Άγγιγμα ερωτικό

«…έπρεπε ν’ ανακαλέσω μιαν ύστατη κατάσταση, όπου ο ερωτισμός, έχοντας γίνει αμάρτημα, δυσκολεύεται να επιβιώσει ενός κόσμου που αγνοεί πλέον το αμάρτημα».
Ο ερωτισμός, Ζωρζ Μπατάιγ, εκδ. Ίνδικτος

Τον είδα που ανέβαινε το Ματογιάννι με την πρεσβυτέρα του, ανάμεσα στο κύμα της ανόδου. Πίσω του και μπρος και γύρω, πλήθος οπλισμένων τεχνολογία εικόνας, Ισπανοί κυρίως και Ιταλοί. Κρουαζιερίσιοι βιαστικοί, εν πλήρει εξαρτήσει κι όλα τα αξεσουάρ τα πρέποντα: γυαλιά, παπούτσι χαμηλό, αθλητικό κυρίως, σαφάρι λουκ στο ρούχο με άπειρες άχρηστες τσέπες στα γελέκα, καπέλο, καρτελάκι στο στήθος με τ’ όνομα του βαποριού, αμερικανάκια της Ευρώπης και της πέραν του Ατλαντικού στεριάς, φοβισμένα. Ούτε να χαρούν, ούτε να ξοδέψουν, ούτε ν’ αλλάξουν ρότα πέραν της πεπατημένης και καθ’ υπόδειξιν σχεδιασμένης επί φωτοτυπίας χάρτου…

Αφήνουμε τα μαγιάτικα προσώρας και πάμε για πουρνάρια,

ενώ προβάλει το ερώτημα:

Άραγε αν ζούσε ο κυρ-Αλέξανδρος ποια θα 'τανε τα λόγια...

Εκείνος ξεχώριζε! Δεν ήταν η ένδυση. Ήταν η φυσιογνωμία. Και δεν ήταν μόνος. Ένας ιερωμένος ανέβαινε προχτές το Ματογιάννι. Νεαρός! Θα ‘τανε, δε θα ‘τανε τριάντα χρονών. Στο πλάι του λιανή, ψηλή, λυγερή η παπαδιά του. «Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια…» μακριά ψαρά μαλλιά. Φούστα ως τον αστράγαλο, με κόκκινες ρίγες οριζόντια κεντημένες, που της έδιναν αίσθηση παραδοσιακής φορεσιάς κι όμως δεν ήταν.
Μια Μαγδαληνή στο Ματογιάννι…
Μια ομορφιά!
Διάλεξαν και μπήκαν στο δικό μου μαγαζί. Έπιασε ο ιερέας γαλάζιο κεραμικό κουπάκι με τα δυο του χέρια. Κοίταξε να δει την τιμή. Όλοι το σηκώνουν μ’ ένα χέρι και κάποιοι σου ζητάνε να το σηκώσεις εσύ. Εκείνος το ‘πιασε με τα δυο. Σαν όπως έκανε πάντα. Να μεταλάβει μου φάνηκε πως προσπάθησε πρώτος: «Τούτο εστί το αίμα μου», σα να ‘πε…
Μίλησε ελληνικά, έλληνας δεν ήταν. Ορθόδοξα ελληνικά, του Ευαγγελίου, να κάτι σαν:
-Το τάσι αυτό παρακαλώ, ειπέτε μου, πόσον τιμάται;
Πίσω στην πλάτη, χιαστί περασμένος, δερμάτινος ντορβάς. Στο ένα του λουρί δεμένη κόμπο η άκρη μαντηλιού. Λευκό με μαύρο. Της επανάστασης ή της Ανάστασης, των μαχητών, της ιντιφάντα, του Χριστού και του Προφήτη.
Είπα τιμή, ενώ δεν ήθελα. Να το προσφέρω είχα επιθυμία. Και να ‘τανε χρόνια αργότερα να το ξανάβρισκα σε χρήση, σε τόπο ιερό στη Δαμασκό, στην Ταρσό, στην Αντιόχεια. Να ζήταγα του ιερέα μετάνοια, αφού του εξομολογιόμουν την αμαρτία, πως πονηρά έκλεψα στα τέλη του Μάη στα 2007, με το μάτι μου ένα δικό του άγγιγμα ερωτικό. Τότε που έσφιξε της πρεσβυτέρας το αδύνατο χέρι, με τα λευκά δάχτυλα από τον Γκρέκο θαρρείς πλασμένα, μες στο δικό του.

Ύστερα έστριψε το Ματογιάννι. Κατέβηκε την Ενόπλων Δυνάμεων που οδηγεί στα Τρία Πηγάδια, όπου κανείς πλέον δεν νίπτει ανομήματα, μόνο την όψη των πραγμάτων σε digital συσκευές. Θα κοινωνούσα τότε, σαν όπως πρόπερσι στο Τρα’ονήσι, πρώτη φορά ύστερα από 38 χρόνια, με αυτογνωσία. Γιατί αξίζει κανείς να κοινωνεί χαρά, τις λίγες φορές, που νοιώθει μέσα του συγκλονισμένος, άλλοτε με μια λέξη σ’ έναν τόπο μαγικό κι άλλοτε εκεί που τη μνήμη τσιγκλάει ένα ερωτικό άγγιγμα πρωτοφανέρωτο.

Ξαναπιάνω τον Μπατάιγ:
«…η απαγόρευση της σεξουαλικότητας, άκρα συνέπεια της οποίας είναι ο θρήσκος, δημιουργεί με τον πειρασμό μιαν αφύσικη κατάσταση όπου όμως το νόημα του ερωτισμού είναι επακριβές παρά αλλοιωμένο. Αν είναι παράδοξο να συγκρίνουμε τον θρήσκο με την γαμήλια –και δηλητηριώδη- πτήση του κηφήνα, ο θάνατος σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι κοινός, και μπορώ να πω για τον θρήσκο που δοκιμάζεται από τον πειρασμό ότι είναι οξυδερκής κηφήνας, που γνωρίζει ότι ο θάνατος θα ακολουθήσει την ικανοποίηση της επιθυμίας του».
Κι αναρωτιέμαι, αν ζούσε ο γέρο-Αλέξανδρος κι αν ήταν κοινωνός της ίδιας αυτής εικόνας που φώτισε τη μέρα μου προχτές στο Ματογιάννι, με τι λόγια θα μαστόρευε την ιστορία.

Σημείωση:

Η σκηνή συνέβη προχτές, παραμονή του Αγίου Πνεύματος.

Χτες βράδυ πήρε τ’ αυτί μου για μια ακόμα φορά τον Χριστόδουλο να επιτίθεται στον Συνασπισμό.

Καλημέρα!

Σήμερα λέω να μη παρασυρθώ...

Πολλών λεπτών σιγή

...και μια μόνο ευχή:

:'(

Να μην άνθισες ματαίως,
κορίτσι μου
...
.

Τεταρτημόρια (3/6)

Τελικά υπάρχει Θεός; Ή τσάμπα καίει η λάμπα;

Κι αν η απάντηση είναι αρνητική, μήπως τουλάχιστον υπάρχει εισαγωγέας της Opinel;

Ή μήπως και για τέτοια απλά concept πρέπει να απευθυνθούμε σε ανώτερα επίπεδα;

Σε ένα καλά δομημένο ομόλογο επιβίωσης αναφερόμαστε.

Εννοείται αυτό, έτσι;

Δεν εννοείται;

Διχασμός! (2/6)

Tο νησί όταν ξεμπερδέψει με τους χοίρους, που ως γνωστόν πέφτουν βροχή, από τον Οκτώβρη ως τη Σαρακοστή, στην ύστερη εποχή της Άνοιξης ασχολείται με το ευάρεστον σπορ των μαγιατικοσφαγίων.

Από την κεφαλή
κι απ' την ουρά ποια να διαλέξω,
την κεφαλή την αγαπώ, μα μ' αρέσει κι η ουρά

Μαγιάτικο λαχτάρησα (1/6)

Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό, εδώ στο νησί, ένας χταποδάς. Με μια βάρκα, ένα γυαλί, κι ένα καμάκι γύριζε τις ακτές και μάζευε χταπόδια. Έτσι έζησε κι όλα τα χρόνια τον θυμάμαι να τα πουλά, είτε λιανοπούλι από σπίτι σε σπίτι, είτε να τα ψήνει στα κάρβουνα στο ουζάδικο που είχε σε μια άκρη της πόλης, στο Καμνάκι. Ο Γιώρης ο Κιούκας μου έμαθε πως στη ζωή τα πράγματα αν είναι να συμβούν για πάρτη μας δεν συνομοτεί κανένα σύμπαν. Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα…
-Και πώς γίνεται κυρ-Γιώργη και περνούμε τόσοι ψαροντουφεκάδες κι ερχόμαστε με τη σακούλα μας άδεια κι ύστερα περνάς εσύ κύριος και άβρεχος και με το καλάθι σου ξέχειλο;
-Μα τα δικά μου χταπόδια γράφουνε στην κουκούλα τους Γιώρης Κιούκας…Με περιμένουνε. Εγώ απλά έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα να τα δω στο θαλάμι που με περιμένουνε και σβέλτα-σβέλτα να τα καμακώσω και να τα φέρω απάνω.

Χτες το πρωί κι ενώ έριχνε μια ακόμα σωτήρια και γλυκιά μαγιάτικη βροχή, η Μπάγκα είχε απ’ όλα τα καλά. Σαραβάδες ολόφρεσκοι, με μάτι γυαλιστερό, σκορπίνες που ακόμα πήδαγαν στο μάρμαρο, δράκαινες με κομμένο το φαρμακερό τους όπλο της ράχης, ένα μεγαλούτσικο καπόνι, λούτσοι αραδιασμένοι στη σειρά κατά μπόι, μελανούρια, πετρόψαρα, ένας κουβάς χταπόδια ακοπάνιστα κι άλλα πολλά. Με το που κατέβηκα το Στενό του Γιαλού άκουσα την πρόσκληση:
-Έλα Δημήτρη, έχω σαραβάδες, μόλις ήρθανε.
Ναι, η γυναίκα του ψαρά, ξέρει πως τον προτιμώ τον σαραβά τα τελευταία χρόνια. Αυτός ήτανε το κλειδί για να εισάγω τα παιδιά μου στο μαγικό γευστικό κόσμο των ψαριών. Το κρέας του τόσο τρυφερό λειώνει στο στόμα κι η σούπα του πλούσια-πλούσια, αν και γευστικά θέλει πάντα δυο τριά χανάκια για να ισορροπήσει. Ευχαρίστησα μ’ ένα νεύμα, αλλά δεν ήμουνα σήμερα για τέτοια ψωνισιά. Περάσαμε ολόκληρο χειμώνα με σαραβάδες. Πήγα αριστερά, στου Γιώρη το πόστο. Ανάμεσα στην πλούσια ψαριά του και με τις σκορπίνες να χοροπηδούν (όχι από τη χαρά τους που με είδαν) είχε και τρία μεγάλα μαγιάτικα. Το πιο μικρό ήταν για μένα ότι πρέπει. Δηλαδή κάτι παραπάνω απ’ ότι πρέπει, αφού η τετραμελής μας οικογένεια δεν μπορεί να φάει δυόμιση κιλά μαγιάτικο. Το συγκεκριμένο όμως ψαράκι είχε κάτι ξεχωριστό που με έκανε να δώσω τα 45 ευρώ που μου ζητήθηκαν και να το βάλω στη σακούλα. Έγραφε πεντακάθαρα στο κούτελό του τ’ όνομά μου. Κι άντε τώρα να βρεις στο δρόμο σου ψάρι με τ’ όνομά σου στο κούτελο και να το αγνοήσεις. Αμαρτία απ’ το Θεό! Και οι αμαρτίες τιμωρούνται… όχι στην άλλη μα σε τούτη τη ζωή. Χάιδεψα τον opinel στην τσέπη, σιγουρεύτηκα δηλαδή ότι φέρω τον οπλισμό μου, ρούφηξα έναν καφέ στο καφενείο και πήγα στο μολαράκι να το μελετήσω το θέμα.

Όταν ξανά‘δα το μαγιάτικο ξαπλωμένο στο γνωστό βολικό σημείο που έχω πολλάκις εγκληματίσει (τόσο που με βλέπω postάκι στο «έγκλημα και τιμωρία») κατάλαβα πως έπρεπε να λειτουργήσω βάσει προγράμματος για να το φέρω βόλτα. Απλά πράγματα πλην απαραίτητα. Οι γραφές αλλά και όλοι γύρω οι ιχθυολογούντες αποφαίνονται πως «όχι βραστό …με τίποτα»! Ναι αλλά έχω και δυο παιδιά να ταΐσω και η σούπα όπως και να το κάνεις φτουράει.

Το 'ριξα στο τραγούδι:

"Μαγιάτικο λαχτάρησα ένα ζηλεμένο ψάρι

μα το λαχτάρησα πολύ

κι ήμουν αλάλητο πουλί..."

Βουκολικόν άσμα, μεταφερμένο στα καθ΄ημάς για τις ανάγκες ενός βροχερού πρωινού παρά θιν' αλός!

Οι προτάσεις πέφτανε βροχή:
-Να το κάμεις με τα κρεμμυδάκια… στο φούρνο …πλακί,
-Να μη βάλεις κρεμμύδια… σκορδάκι ντοματούλα και στο τηγάνι σκεπασμένο με την ησυχία του,
-Τύλιξέ το στο λαδόχαρτο με ρίγανη κι αλάτι, άσ'το σε μέτρια φωτιά και θα με θυμηθείς…
-Το πέθανες άμα το βράσεις, σα χαμένο θα πάει.
-Λέω να κόψω την κεφαλή, ένα μουρέλο και την ουρά και να βγάλω μια σούπα με δυο καρότα και πατατούλες!
-Μα καημένε αφού ‘τανε για τέτοια δουλειά δεν του ‘βανες δίπλα και δυο σκορπινάκια να βγάλουνε λίγο ζουμί να νοστιμίσει;
-Δεν ξέρω, θα δω! Τι λες και συ ρε Πέτρο; Έχεις καμιά ιδέα;

-Εγώ μάστορα να σου πω την αμαρτία μου, κατά που σε βλέπω, αν είχες λίγη σούμα εκεί δα στο μολαράκι, το μαγιάτικο δεν προλάβαινε να πάει σπίτι. Σουμόκαυτο θα πήγαινε κάτω. Πιότερο αν είχες και παρέα να σου κάνει αυτιά και όρεξη…

Δώσε μου τώρα τον κόπο μου, γιατί έρχεται καΐκι και πάω κοντά στο ξεψάρισμα να δω αν έχουνε ακόμα φιλότιμο οι ψαράδες.

-Καλά, πάρε τα σπάραχνα και την αντεριά…

-Ουπς, πήγε στον πάτο. Σ'χώρνα μου Πέτρο!

Ή μπας και δεν είσαι ο Πέτρος;
Γιώρη!

Χρηστάκι! …Μπα, ο Πέτρος είσαι, κι είσαστε όλοι ίδιοι π’ανάθεμά σας…

Τώρα φωτιά θ' ανάψω

Τα 'χει γράψει από προχτές ο καπτα-Ζέπος στην Οινοποίηση σε ...ρε μείζονα, άρα κανονικά δεν έχω τίποτα να προσθέσω επί της ουσίας τούτη την ώρα.
Μόνο να, με την ευκαιρία, να ντύσω με ήχο τα γραφόμενα.

Έναν ήχο που ακούγεται ίσως για πρώτη φορά στο διαδίκτυο, είναι όμως το απόλυτο ταίρι της κρεμμυδόπιτας, ισορροπεί πάνω στη λαδιά που αφήνει πίσω της η γλίνα σαν ξεκακιώνει την κοπανιστή, ογραίνει το καψιμάδι, ξαρμυρίζει την παΐδα ...δίνει οξύτητες στα υψηλόβαθμα γλυκά κρασιά λιασμένης κουντούρας.

Για τις συναντήσεις του Ερασιτεχνικού Οινοελαιουργικού Συνδέσμου Μυκονίων (ΕΡ.Ο.Σ), που είναι συνδυασμός μάθησης και γλεντιού θα πούμε άλλη φορά περσότερα.

Για την ώρα μένουμε στο γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο, τα σπιτικά μας κρασάκια, τα ερασιτεχνικά, είναι κάθε χρόνο και καλύτερα. Και το ακόμα καλύτερο είναι πως δεν μένει τίποτα για να παλιώσει.

Ευτυχώς!

Ιδιαίτερα σ' αυτό το τελευταίο να πιούμε μια γουλιά συνοδεία ...ερωτικού άσματος.

Κάπως έτσι πάνε ...οι στίχοι:

~~~~~~~~~~~~~~~~

"Αφού με καταστρέψανε οι συγγενείς κι οι φίλοι
Έκαψα την καλύβα μου να μη με τρων’ οι ψύλλοι.

Τώρα φωτιά θ’ ανάψω και να μη σβήνει
Κι όλος ο κόσμος πια τσιμέντο να γίνει..."

~~~~~~~~~~~~~~~

Παίζει ντουμπάκι και τραγουδά ο Καντενάσος.

Στη σαμπούνα ο Μπαμπέλης.

Άειντε στην υγειά μας!

http://www.youtube.com/watch?v=eeidWTM0eSw

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αθήναιο και στον χαμένο χρόνο που αναζητά στις εξωμαγειρικές Λέσχες της Αθήνας, σε πολιτικά πάρτυ ανοικτής ταράτσας και σε μοναχικά ασύρτικα αραγαδινά τα οποία ομολογώ ορθώς αντελήφθη ότι ζηλεύω :-)

Αφιερωμένο επίσης στην Κωνσταντίνα και τον Τάσο από τη Νίκαια, τον Πετεφρή από την Κέρκυρα, τον Κουκουζέλη, τον Χοιροβοσκό, τον Αλέκο από τα Άνω Πατήσια, τον Ζέπο από Βορνά, τη Λουΐζα από τον Πύργο, τον Κωστή και τη Μαρία από τις όχθες του Ενιπέα, τον Κώστα και τον ΚΚΜοίρη απ' το Αβγό, τη Νίνα από Κολωνό, τα κορίτσια του Hungry for Life, την Οψοδαίδαλο, τον Σκύλο, τον Καιρό, την Άσπα από Θεσσαλονίκη, τον ...Αθήνα-Αγράρι Πατήσια-Παγκράτι...ξέρει αυτός, τα παιδιά στο συνεργείο δίπλα στης κυρά Μαρίας την ταβέρνα, τον Νίκο στον Ευαγγελισμό και περαστικά στην καλύτερη τεχνήτρα γαλακτομπούρεκου ever, στον κ. Μιράν, στο Ελιξίρ, στους φορτηγατζήδες, στους ταξιτζήδες, στα πληρώματα των καραβιών κάτω στο λιμάνι, στο προσωπικό του Λιμεναρχείου που έχει βάρδια αυτή την ώρα, στις λατζιέρες, στα γκαρσονάκια, στα μαγείρια και στους μερακλήδες της κουζίνας, στους ψαράδες κάτω στην Πάγκα, και σε όσους η τσίμπλα στο μάτι εμποδίζει αυτή την ώρα να θυμηθούμε...

...ναυπηγούσε διαρκώς βάρκες

Γράφει ο Μανώλης Βελιτζανίδης για τον Πέρη Ιερεμιάδη πως όταν τον γνώρισε: "ναυπηγούσε διαρκώς βάρκες". Μια τέτοια βάρκα πήρε σήμερα, έκατσε ο ίδιος στο κουπί και πέρασε στην άλλη όχθη.

Γνώρισα πρώτα την τέχνη του και ύστερα άκουσα για κείνον πολλές φορές να μιλούν. Στην παρουσίαση των τριών εκδόσεων της Ινδίκτου για την "Ετερότητα" ήταν παρών. Εκεί τον είδα για πρώτη φορά, μια φυσιογνωμία που θα μου μείνει αξέχαστη.

Ο Πέρης Ιερεμιάδης έφυγε και αντιλαμβάνομαι την Ίνδικτο κατά πολύ φτωχότερη πλέον. Μένει πίσω η αγάπη των φίλων του "...χώματα και μαύρη σινική. Τίποτα άλλο. Χώματα διαλεγμένα από τον ίδιο, στραγγισμένα για χρόνια σε αυτοσχέδιους κάδους, φροντισμένα από τη μανία χρυσοθήρα που γυρεύει στα έγκατα της γης την φλέβα της αλήθειας".

Στο αμπέλι σήμερα απ' το πρωί κορφολογούσα κλήματα, διόρθωνα τους λάκους για το πότισμα των νέων φυτών. Εκεί με βρήκε η είδηση να παλεύω με τα χώματα (για εξοικείωση μάλλον) και για μια φορά ακόμα σκέφτηκα: "Μέσα στο χώμα πρεπει να βλέπουμε, γιατί εκεί μέσα προετοιμάζονται όλα".

Σημείωση:
-Το έργο του Π. Ιερεμιάδη φέρει τον τίτλο: "Λεμόνια, σταφύλια, ψάρι"
- Πλήρες το κείμενο του Μανώλη Βελιτζανίδη εδώ καθώς και

-του Νίκου Ξυδάκη εδώ και κυρίως εδώ!

Απ' το σταφύλι στο ποτήρι

Συνεχίζουμε στον ΕΡ.Ο.Σ με βήματα σταθερά, όσοι τουλάχιστον θεωρήσαμε τους εαυτούς μας έτοιμους να δεχτούν κι άλλη πληροφορία στο θέμα της σωστής καλιέργειας του αμπελιού και στην οινοποίηση.
Η αρχή έγινε με τον Γιώργο Γκιούλη, από την Κορινθία, που είχε πολλά να μας πει στον τομέα της βιολογικής αμπελουργίας.
Μ' ένα μικρό, πλην ενδιαφέρον άλμα, απολαύσαμε τον λόγο του Δημήτρη Χατζηνικολάου μπροστά σε λογής διαφορετικά ποτήρια κρασί. Ήτανε μια καλή αφορμή για να βάλει ο καθένας μας τον στόχο του, που δεν είναι άλλος από το τελικό προϊον που ρέει στο ποτήρι και στους ουρανίσκους μας.
Στη συνέχεια ήταν η σειρά του γκουρού της αγνής αμπελουργίας, του Δημήτρη Γεώργα από τα Σπάτα, να μας ταξιδέψει σε παλιούς και νέους δρόμους κρασιού, σε αμπέλια, σε βαρέλια, σε φεγγάρια.

Τα τρία πρώτα Παρασκευοσαββατοκύριακα του Μάη είναι η σειρά του χημικού-οινολόγου Πέτρου Κόλλια από το Κορωπί, να μας βάλει τα πράγματα της οινοποίησης στην απόλυτη τάξη που οφείλουν να είναι.
Αν είναι κάτι που θέλω σήμερα να πω, είναι πως κάθε μέρα του σεμιναρίου βγαίνω και σοφότερος κι έχω τη βεβαιότητα πως το κρασί μου θα είναι φέτος πιο καλό και του χρόνου ακόμα καλύτερο. Όσα κι αν έχω διαβάσει, όσα κι αν έχω συζητήσει, όσα κι αν έχει πάρει το μάτι και τ' αυτί μου τις τρεις (τουλάχιστον) τελευταίες δεκαετίες, υπάρχει πάντα κάτι πολύ λογικό, πολύ απλό, πολύ ερμηνεύσιμο που επιρρεάζει το κρασί μου και δεν του δίνει όλα όσα πρέπει να του δώσει, ώστε οι δυνατότητές του να αγγίξουν μια αξιοπρεπή ποιότητα ερασιτεχνικής οινοποίησης.
Βρίσκουμε συχνά τα λάθη μας στο ποτήρι και αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για να βελτιωθούμε. Όσοι τα βρίσκουμε βέβαια, ή μάλλον όσοι θέλουμε να τα βρούμε και κυρίως όσοι θέλουμε να μοιραζόμαστε με τους συμπότες μας καλύτερα μεθύσια.

Ο πλήρης τίτλος του σεμιναρίου (που συνδιοργανώνει με τη Ν.Ε.Λ.Ε. Κυκλάδων ο Οινοελαιουργικός Ερασιτεχνικός Σύνδεσμος Μυκονίων) -το ίδιο εύγλωττος όσο και η αφίσα- τα λέει όλα: "Από το σταφύλι στο ποτήρι, σωστά"! Κι εμείς δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω από το να κανουμε τα βήματα που πρέπει με τον πιο ορθό και σύγχρονο τρόπο στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας. Γνωρίζουμε εξάλλου πως τα μέτρα μας ξεκινούν από τις ξερολιθιές που οριοθετούν τα αμπελάκια μας, απλώνονται όμως ως πέρα μακρυά όσο φτάνουν οι επιθυμίες της καρδιάς μας.

Το κρασί, λένε, μοιάζει μ' εκείνον που το οινοποίησε.

Αυτό όμως σημαίνει πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι κι εμείς και το κρασί μας.

Άειντε γειά μας λοιπόν!

Εντός πωλούνται εκλεκτής φύσεως ψιλικά

Γνώρισα την Κωνσταντίνα Δελημήτρου πριν από ένα μήνα ακριβώς.

Δεν μπορώ να πω πως ήταν μια τυχαία συνάντηση. Μέρες μπαινόβγαινα στα τρία στέκια του νησιού που ήξερα πως πιθανόν να συχνάζει: το βιβλιοπωλείο της Πόλας Αποστόλου, τον Ελευθερουδάκη, το Πρακτορείο Τύπου.

Ήξερα πως κάποια στιγμή θα έρθει.

Τελικά τη βρήκα στο ράφι της Πόλας κι εκείνες τις μέρες την κουβαλούσα μαζί μου στο μαγαζί, στο σπίτι, στο καφενείο του Γιαλού με καφεδάκι σε στιγμές χαλάρωσης. Όμως η Δελημήτρου δεν σ' αφήνει να χαλαρώσεις. Οχυρωμένη πίσω από τον πάγκο του ψιλικατζίδικου στήνει περίτεχνα το δόκανο της ιστορίας της, τρέχοντας δυο παράλληλες ιστορίες. Τη μια της μπλόγκερ με την καθ-eμερινότητά της όπως την γνωρίσαμε. Την άλλη, την εντελώς προσωπική της, που μας απευθύνεται χαρίζοντάς μας εξαιρετικές στιγμές μιας γνήσιας γραφής. Είχα την αίσθηση διαβάζοντάς την πως δεν ήτανε μόνο το αίμα της που έβαφε την πένα, ήταν και το σπέρμα της αποκαλυπτικής γραφής της που γρήγορα θα μας δώσει καινούργια γεννήματα.

Να της ευχηθώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου καλή συνέχεια και να της χαρίσω μια ζωγραφιά της Μάρως κι ας είναι αυτός ο τρόπος μου να συμμετάσχω ψυχή τουλάχιστον και πνεύματι στην εκδήλωση που οργανώνεται προς τιμήν της στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου (απόψε Τετάρτη 9 του Μάη, στις 7 το απόγευμα)

Για το βιβλίο βέβαια έχουν γραφτεί πολλά.

Ξεχωρίζω ένα κείμενο που πιστεύω ότι άξιζε να γραφτεί για την Κωνσταντίνα Δελημήτρου και που πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ!

Σαντορίνη καπνιστή (δημιουργικό) - μέρος α'

Φέτος κλείνουν 20 χρόνια από τότε που κάποιοι άνθρωποι στη Σαντορίνη άρχισαν να ταράζουν τον πάτο της χύτρας τους με έναν τρόπο που σηματοδοτούσε έντονη σεισμική δραστηριότητα.

(έργο του Γιώργου Κυπρή- εγκατάσταση στο ξενοδοχείο Ηλιότοπος)

Από τότε κύλησε πολύ νερό στον αδυσώπητο τουριστικό κύκλο της Σαντορινιάς καλντέρας. Μια μεγάλη συγκέντρωση ζέοντος ύδατος εγκλωβίστηκε κάτω από την επιφάνεια της εστίασης, έγινε ατμός κι άλλος ατμός, ώσπου εκφορτίστηκε εκτινάσσοντας πρώτα το Βινσάντο, στη συνέχεια το Ασύρτικο και το Μαυροτράγανο, τινάχτηκαν ψηλά πυρακτωμένες φάβες, ντοματάκια άνυδρα, λευκές μελιτζάνες, ακολούθησε μια περίοδος ενδοσκόπησης, έντονων εσωτερικών διεργασιών στις κουζίνες και στις κάναβες, ώσπου ήρθε η στιγμή μιας ακόμα μεγαλύτερης έκρηξης. Στην ιστορία καταγράφεται ως η Αποκάλυψη της Σαντορινιάς Γαστρονομίας η οποία μάλιστα σήκωσε μεν τσουνάμι δεκαεπτά μέτρων στις ακτές της Κρήτης, και στα γύρω νησιά, δεν αντιπαρατέθηκε στον γαστρονομικό τους πολιτισμό, αλλά στάθηκε δίπλα τους προσθέτοντας το δικό της κλαράκι στη υπόθεση Ελληνική Γαστρονομία.

Ένα τέτοιο κλαράκι, ένα απολίθωμα λιόδεντρου, έδωσε στον δρ. Γιώργη Βουγιουκαλάκη -τον άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των ηφαιστείων- την σοβαρή πληροφορία που αποσυνέδεσε την μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης με την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού. Στην εξαιρετική του παρουσίαση που έγινε στο παλιό Δημοτικό Σχολείο Φοινικιάς έδωσε τα νεότερα στοιχεία. Έχουμε έτσι με την τεχνολογία του ενεργού άνθρακα τη χρονολογία.
Ήτανε Άνοιξη του 1613 π.Χ ή μήπως η ακριβώς προηγούμενη του 1614; Θα σας γελάσω! Έχουμε όμως και κάτι ακόμα σημαντικότερο, τον μηχανισμό, τη συνταγή του πώς φτιάχνει κανείς μια Σαντορίνη. Ήταν η σειρά του γεωφυσικού να δώσει τα υλικά και τον τρόπο. Ο Μαμαλάκης, η Τσιχλάκη, ο Μαούνης, ο Κάλφογλου κι άλλα δημοσιογραφικά μαμούνια της γεύσης, του κρασιού, του τουρισμού, της οικονομίας και κυρίως της αγάπης για όσα συντελούνται στα νησιά γύρω, μέσα κι έξω από τα μαγειρεία, ήταν όλο αυτιά. Κατέγραφαν την πληροφορία με τη συνέπεια μιας συνταγής υψηλής γαστρονομικής τέχνης.

Σαντορίνη καπνιστή

Υλικά - δράσεις:

1 τεμ. κόντρα φιλέτο Σαντορίνης
μια παλιά καμένη
μια νέα καμένη
60 κυβ. χλμ. μάγμα
σεισμική δραστηριότητα
1 σπίρτο αναμμένο
τόνους νερό
καυτή λάβα
ελαφρόπετρα
μπουκέτο τοπικών προϊόντων

Παρασκευή:
Προμηθευόμαστε από τον τροφοδότη λογαριασμό νησιών του Αρχιπελάγους το κόντρα φιλέτο μιας Σαντορίνης, ίσο περίπου με το ¼ του σημερινού της μεγέθους. Το αφήνουμε στην ησυχία του. Τα μαγικά φιλέτα όπως η Σαντορίνη και η Δήλος, ως ελευθέρας βοσκής νησιά, αρέσκονται στο να πλέουν ξένοιαστα μέχρι να βρεθεί λόγος σοβαρός για να δηλώσουν την παρουσία τους. Εδώ που τα λέμε δεν γεννιέται κάθε μέρα ένας Απόλλωνας ούτε και θάβεται κάτω από πυρακτωμένη στάχτη ένας πολιτισμός. Κουκκίζουμε μύθο Ατλαντίδας χοντροκομμένο, μαρινάρουμε σε θαλασσόνερο Αιγαίου ως να την πιάσει καλά το αλάτι και λιάζουμε σε ήλιο Μεσογείου μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Κατά καιρούς ανάβουμε φωτιά κι αφήνουμε να πάρει μια βράση. Η πρώτη ύστερα από 2 εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες χρόνια, η δεύτερη αφού περάσουν άλλα 300.000, η τρίτη σε άλλα 100.000 κ.ο.κ. Κάποια στιγμή ύστερα από συνολικό μαρινάρισμα 2.996.379 χρόνων, συνεχές παιχνίδι με τη φωτιά κι ένα ξαφνικό ταρακούνημα της χύτρας, έχουμε στα χέρια μας μια Στρογγύλη η οποία στο πλαίσιο της δημιουργίας της συμπαρέσυρε στην απώλεια έναν τουλάχιστον πολιτισμό και χιλιάδες κατοίκων στο Ακρωτήρι που βρίσκονται θαμμένοι, άγνωστο ακόμα που, κάτω από τόνους καυτής λάβας.

Προσοχή! Όσοι αποφασίσουν να φτιάξουν τη συνταγή στο σπίτι να προσέξουν καθώς θα πλησιάζουν την εστία με το σπίρτο καθώς η απότομη άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με την εισροή νερού και το ταρακούνημα δυνατόν να εγκλωβίσει τεράστιες μάζες ατμού που θα τινάξουν καπάκι, ελαφρόπετρες και πυρακτωμένα προϊόντα (λευκές μελιτζάνες, άνυδρα ντοματάκια, φάβα και κρασιά) ως και 40 χιλιόμετρα ύψος, στην Τροπόσφαιρα! Τυχόν νέκρωση της ζωής στη γύρω περιοχή και σε ακτίνα 50 - 60 χιλιομέτρων ας μη γίνει θέμα. Η ζωή ως γνωστόν έρχεται και παρέρχεται αιώνες τώρα καθώς η θάλασσα βγάζει ψάρια ακόμα κι εκεί που όλα τα νεκρώνει ο δυναμίτης και τα σκιάζει η ανεμότρατα! Καλού κακού κρατήστε ότι πολύτιμο αφορά την πανίδα και κυρίως τη χλωρίδα, σε απόσταση. Η Κόκκινη Μηλιά εδώ τίθεται ως όριο ασφαλείας, πέραν της οποίας οι καλλιέργειες μπορούν να συνεχίζουν απρόσκοπτα, καθώς μέχρι εκεί άπαντα τα καλλιεργούμενα αναμένεται να έχουν έναν αργό και απολύτως προδιαγεγραμμένο θάνατο μέσα στη σκοτοδίνη ενός διετούς τουλάχιστον ηφαιστειακού χειμώνα. Σερβίρεται σε κομμάτια σχήματος μισοφέγγαρου με τη Νέα Καμένη στη μέση σαν ντοματάκι στην τούρτα.

Μετά την κατανάλωση δεν χρειάζεται να πιούμε σόδα καθότι όση και να φάμε δεν αισθανόμαστε βαρυστομαχιά. Η αλήθεια είναι πως ούτε και κάτι άλλο αισθανόμαστε οι …καμένοι.

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την επόμενη μαγειρική φάση η οποία καλώς ή κακώς θα συμβεί με ορίζοντα 20χιλιετίας συμπεριφερόμαστε με τουριστική αξιοπρέπεια και παρατάσσουμε απέναντι στις Καμένες στρατιές περιηγητών εξοπλισμένων με κάθε τύπου φωτογραφικές μηχανές και βίντεο. Κι ενώ όλοι πιστεύουν, ότι θα πετύχουν την απόλυτη φωτογραφία της μεγάλης έκρηξης, τους αφήνουμε να χαρούν το απόλυτο ηλιοβασίλεμα σε καθημερινή βάση.

Μια προσομοίωση ηφαιστειακής έκρηξης αενάως επαναλαμβανόμενη με τον ήλιο να βασιλεύει και να χάνεται κάθε απόγευμα, μ’ ένα βουβό χειροκρότημα αμοιβαίας υπόσχεσης, σαν πρόσφατες αποθέσεις θερμομεταφερόμενων υλικών ενός γάμου που επαναπροσδιορίζεται και φωτογραφίζεται με δυο γουλιές ερυθρό κρασί, πάνω σε μετά-που είναι ταυτόχρονα και προ-ηφαιστειακό υπόβαθρο.

Σημείωση:

Εγώ αυτά "είδα" με τ' αυτιά μου κι αυτά ήθελα να μεταφέρω εδώ κι ας μου συχωρέσει ο Γιώργης Βουγιουκαλάκης τις μαγειρικές προεκτάσεις στα λεγόμενά του. Ήταν μια καλή στιγμή του τριημέρου η συνάντηση με τα συμπεράσματα και τις πληροφορίες του. Στις καθημερινές εκρήξεις που συντελούνται στην κατσαρόλα μου θα τον θυμάμαι και θα εύχομαι να μην σκορπίζω γύρω μου και κυρίως στους συνδαιτυμόνες μου ...ηφαιστειακό χειμώνα, μόνο άνοιξη, εκρηκτική και όσο της πρέπει ευφραντική κι ερωτική!

Γεύσεις Μαγιάπριλου στη Σαντορίνη

Μια πολύ ενδιαφέρουσα γαστρο-οινο-λογική συνάντηση έγινε στη Σαντορίνη.
Επέστρεψα μόλις από 'κει φορτωμένος με τις καλύτερες εντυπώσεις. Παραθέτω το πρόγραμμα κι από αύριο με το καλό ανάβουμε τα ...κάρβουνα να μοσχομυρίσει άσπρη μελιτζάνα, φάβα κι άνυδρο ντοματάκι.

Σαντορίνη 28 Απριλίου- 1 Μαΐου 2007

Καλωσορίζουμε το Μάη με γεύσεις και κρασί

~~~~~Πρόγραμμα~~~~~

Σάββατο 28 Απριλίου
Μεσημέρι: Ελαφρύ γεύμα στο ξενοδοχείο Ηλιότοπος.
Βράδυ: (21:00) Δείπνο στο εστιατόριο Σελήνη, στα Φηρά.

Κυριακή 29 Απριλίου
Πρωί: (11:00) Επίσκεψη στη Φοινικιά. Καλωσόρισμα από τον Γιώργο Χάλαρη, Πρόεδρο της
κοινότητας Οίας – Θηρασίας, στο παλιό δημοτικό σχολείο της Φοινικιάς.
Ενημερωτική ομιλία του Δρα. Γιώργη Βουγιουκαλάκη σχετικά με "τα τελευταία ευρήματα των ερευνών για τα ηφαίστεια της Σαντορίνης και του Κουλούμπου".
Η ομιλία είναι υπό την αιγίδα του Ινσιτούτου Μελέτης και Παρακολούθησης Ηφαιστείου Σαντορίνης και της Εταιρείας Στήριξης Σπουδών Προϊστορικής Θήρας.
Eκδήλωση ανοικτή στο κοινό.

Μεσημέρι: (13:15) Γεύμα στο εστιατόριο Skala, στην Οία.
Απόγευμα: Ηλιοβασίλεμα στον Ηλιότοπο (κοκτέηλ σαμπάνιας).
Βράδυ: Στον Ηλιότοπο:

- Κρασί και τουρισμός στη Σαντορίνη, τα οφέλη της σύμπραξης.
Συζήτηση με την οινολόγο Αγγελική Γεωργαντοπούλου,
την Κωνσταντίνα Χατζηδάκη (Οινοποιείο Χατζηδάκη)
και τον Κώστα Κωνσταντινίδη (Ηλιότοπος).

- Τα χοιροσφάγια στη Μύκονο -Γευστικά ταξίδια σε πολυπολιτισμικό πέλαγος - παρουσίαση από το Δημήτρη Ρουσουνέλο.
Δοκιμάζουμε λούζες από τη Μύκονο, τη Σύρο και την Τήνο.
Ελαφρύ δείπνο.

Δευτέρα 30 Απριλίου
Μεσημέρι: (13:00) Γεύμα στο εστιατόριο Saltsa, στα Φηρά με την υποστήριξη και επιμέλεια του Slow Food Σαντορίνης. Σεφ του νησιού δημιουργούν με φάβα.

Τρίτη 1 Μαΐου
Πρωί: Πλέκουμε μαγιάτικα στεφάνια στον Ηλιότοπο.
Μεσημέρι: (14:00) Αποχαιρετιστήριο γεύμα στο εστιατόριο Νυχτέρι, στο Καμάρι.