο του την καλύτερη συνέχεια στο προηγούμενο ποστ.

Με Ζέτα Φαγκροπούλα, Γωγώ ( τι “ποια Γωγώ;”), Clara της Νύχτας κι άλλα φωτεινά κορίτσια.

Α, και καμιά δυσκολία στο να δέσει το γλυκό αρκεί το μέλι καθώς ορίζει ο συγγραφέας να 'ναι μπόλικο, τόσο που να "χύνεται στο πάτωμα".
Αυτή είναι αναφορά στην πηγή. Εντάσσεις την πληροφορία στον προβληματισμό σου, στη σκέψη σου και την πας ένα βήμα παραπέρα. Και δεν είναι ανάγκη ούτε η πηγή να είναι φλέβα χρυσού, ούτε και η κατάθεσή σου αρκετή για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Συνταγή:
Μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή, φιλετάρουμε "με φορά σβέρκος-κοιλιά".
Δαγκώνουμε σβέρκο δηλαδή, σαν όπως ο χήνος τη χήνα σε παροξυσμό κι αφηνόμαστε στο μαλακό υπογάστριο της κοιλιάς σαν παιδιά.
Καληνύχτα!

The return of likourinos

Update: Είναι φορές που η ζωή μας επιβάλει μια άλλη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Το όνομα πλέον δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν είχε. Πολύ περισσότερο όταν δεν είναι πια μαζί μας και ήδη εκεί που βρίσκεται απέκτησε την αιώνια δικαίωση. Με σεβασμό λοιπόν στον ανθρωπο και στην σημαντική προσφορά του στο χώρο, αφαιρώ σήμερα το όνομα. Ήταν κάτι εξάλλου που ήθελα από καιρό να το κάνω. Ζωή σε λόγου μας.

Όταν βλέπουμε σε μόνιμες συνήθως στήλες «Αρνάκι καπαμά» του ..... είναι λάθος να λογίζουμε αυτό το «του» σαν κτητικό. Δεν είναι δεδομένο ότι είναι δικό του το αρνάκι .Πολύ περισσότερο δεν είναι δικός του ούτε ο καπαμάς.
Εμ, τότε, τί είναι δικό του;
Μπορεί και τίποτα.
Ούτε καν η συνταγή;
Ούτε!
Διαβάζοντας χτες τον «Γαστρονόμο» συνειδητοποίησα κάτι που εδώ και χρόνια εσφαλμένα μέτραγα διαφορετικά.

Τον κύριο ... τον διαβάζω πάντα με προσοχή και ενδιαφέρον. Στα περιοδικά, στα βιβλία του, στην ιστοσελίδα του. Θα μου επιτρέψει λοιπόν να διαμαρτυρηθώ (όσο πιο ευγενικά μπορώ), γιατί οικειοποιήθηκε συνταγή μου (εδώ το μου είναι κτητικό), την οποία και δημοσιεύει στο τελευταίο τεύχος (Γαστρονόμος τ.10, Φεβρουάριος 2007, σελ. 24).
«Λικουρίνος με (αγριο)σπαράγγια» ο τίτλος και να πω την αλήθεια κατά βάθος χαίρομαι ιδιαίτερα που άρεσε τόσο πολύ εκείνο το πιάτο. Το έχω φτιάξει τρεις φορές με τρεις διαφορετικές πλην παραπλήσιες εκδοχές: με σπαράγγια, με κουκιά, με σταφύλι συν όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Συμπίπτουν όλα μας τα υλικά, συμπίπτει ο τρόπος στησίματος, συμπίπτουν ακόμα και οι οδηγίες φιλεταρίσματος. Παραλίγο δηλαδή να ήταν ίδιος κι ο τίτλος: «Κονσέρτο για λυκουρίνο σε αγριοσ(Fa)ράγγια μείζονα» που κρίθηκε πολύ τραβηγμένος για να αντιγραφεί αυτούσιος.

Η συνταγή είναι δημοσιευμένη ως ανοιξιάτικη στην ιστοσελίδα Hungry στις 22/03/06, στο blog μου στις 31/07/06 σαν καλοκαιρινή και τελευταία σε μια χειμωνιάτικη εκδοχή στο περιοδικό Sound Park (τ.08 Ιαν. Φεβ. 2007) με το οποίο συνεργάζομαι.

Τον Μάρτη του 2006 στο hungry.gr έγινε πολλή κουβέντα. Μάλιστα απαντώντας κάποια στιγμή περιέγραψα τη συνταγή μου σαν:

«...μια απλή ρακοσύλλογή από τα σώψυχα ενός ψυγείου, την κλοπή τεσσάρων κουκιών απ` τη σακκούλα του πατέρα, το λίγο κρίταμο που πρέπει να τελειώνει `τι έρχεται το καινούργιο στον βράχο, τα τρία μόλις κλαράκια σέλινο που φύτρωσαν στη γλάστρα από ανακύκλωση ζωής μιας ρίζας σέλινου του μανάβη, τα δυο καρότα που επόμειναν στο συρταράκι των λαχανικών...
Μα άμα είναι έτσι να προχωρήσω στις χίλιες και μια του λικουρίνου τύψεις για όσες νύχτες δεν κατεγράφη η συντροφιά του στα τσίπουρά μας.
Ένα είναι μόνο που θα ήθελα να προσθέσω, που το θεωρώ και σημαντικότερο:
Το μμμμμμμμ! εκείνης για την οποία παίζει με τα υλικά του ο γράφων, που αν δεν είχε προϋπάρξει, τότε τα γραφόμενά σας θα ήταν η μόνη αιτία για την οποία το καλοακονισμένο μου opinel σουγιαδάκι θα καθάριζε το καλάμι από τις ακίδες μη μου πληγώνει τα σκέλια κατά την πτήση...»

Σήμερα, οφείλω να ομολογήσω, η αυθαίρετη οικειοποίηση της συνταγής, με κάνει να πετάω πιο ανάλαφρα καβάλα σε κείνο το καλάμι. Χαλάλι του. Όταν όμως περάσει από το λογιστήριο να πληρωθεί τη σελίδα 24, να θυμηθεί ότι μου ανήκει στο ακέραιο .

Υ.Γ. Το μεσημέρι είχαμε με τον 14χρονο ακόμα μια -πατέρας vs γιος- αντιπαράθεση. Σε σχολική εργασία με θέμα τα ιχνοστοιχεία, είχε δουλέψει εν πολλοίς copy paste, από το διαδίκτυο. Του εξήγησα ότι τις εργασίες του πρέπει να τις δουλεύει ο ίδιος κι αν κάνει χρήση υλικού να αναφέρει τις πηγές του. Εκείνος βέβαια ανταπάντησε: «άρχισες πάλι το κήρυγμα». Κι εγώ δεν είχα άλλο ν’ ανταπαντήσω πλην του ότι θα μάθει από μένα μικρός όσα πρέπει, για να μη γίνει ρόμπα μεγάλος. Το απόγευμα, με τον Γαστρονόμο στο χέρι, είχα και τη δυνατότητα χρήσης του «κακού παραδείγματος» εκείνου του ...προς αποφυγήν.
Αυτή την απαίτηση που έχω από τον έφηβο, έχω κάθε δικαίωμα να την έχω κι από τις παλιοσειρές!

Απανεμίδες

Την Τσικνοπέμπτη στο νησί δεν την γιορτάζαμε.
Σαν γιορτή την έμαθα στο Πανεπιστήμιο από συμφοιτητές μου.

Τότε πήγαμε σε ταβέρνα ως εξ επιτούτοις. Τσικνίσαμε ή μάλλον τσικνιστήκαμε. Αυτός είναι ο σωστός όρος. Μέχρι δηλαδή τα δεκαεννιά μου την γιορτή -με τη σημερινή έννοια του "βγαίνω έξω και τρώω παϊδάκια"- δεν την ήξερα. Την είχα δει πάντως στον "καζαμία" της γιαγιάς μου.

Πιστεύω πως και η Τσικνοπέμπτη όπως και η επερχόμενη Valentine's day οφείλουν την δημοφιλία τους σε συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις.

Για την τάξη των πραγμάτων τσικνίσαμε το μεσημέρι κάτι μπαρμπούνια που βρέθηκαν στην πλώρη μας. Οποία δηλαδή έκπληξις για το Ολαστακαρβουναίϊκο ...ψάρια!

Για μια ακόμα φορά απεδείχθη χρήσιμος ο εφήμερος Τύπος μετά των ενθέτων του. Διεκπεραιώθηκε στο ακέραιο η αποστολή του και το κοινωνικό έργο που επιτελεί. Εν προκειμένω, πιστέψτε με, δεν έχω λόγους να σταθώ ενάντιος. Κοινώς το διασκεδάζω. Έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας χρησιμοποιεί το μέσον που έχει στη διάθεσή του -κάθε φορά- με τον τρόπο που πιστεύει καλύτερο.

Αυτό κάνουν οι μπλόγκερς, αυτό και ο Τύπος. Και οφείλουμε να δούμε, πως η ιστορία της ελεύθερης διακίνησης πληροφορίας και ιδεών μέσω διαδικτύου είναι τόσο καινούργιο πράμα που κάθε μέρα πλάθεται και αναπτύσεται με μια δυναμική ασύληπτη. Ήδη 200.00 περίπου blogs την ημέρα στήνονται παγκοσμίως. Είναι από μόνο του ένα γεγονός που δεν περνά απαρατήρητο και κυρίως δεν μπορεί να κριθεί με τίποτα απ' όσα ξέραμε ως τώρα. Χτίζεται, διαμορφώνεται διαρκώς και μέρα με τη μέρα ανακαλύπτει και τους νόμους και τους κανόνες του.

Γι αυτό προβληματίζομαι όποτε προκύπτει θέμα. Ή ακόμα χειρότερα όταν το θέμα δεν είναι καν θέμα, αλλά οι ίδιοι με την ανακύκλωση και την ενδοσκόπηση το τραβάμε από τα μαλλιά. Αυτή είναι και η χαρά του σχολιαζόμενου ακόμα κι αν είναι καταγγελόμενος. Τζόγος να γίνεται. Τζερτζελές, ακροαματικότητα, πωλήσεις φύλων. Το 'πε να δεις κι ο αλήστου μνήμης Αυγουστίνος, τον καιρό που πλάσαρε μαρίνα στο νησί:

"Περισσότερος περίπατος περισσότερος τζίρος"!

Χα, παρομοίως λοιπόν: περισσότερος θόρυβος, περισσότερες πωλήσεις, περισσότερη αναγνωρισιμότητα, αναγνωσιμότητα, επισκεψιμότητα.

Ο γράφων το έχει δει το έργο του δεκαλέπτου του Γουόρχολ και ομολογεί πως είχε μια γλύκα ανείπωτη. Όμως μέχρι εκεί. Ας ηρεμήσουμε κι ας αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Το καλό κριθάρι ξεχωρίζει από το ζούφιο με τη βοήθεια του αέρα. Πετάς ψηλά το κριθάρι, το λιχνίζεις κι όσο πιο αλαφρύ είναι, τόσο πιο μακρυά πάει και κάθεται. Ο καθένας και το κάθετί ανάλογα με το βάρος του. Αν αφήσουμε να φυσήξει αέρας ζωογόνος στην καθημερινότητά μας και στα μπλογκ μας -αφού κι αυτά είναι κομμάτι της- τα πράγματα αργά ή γρήγορα θα μπούνε στη θέση τους. Θα κάνουν το δικό τους σωρό. Μακάρι να 'ναι σωστός καρπός κι όχι ζούφιο σώμα, μάνικα δίχως κορμί, πουκάμισο αδειανό, ένα αποκοσκίνιδο, μια απανεμίδα, ένα τίποτα.

Σήμερα πάντως όλα ήταν στη θέση τους. Τα ψάρια στο αλεύρι, οι ελεύθεροι σκοπευτές, ο opinel, ο Άκης, τα ραδίκια του φρυ'άνου, η Βίκυ Καγιά, τα μαγικά της τα κόλπα, το τηγάνι στη φωτιά, η τσίκνα, ...όλα.

Όλα λέμε!

Σημείωση: Η καλύτερη συντροφιά σ' ένα πιάτο τηγανητά μπαρμπούνια, τα λέγαμε και τις προάλλες σε άλλο post, είναι μια χεριά χόρτα βραστά. Τα άγρια ραδίκια του φρυ'άνου ή ραδίκια του βράχου ή αλιφόνια ή σταμναγκάθια, μικρά πικρά και δύσκολα στο μάζεμα, είναι η καλύτερη επιλογή μας.

Tip. Δεν τα βράζουμε παρά ελάχιστο. Ίσα-ίσα που να τους σπάσει ο τσαμπουκάς και να σερβιριστούν πράσινα-πράσινα και στεκάμενα. Όχι παραβρασμένα, όπως τα σερβίρουν για παράδειγμα στο κατά τ' άλλα καλό "Αλάτσι".

Η καλή κουζίνα φαίνεται στο χέσιμο

Μια από τις φράσεις που ακούστηκαν πριν λίγες μέρες (15-18 Ιανουαρίου 2007, στη «Madrid Fusión» άναψε φωτιά:

«Η καλή κουζίνα αφοδεύεται».

Λόγια του γνωστού Καταλανού σεφ Santi Santamaria που ζήτησε από τους συναδέλφους του: “ένα πάθος χειροτεχνίας ταπεινό», όπου η μοναδική αλήθεια που μετράει είναι το προϊόν της γης, που φεύγει από τις εστίες στο πιάτο, από κει στο στόμα του πελάτη κι έπειτα αφοδεύεται, γιατί «Χωρίς ένα καλό χέσιμο δεν υπάρχει μια μεγάλη κουζίνα»…”.
Ο λόγος του δεν ξάφνιασε αφού συνηθίζει να είναι αιρετικός και προκλητικός. Μάλιστα, με λόγο αυτοκριτικό και σκληρό συμπλήρωσε:
“ είμαστε μια παρεούλα απατεώνων που δουλεύουμε για την αναψυχή των σνομπς και ξεπουλιώμαστε για μια πουτάνα πεσέτα”.
Με φράσεις τέτοιου τύπου βέβαια έγινε χαμός στο κορυφαίο Διεθνές Συνέδριο Γαστρονομίας κι ας φάνηκαν ακατανόητες για κάποιους από τους παρευρισκόμενους.
Στη συνέχεια ο λαλίστατος Santi Santamaría απευθύνθηκε σε κάποιους συναδέλφους του επαγγελματίες σεφ τονίζοντας ότι “το σημαντικό είναι να διακονείς την κουζίνα σαν ευπατρίδης, με την ψυχή και το σώμα (μια αριστοκρατική σχέση), όχι όπως αυτούς που δεν είναι ειλικρινείς και ακολουθούν τις μόδες και τις τάσεις της vancuardia”. Εδώ βέβαια υπονοεί την πρωτοπορία που κυρίως εκφράζεται από τον Φεράν Αντριά και άλλους οπαδούς του μοντερνισμού στην μαγειρική τέχνη. Έδωσε ένα τράβηγμα στ’ αυτί του Arzak, που ήταν παρών, που δεν αντιλαμβάνεται “πως οι συναδέλφοι έχουν εγκαταληφθεί μόνοι να διαβούν την έρημο”.
Πέτυχε με την ομιλία του να ταρακουνήσει τα νερά του συνεδρίου, «να σπάσει δηλαδή τα πιατικά». Πήγε για πρώτη φορά, καθότι μάλλον σνομπάρισε την κατάσταση τις προηγούμενες. Ενώπιον 38 ακόμη σεφ, 600 συνέδρων, 90 εκθετών, 300 εκπροσώπων του ισπανικού Τύπου και 150 του διεθνούς, δήλωσε, με όλο τον ειρωνικό του φόρτο, ότι δεν προτίθεται να φύγει από την πασαρέλα της μαγειρικής. Αφηγήθηκε την αλήθεια του πάνω σ’ αυτό που είναι η γαστρονομία, υπερασπιζόμενος παράλληλα τη φήμη του και τη δεδηλωμένη αξία του σαν βραβευμένος σεφ με τρία αστέρια Michelin.

Στο συνέδριο συμμετείχαν με παρεμβάσεις τους από το χώρο της διεθνούς και ισπανικής γαστρονομίας μεταξύ άλλων και οι: Grant Achatz, Charlie Trotter, Heston Blumenthal, Bin Wang μαζί με τον Wang Gang, Ferrán Adrià, Nacho Manzano, Quique Dacosta, Marcos Morαn και Da Dong μαζί με τον Ricardo Sanz, Juan Mari Arzak, Joan Roca, Andoni Luis Aduriz, Pepe Solla, Dani García, Toño Pérez, Paco Roncero... ενώ έλαμψαν δια της απουσίας τους οι: Martín Berasategui και Carme Ruscalleda.

Υποψιάζομαι ότι ο τόπος στον οποίο πολλοί προσβλέπουν σαν το γαστρονομικό κέντρο του σημερινού κόσμου, η Ισπανία, το παρατράβηξε το σχοινί. Ο ανταγωνισμός της υπερσυγκέντρωσης κορυφαίων σεφ, κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να πει και την αλήθεια του!

Υ.Γ. Μακάρι να ήξερα καλύτερα Ισπανικά ή έστω να είχα καλύτερο λεξικό, ώστε να μη περιοριζόμουν σε μια απλή απόδοση (και όχι μετάφραση) αποσπασμάτων. Ας είναι, έτσι κι αλλιώς θα επανέλθουμε.

Σημ. Με τη βοήθεια της Χουανίτα στρώθηκαν λίγο μεταφραστικά τα αποσπάσματα. Να 'ναι καλά.

Να με παίρνανε τα κύματα

Ο Μιχάλης ήταν μπουζουκτσής. Ο Μιχάλης «ο μπουζουκλής» με τ’ όνομα.

Οι χειμώνες στο νησί είχαν κάτι από τον ήχο του μπουζουκιού του.

Όχι να πεις lead μπουζούκι στις ζύ’ες... Μάλλον όργανο συνοδείας.
Σε γάμους και χαρές πλάι στο σαντούρι και τ’ ακορντεόν.
Ακολουθούσε.
Ήταν όμως αγαπητός. Πρόθυμος, καλός και αγαθός.
Ψυχούλα!
Μας έπαιζε τραγουδάκια για ένα πενηντάρικο, λίγο κρασί, λίγη παρέα... Κάθε που τύχαινε είχαμε μια στάνταρ παραγγελιά για τον Μιχάλη, ένα τραγούδι του παλιού καιρού. Η ασκητική του μορφή, βγαλμένη θαρείς από φωτογραφία στις Τζιτζιφιές δίπλα στον Παπαϊωάννου, ο τρόπος που το τραγουδούσε, δεμένος με τον ήχο του μπουζουκιού, ήταν πολύ cult για τα τότε (1975-76-77) ακούσματά μας.
Ένα ελαφρό τραγουδάκι λοιπόν, θαρρείς και το ‘φερε χτες η πρώτη φετινή βροχή και μια φωτογραφία:

Σε πνίγουν κάθε στιγμή

δίχως αφορμή,

στρατιές θυμοί,

ζήλιες και στεναγμοί.

Ενώ η σκιά σου είμαι εγώ,

που σε κυνηγώ,

με το μυαλό μου θολό

παρακαλώ:

Να με παίρνανε τα σύννεφα
οι άνεμοι, τα κύματα,
να με πάνε σ’ ένα έρημο νησί...

Να 'χεν η μάνικα κορμί

Στις τέσσερις το μεσημέρι το τηλεφώνημα, όταν ο μισός πληθυσμός στο σπίτι προσπαθεί να κλείσει λίγο τα μάτια κι ο άλλος μισός -τα παιδία δηλαδή- παίζει:
-Παρακαλώ;
-Γεια σας!
-Γεια!
-Θα μπορούσατε παρακαλώ να μας χαρίσετε δύο λεπτά;
-Τί θέλετε;
-Είμαστε από την [...], εταιρεία δημοσκοπήσεων. Θα μας απαντήσετε σε λίγες ερωτήσεις;
-Ναι, μισό λεπτό... (ίσα που να πατήσει escape στο παιχνίδι που έπαιζε στον υπολογιστή ο μειδιών γυμνασιόπαις. Σαρδόνιο χαμογελάκι κάτω από την σκιά μύστακος και...)

-Παρακαλώ πέστε μου...
-Σχετικά με την σημερινή Πρόταση Δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, που υπέβαλε ο κ. Παπανδρέου, ποια είναι η άποψή σας; Θετική; Αρνητική; Δεν ξέρω / Δεν απαντώ...
-...Θετική!

-Πιστεύετε ότι πρέπει να πάμε σε πρόωρες εκλογές ή να γίνουν στην ώρα τους;
-Στην ώρα τους

-Αν γίνουν εκλογές, εσείς τι θα ψηφίσετε;
-Δου ξου / Δου Α...

-Στις προηγούμενες εκλογές τι ψηφίσατε;
-Δεν ψήφισα.

-Τί εννοείτε;
-Δεν το έκρινα απαραίτητο.

-Κατοικείτε σε πόλη μεγαλύτερη των 2000 κατοίκων;
-Ε, ναι και πολύ περισσότερων.

-Πότε γεννηθήκατε;
-Το 1986...!!!

-Γραμματικές γνώσεις;
-Απόφοιτος Λυκείου.

-Ευχαριστούμε πολύ!
-Παρακαλούμε....

Καθόλου δεν τον λυπήθηκε τον χριστιανό. Τον δούλεψε ψιλό γαζί και τον άφησε να επεξεργάζεται κι αυτός και οι εντολοδόχοι, του τα πλασματικά στατιστικά.
Σοφός, σοφώτατος, έπραξε το σωστό, που είναι και η μόνη απάντηση στην εκποίηση της πολιτικής στις επιταγές των αποτελεσμάτων τρεχουσών δημοσκοπήσεων που παραγγέλλονται διαρκώς κι αδαλλείπτως απ’ όλους, για όλους και για όλα.
Κύριε πρόεδρε της κυβέρνησης ή της μείζονος αντιπολίτευσης, αν μέχρι το απόγευμα της Κυριακής σας φέρουν τα αποτελέσματα της παραγγελιάς σας, να τα λάβετε σοβαρά υπόψιν. Έχει λάβει μέρος και ο εκπρόσωπος της επαναστατικής οργάνωσης του σπιτιού μας. Γιατί πλέον το αποφασίσαμε. Θα χτυπήσουμε το σύστημα από τα μέσα με τα ίδια του τα μέσα. Δεν θα κλείνουμε πια το τηλέφωνο και δεν θα βρίζουμε για τις τηλεφωνικές ενοχλήσεις. Εμπρός, στο δρόμο που άνοιξε ένα παιδί στα δεκατέσσερα.Τραβάμε μπροστά και θα τινάξουμε τα ποσοστά σας στον αέρα.
Όχι πως θα καταλάβετε και τίποτα εντέλει, αλλά τουλάχιστον κάπως να φτάσει και στα δικά σας αυτιά πως εμείς αγαπάμε το ψάρεμα αλλά όχι και τα διερευνητικά τηλεφωνικά ψαρέματα.
Πως αγαπάμε τα μαγειρέματα, αλλά όχι με σκάρτα υλικά.
Η πολιτική με στατιστικές καμπύλες ημερήσιας διακύμανσης τυχαίων δειγμάτων είναι μια πολιτική με δίχως σώμα.
Κι όπως λέει και μια παροιμία εδώ στο νησί μας, όταν γίνονται αντιληπτές ψεύτικες περιποιήσεις:
«Να ‘χεν η μάνικα κορμί
Και να ‘λειπεν το χάδι»

Να μας λείπει λοιπόν το τέτοιο -απ' άδειο μανίκι- χάδι του ενδιαφέροντός σας!

Υ.Γ. Το περιστατικό είναι πραγματικό (δεν θα δημοσιευτεί πρωτοσέλιδο στην Ελευθεροτυπία) κι εμείς τους 14χρονους να ξέρετε τους σεβόμαστε απολύτως κι ενίοτε κανουμε ότι κάνουν. Καθ' εικόνα και ομοίωση δηλαδή!